Εμφάνιση άρθρων βάσει ετικέτας: Μπινιάρης

Ασφάλεια και Περιβαλλοντική Συνείδηση στις Ένοπλες Δυνάμεις

Του Σμήναρχου (Ι) Αθανάσιου Μπινιάρη, Συντονιστή ΓΕΑ/ΚΕΑΠΕ, MSc(c)

ΕΙΣΑΓΩΓΗ
Η Διεθνής Κοινότητα, εν μέσω της δραστηριοποίησης των διεθνών οργανισμών, κυβερνητικών συνασπισμών και βιομηχανικών ενώσεων, έχει εισέλθει σε μια τροχιά σχεδίασης πρακτικών και μέτρων για την καταπολέμηση της κλιματικής κρίσης.

Από τους πρώτους Χειριστές των Α-7H CORSAIR
Σημαντική απώλεια στην ΠΑ. Ο Αντιπτέραρχος (Ι) ε.α. Δημήτριος Μπινιάρης (36η Σειρά Ιπταμένων) έφυγε από τη ζωή στις 21/05/2022.
Υπηρέτησε με αφοσίωση και πάθος την ΠΑ και τιμούσε πάντα τα γαλόνια του. Εξαιρετικός Αξιωματικός και πιλότος θρύλος. Ήταν από τους πρώτους χειριστές που εκπαιδεύτηκαν στα Α-7H CORSAIR.
Είχε αποτελέσει Μέλος της Επιτροπής Πραγματογνωμόνων για τη διερεύνηση των συνθηκών και αιτίων του αεροπορικού δυστυχήματος του Αλέξανδρου Ωνάση, που συγκλόνισε τότε το πανελλήνιο.

 Ενα επίκαιρο άρθρο των: Σμήναρχου (Ι) Αθανάσιου Μπινιάρη και Δρ. Άγγελου Γιουβρέκα Εκπαιδευτικού, Δρ Παντείου Πανεπιστημίου, Απόφοιτου Σχολής Εθνικής Αμύνης

Ένα μικρό άρθρο, του Σμχου (Ι) Αθανασίου Μπινιάρη, το οποίο είναι δροσερό και γενικού ενδιαφέροντος (υπηρεσιακού και μη). Αφορά στην ΑΣΦΑΛΕΙΑ σε όλους τους χώρους!

«Άνδρες πόλις εστίν και ού τείχη, ουδέ νήες ανδρών κεναί»
Θουκυδίδης (460 - 399 π.Χ.)

«Πρέπει να προτρέπουμε διαρκώς τους Αξιωματικούς, και ιδιαίτερα αυτούς που κατέχουν καίριες διοικητικές θέσεις, να διευρύνουν το φάσμα των γνώσεών τους. Τίποτα δεν έχει πιο καταστροφική επίδραση στην ποιότητα του Στρατεύματος από έναν πυρήνα στενόμυαλων και άκαμπτων Διοικητών. Οι μορφωμένοι και φωτισμένοι Διοικητές δημιουργούν στρατιώτες εξίσου φωτισμένους και διψασμένους για γνώση, στρατιώτες που κατανοούν σε βάθος γιατί στρατολογήθηκαν και για ποιο λόγο πρέπει να πολεμήσουν». 

Ισραηλινός Στρατηγός Γιγκάλ Αλόν

Μέσα από τις φιλόξενες σελίδες της εφημερίδας «Τα Νέα του Σ.Α.Σ.», στο μέτρο που μου αναλογεί, φιλοδοξώ ευγενώς να μοιραστώ κάποιες σκέψεις μου με τους αξιότιμους αναγνώστες της υπόψη έγκριτης και έγκυρης εφημερίδας, σχετικά με το πώς πρέπει να είναι ο σημερινός Έλληνας Αξιωματικός.
Το διερώτημα αυτό, θυμίζει την παιδική μου ηλικία, όταν ο πατέρας μου (Αξιωματικός εν ενεργεία τότε - Ιπτάμενος της Πολεμικής Αεροπορίας) κάθε λίγο και λιγάκι μου έλεγε ότι «πηγαίνω σε ένα Σχολείο και σύντομα θα επιστρέψω». Εγώ με τον μικρότερο αδερφό μου δικαιολογημένα αναρωτιόμασταν, εκείνη την εποχή, αν «οι μεγάλοι συνεχίζουν ακόμα να πηγαίνουν Σχολείο». Στην εύλογη αυτή απορία, ο πατέρας μας, διά του παραδείγματος, μας καταστούσε γνωστό ότι η επιμόρφωση στον επαγγελματικό τομέα και όχι μόνο, είναι μία ακολουθία χωρίς τέλος και συνάμα αποτελεί υποχρέωση και δικαίωμα κάθε Αξιωματικού.
Την διά βίου αυτή επιμόρφωση, Αξιωματικός ων, άρχισα κι εγώ εν τοις πράγμασι να βιώνω, από την αποφοίτησή μου από τη Σχολή Ικάρων και εφεξής, ατενίζοντας με ευγενή φιλοδοξία να παρακολουθώ τις επαγγελματικές εξελίξεις και να είμαι πάντοτε ενήμερος για τα δρώμενα στο παγκόσμιο, ευρωπαϊκό και εγγύς περιβάλλον, έχοντας προς τούτοις αποφοιτήσει κατά καιρούς από ποικίλα επιμορφωτικά Σχολεία, όπως είναι και η τωρινή μου φοίτηση στο ανώτατο στρατιωτικό εκπαιδευτικό ίδρυμα της χώρας (ΣΕΘΑ / Σχολή Εθνικής Άμυνας), που σφραγίζουν ομού την ανάγκη συνεχούς αναβάθμισης και διεύρυνσης της ατομικής επιμόρφωσης.
Ωστόσο, επειδή το όλο θέμα προβάλει πολύ ευρύ, γι' αυτό και θα περιοριστώ να αναφερθώ, διττώς και εν συντομία, στον Αξιωματικό ως Επιστήμονα σήμερα, καθώς και στον Αξιωματικό ως Ηγέτη και Πολλαπλασιαστή Ισχύος των Ενόπλων Δυνάμεων.
Ξεκινώντας από το πρώτο, δύναται να ειπωθεί ότι το απαιτούμενο γνωστικό υπόβαθρο του Αξιωματικού, ιδίως σήμερα, εκπορεύεται από βασικούς παράγοντες, όπως είναι οι σύγχρονες απειλές και νέες προκλήσεις, οι συνεχείς εξελίξεις των οπλικών μέσων και συστημάτων, οι αλλαγές στον τρόπο διεξαγωγής του πολέμου, η εκτεταμένη χρήση της πληροφορικής στη σχεδίαση και την προπαρασκευή διεξαγωγής των πολεμικών επιχειρήσεων, καθώς και η αυξανομένη χρήση της αυτοματοποίησης, η οποία τελευταίως έχει συμβάλλει σημαντικά στην ανάπτυξη της στρατιωτικής επιστήμης και της στρατηγικής σκέψης, που συλλήβδην προσδίδουν μία πρόσθετη δυναμική στον κάθε Αξιωματικό. Έτσι προβάλει επιτακτική η ανάγκη ο σημερινός Αξιωματικός να διαθέτει σύγχρονες γνώσεις και δεξιότητες, προκειμένου να δύναται να ανταπεξέλθει στις νέες προκλήσεις της εποχής και στην αφομοίωση της τεχνολογίας που εξελίσσεται ραγδαία, ώστε να ολοκληρώσει επιτυχώς σύνθετες και ανόμοιες αποστολές, που παλιά δεν υπήρχαν.
Ακολούθως δε, και με δεδομένο ότι οι Ένοπλες Δυνάμεις αποτελούν τον κυριότερο παράγοντα ισχύος της χώρας, ο Αξιωματικός του σήμερα, συστρατεύοντας υψηλό βαθμό προσωπικής και συλλογικής δέσμευσης, ανθρωπισμό, ενθουσιασμό, ενσυνείδητη πειθαρχία, τόλμη, ακεραιότητα χαρακτήρα, αυτοπεποίθηση, ανάληψη πρωτοβουλιών όπου απαιτείται, καθώς και ψυχικές και σωματικές δυνάμεις, θα αποτελέσει τον σύγχρονο Ηγέτη, άρα και Πολλαπλασιαστή Ισχύος του Στρατεύματος, τοποθετώντας τις ανάγκες του Έθνους πάνω από τις δικές του, για αυτό και ατενίζει ευγενώς από την Πολιτεία και την κοινωνία, ανάλογη μεταχείριση και τον πρέποντα σεβασμό.
Τέλος, μένοντας με την πεποίθηση ότι άγγιξα το όλο θέμα, συμπερασματικά επισημαίνεται η ανάγκη αναβάθμισης του ρόλου του σημερινού Έλληνα Αξιωματικού μέσα στον χώρο του και στην κοινωνία, καθώς και της υψηλής επαγγελματικής - επιμορφωτικής κατάρτισης και απόδοσής του, ιδίως σήμερα, αλλά και κατά την διάρκεια των επόμενων ετών, όπου προμηνύεται «σταθερή αστάθεια» στο περιφερειακό ρευστό περιβάλλον, κατέχοντας η χώρα μας μία δύσκολη γεωπολιτική θέση, περιστοιχιζόμενη από εστίες πολυειδών εντάσεων, συγκρούσεων, θρησκευτικών φανατισμών και ενεργειακών ανταγωνισμών. Επίσης, είναι έντονο και το αίσθημα ανησυχίας της διεθνούς κοινότητας ως προς τις ασύμμετρες απειλές, οι οποίες προέρχονται από μη οργανωμένους στρατούς και ευρίσκονται σε διαρκή μετεξέλιξη, χωρίς πάντα πρόβλεψη στον τρόπο εκδήλωσής τους (τρομοκρατικές ενέργειες κάθε τύπου, διασπορά όπλων μαζικής καταστροφής, διεθνικό οργανωμένο έγκλημα, λαθρομετανάστευση, κυβερνοεπιθέσεις - επιθέσεις πληροφοριακού πολέμου). Ωστόσο, η Ελλάδα, παρά την οικονομική ύφεση που διέρχεται, προβάλει ως μία «όαση ασφάλειας» στην ευρύτερη περιοχή και για να συνεχίζει να παραμένει έτσι, οφείλει να επαγρυπνεί με την αρωγή του υψηλού επιπέδου του αξιόμαχου όλων των στελεχών των Ενόπλων Δυνάμεων.

Σμήναρχος (Ι) Αθανάσιος Μπινιάρης
Σπουδαστής 66ης Ε.Σ. ΣΕΘΑ - Μάιος 2014

γράφει ο Σμήναρχος (Ι) Αθανάσιος Μπινιάρης
Τμηματάρχης ΥΠΕΘΑ/ΓΔΑΕΕ/ΤΔΣ/Γ

Μέσα από την έγκριτη, έγκυρη και φιλόξενη εφημερίδα «Τα Νέα του Σ.Α.Σ.», ευγενώς φιλοδοξώ να παραθέσω και να μοιραστώ τις σκέψεις μου με τους αξιότιμους αναγνώστες της, στο μέτρο που μου αναλογεί και στο χώρο που μου διατίθεται, αναφορικά με την διερώτηση που πλανάται ευρέως τον τελευταίο καιρό: Ευρωπαϊκός Στρατός - Πραγματικότητα ή Όχι;
Ξεκινώντας από τον ορισμό, θα μπορούσε να ειπωθεί ότι ο Ευρωπαϊκός Στρατός εννοείται ως μία ενιαία ευρωπαϊκή στρατιωτική δύναμη με βούληση και δυνατότητα να εγγυηθεί την Ασφάλεια και Άμυνα της Ευρωπαϊκής Ένωσης (ΕΕ).
Από το 2010 και έκτοτε, που καταργήθηκε η Δυτικοευρωπαϊκή Ένωση (ΔΕΕ), η οποία ουσιαστικά ήταν ο πρόγονος του Ευρωστρατού, είναι γεγονός ότι έχει ξεκινήσει μία μεγάλη συζήτηση στους κόλπους της ΕΕ για την ίδρυση μίας Στρατιωτικής Συμμαχίας, που θα την αποτελούν εθνικά στρατεύματα από όλες τις χώρες της ΕΕ. Η απαίτηση αυτή προήλθε από τις Μεγάλες Δυνάμεις της ΕΕ (Γαλλία, Γερμανία, Ιταλία, Ισπανία) με απώτερο στόχο την προάσπιση των κοινών συμφερόντων των κρατών - μελών της ΕΕ, εάν και εφόσον χρειαστεί, καθώς και την διατήρηση της γεωστρατηγικής σημασίας της Ευρώπης.
Ωστόσο, ενώ τα τελευταία έτη έχει θεσπιστεί η θέση κοινού/ής Υπουργού Εξωτερικών της ΕΕ, δεν υπάρχει μέχρι τούδε αντίστοιχη θέση Υπουργού Άμυνας της Ένωσης, αν και, όπως είναι προδήλως γνωστό, πάντοτε η Διπλωματία ήταν και είναι αναπόσπαστα δεμένη με την Πολιτική Ασφάλειας και Άμυνας.
Όντως λοιπόν υπάρχει μία κινητικότητα από τις Βρυξέλλες, αλλά το ερώτημα είναι αν θα μπορούσε να αντέξει μόνη της η ΕΕ, χωρίς την ομπρέλα των ΗΠΑ και του ΝΑΤΟ, απέναντι στην Ρωσία και την ισλαμική απειλή.
Καταρχάς δύναται να συμβεί να συγκρουστούν τα συμφέροντα 2 κρατών - μελών. Τότε τι γίνεται; Ας θυμηθούμε ότι πριν από 18 μήνες περίπου η Ισπανία και η Αγγλία ήλθαν σε νέο γύρο έντασης για το θέμα του Γιβραλτάρ, το οποίο αποτελεί βρετανικό υπερπόντιο έδαφος και σημείο τριβής από το 1704! Τελικώς δόθηκε πολιτική λύση. Αν διδόταν στρατιωτική λύση και υπήρχε μία ενιαία ευρωπαϊκή πολεμική δύναμη, τι θα γινόταν;
Ωσαύτως, είδαμε ότι η επέμβαση στη Λιβύη το 2011, που αρχικά σχεδιάστηκε και αποφασίστηκε από την Γαλλία και λοιπές ευρωπαϊκές δυνάμεις, τελικώς δεν ήτο εφικτή χωρίς την συνδρομή των Αμερικανών, αφενός λόγω έλλειψης οικονομικών πόρων, αφετέρου λαμβάνοντας υπόψη, οι συμμετέχουσες στην επιχείρηση ευρωπαϊκές χώρες, το σημαντικό κενό που θα εδημιουργείτο σε προσωπικό και μέσα για την κάλυψη εσωτερικών τους αναγκών.
Δεν πρέπει επίσης να παραβλέπει κανείς ότι η στρατιωτική μηχανή της ΕΕ διαθέτει μεν εξελιγμένα μαχητικά αεροσκάφη, αλλά συνάμα υπολείπεται σε εξελιγμένα συστήματα και μέσα κατασκοπείας, επιτήρησης και συλλογής πληροφοριών.
Τελειώνοντας το σύντομο αυτό άρθρο, μένω με την πεποίθηση ότι άγγιξα το πελώριο θέμα του Ευρωπαϊκού Στρατού, εκτιμώντας ότι στο ορατό μέλλον δεν πρόκειται να υπάρξει ένα πλήρως οργανωμένο ενιαίο ευρωπαϊκό στράτευμα που να μπορεί να δρα με επιτυχία και αξιοπιστία. Το ΝΑΤΟ και οι ΗΠΑ θα συνεχίσουν να εγγυώνται την Ασφάλεια της Ευρώπης.
Ωστόσο, εάν οι Ένοπλες Δυνάμεις των κρατών - μελών της ΕΕ διατηρήσουν και βελτιώσουν ποικιλοτρόπως τα επίπεδα συνεργασίας τους, έχουν πολλά να κερδίσουν, και ασφαλώς μόνο θετικά αποτελέσματα θα προκύψουν ως προς την διάνοιξη του δρόμου για έναν μεγάλο και ενιαίο ευρωπαϊκό στρατιωτικό συνασπισμό, πάντοτε όμως με την ανάλογη ώθηση της Κομισιόν και των εκάστοτε ευρωπαϊκών κυβερνήσεων.