γράφει ο Σμήναρχος (Ι) Αθανάσιος Μπινιάρης
Τμηματάρχης ΥΠΕΘΑ/ΓΔΑΕΕ/ΤΔΣ/Γ

Μέσα από την έγκριτη, έγκυρη και φιλόξενη εφημερίδα «Τα Νέα του Σ.Α.Σ.», ευγενώς φιλοδοξώ να παραθέσω και να μοιραστώ τις σκέψεις μου με τους αξιότιμους αναγνώστες της, στο μέτρο που μου αναλογεί και στο χώρο που μου διατίθεται, αναφορικά με την διερώτηση που πλανάται ευρέως τον τελευταίο καιρό: Ευρωπαϊκός Στρατός - Πραγματικότητα ή Όχι;
Ξεκινώντας από τον ορισμό, θα μπορούσε να ειπωθεί ότι ο Ευρωπαϊκός Στρατός εννοείται ως μία ενιαία ευρωπαϊκή στρατιωτική δύναμη με βούληση και δυνατότητα να εγγυηθεί την Ασφάλεια και Άμυνα της Ευρωπαϊκής Ένωσης (ΕΕ).
Από το 2010 και έκτοτε, που καταργήθηκε η Δυτικοευρωπαϊκή Ένωση (ΔΕΕ), η οποία ουσιαστικά ήταν ο πρόγονος του Ευρωστρατού, είναι γεγονός ότι έχει ξεκινήσει μία μεγάλη συζήτηση στους κόλπους της ΕΕ για την ίδρυση μίας Στρατιωτικής Συμμαχίας, που θα την αποτελούν εθνικά στρατεύματα από όλες τις χώρες της ΕΕ. Η απαίτηση αυτή προήλθε από τις Μεγάλες Δυνάμεις της ΕΕ (Γαλλία, Γερμανία, Ιταλία, Ισπανία) με απώτερο στόχο την προάσπιση των κοινών συμφερόντων των κρατών - μελών της ΕΕ, εάν και εφόσον χρειαστεί, καθώς και την διατήρηση της γεωστρατηγικής σημασίας της Ευρώπης.
Ωστόσο, ενώ τα τελευταία έτη έχει θεσπιστεί η θέση κοινού/ής Υπουργού Εξωτερικών της ΕΕ, δεν υπάρχει μέχρι τούδε αντίστοιχη θέση Υπουργού Άμυνας της Ένωσης, αν και, όπως είναι προδήλως γνωστό, πάντοτε η Διπλωματία ήταν και είναι αναπόσπαστα δεμένη με την Πολιτική Ασφάλειας και Άμυνας.
Όντως λοιπόν υπάρχει μία κινητικότητα από τις Βρυξέλλες, αλλά το ερώτημα είναι αν θα μπορούσε να αντέξει μόνη της η ΕΕ, χωρίς την ομπρέλα των ΗΠΑ και του ΝΑΤΟ, απέναντι στην Ρωσία και την ισλαμική απειλή.
Καταρχάς δύναται να συμβεί να συγκρουστούν τα συμφέροντα 2 κρατών - μελών. Τότε τι γίνεται; Ας θυμηθούμε ότι πριν από 18 μήνες περίπου η Ισπανία και η Αγγλία ήλθαν σε νέο γύρο έντασης για το θέμα του Γιβραλτάρ, το οποίο αποτελεί βρετανικό υπερπόντιο έδαφος και σημείο τριβής από το 1704! Τελικώς δόθηκε πολιτική λύση. Αν διδόταν στρατιωτική λύση και υπήρχε μία ενιαία ευρωπαϊκή πολεμική δύναμη, τι θα γινόταν;
Ωσαύτως, είδαμε ότι η επέμβαση στη Λιβύη το 2011, που αρχικά σχεδιάστηκε και αποφασίστηκε από την Γαλλία και λοιπές ευρωπαϊκές δυνάμεις, τελικώς δεν ήτο εφικτή χωρίς την συνδρομή των Αμερικανών, αφενός λόγω έλλειψης οικονομικών πόρων, αφετέρου λαμβάνοντας υπόψη, οι συμμετέχουσες στην επιχείρηση ευρωπαϊκές χώρες, το σημαντικό κενό που θα εδημιουργείτο σε προσωπικό και μέσα για την κάλυψη εσωτερικών τους αναγκών.
Δεν πρέπει επίσης να παραβλέπει κανείς ότι η στρατιωτική μηχανή της ΕΕ διαθέτει μεν εξελιγμένα μαχητικά αεροσκάφη, αλλά συνάμα υπολείπεται σε εξελιγμένα συστήματα και μέσα κατασκοπείας, επιτήρησης και συλλογής πληροφοριών.
Τελειώνοντας το σύντομο αυτό άρθρο, μένω με την πεποίθηση ότι άγγιξα το πελώριο θέμα του Ευρωπαϊκού Στρατού, εκτιμώντας ότι στο ορατό μέλλον δεν πρόκειται να υπάρξει ένα πλήρως οργανωμένο ενιαίο ευρωπαϊκό στράτευμα που να μπορεί να δρα με επιτυχία και αξιοπιστία. Το ΝΑΤΟ και οι ΗΠΑ θα συνεχίσουν να εγγυώνται την Ασφάλεια της Ευρώπης.
Ωστόσο, εάν οι Ένοπλες Δυνάμεις των κρατών - μελών της ΕΕ διατηρήσουν και βελτιώσουν ποικιλοτρόπως τα επίπεδα συνεργασίας τους, έχουν πολλά να κερδίσουν, και ασφαλώς μόνο θετικά αποτελέσματα θα προκύψουν ως προς την διάνοιξη του δρόμου για έναν μεγάλο και ενιαίο ευρωπαϊκό στρατιωτικό συνασπισμό, πάντοτε όμως με την ανάλογη ώθηση της Κομισιόν και των εκάστοτε ευρωπαϊκών κυβερνήσεων.