Είχα αναφερθεί σε προηγούμενο δημοσίευμά μου στην εφημερίδα μας, για τις άκρως δυσμενείς επιπτώσεις κυρίως στην 40^η και την 41^η σειρά ΣΤΥΑ από την διάταξη παρ.2 άρθρου 91 του Νόμου 3883/2010.

Κύμβαλο όμως ήχων και χαλκός αλλάζων.

Κανένα αυτί δεν ίδρωσε.

Άκρα του τάφου σιωπή.

Τί τους νοιάζει άλλωστε η υπηρεσιακή εξέλιξη κάποιων ανθ-γων;

Τί τους νοιάζει αν τα υπόλοιπα χρόνια τους θα είναι «πέτρινα χρόνια» αγανάκτησης, πικρίας, καταφρόνιας και με όλες τις ψυχολογικές επιπτώσεις της δυσμενούς διακριτικής μεταχείρισης.

Οι καρεκλοκένταυροι «αγρόν αγοράζουν».

Όσο όμως ψάχνεις το πρόβλημα τόσο περισσότερες δυσμενείς επιπτώσεις διαπιστώνεις.

Και εύλογο το ερώτημα για το πόσο έλλειμμα φαιάς ουσίας υπάρχει σ’ αυτούς που νομοθετούν και σ’ αυτούς που τους ενημερώνουν, εκτός αν υπάρχει βέβαια άλλος λόγος που δεν θέλω να τον δεχθώ.

1.- Ιστορικώς την εξέλιξιν του θεσμού δυνάμεθα να την διακρίνουμε σε τέσσερις περιόδους. Η περίοδος μέχρι και του Η’ π.Χ. αιώνος. Η κλασσική εποχή. Η εν συνεχεία ταύτης και μέχρι του ΙΖ’ αιώνος νεκρά περίοδος. Η από του ΙΗ’ αιώνος μέχρι σήμερα περίοδος των νεωτέρων φάσεων του θεσμού.

2.- Κατά την πρώτη, ιστορικώς, φάση συναντάμε τον πρόδρομο του θεσμού των κρατικών συντάξεων. Τον θεσμό των αεισιτών, ο οποίος εισήχθη κατά πάσαν πιθανότητα το 1000 π.χ. επί Κόδρου. Συνίστατο στην με δαπάναις του Δημοσίου διατροφή εις το Πρυτανείο των διακριθέντων πολιτών για μεγάλα κατορθώματα, ακόμη και των απογόνων τους. Ως πρώτος αείσιτος φέρεται(Λυκούργου κατά Λεοκράτους) ο εκ των Δελφών Κλεομέντις και οι απόγονοι αυτού. Με τον θεσμό περείχετο στον διακριθέντα δικαίωμα σε ισόβιο σίτηση στο Πρυτανείο. Η ισόβιος σίτηση ήταν τρόπος έκφράσεως της ευγνωμοσύνης της πόλεως΄ ήταν αναγνώριση της ηρωικής ηθικής προσωπικότητας και κίνητρο για την μίμηση από τους πολλούς της συμπεριφοράς των εχόντων τέτοια προσωπικότητα ατόμων, προς όφελος του συνόλου. Ο θεσμός των αεισιτών είχε σκοπό ηθικοποιητικό. Από το θεσμό αυτό, ο μεταγενέστερος το 355 π.Χ. διαμορφωθείς το πρώτον όρο « σύνταξη»- σήμαινε αμοιβή, πληρωμή προς ηπιωτέρα έκφραση του όρου μισθός- διετήρησε δε το ηθικό και αξιολογικό στοιχείο, αφ’ ενός μεν της ευγνωμοσύνης(ηθικό στοιχείο) από της πλευράς του παρέχοντος την σύνταξη, αφ’ ετέρου δε της ηθικής προσωπικότητας(αξιολογικό στοιχείο) από την πλευρά του λαμβάνοντος αυτή. Οι δυο αυτές προυποθέσεις, παρέμειναν μέχρι σήμερα, ως εννοιολογικά στοιχεία της σύνταξης, παρά την πάροδο 3000 ετών από την εισαγωγή του θεσμού των αεισιτών.

3.- Όταν οι πολιτικοί σκοποί του « Κράτους –Πόλεως» ωρίμασαν και έγιναν σαφείς στην κλασσική εποχή , οι ηθικοποιητικοί σκοποί από τους οποίους ενεπνεύσθη ο θεσμός των αεισιτών, δεν ήσαν οι μόνοι πρόσφοροι για την βοήθεια των πασχόντων της κοινωνίας. Μια περίοδος διαμάχης στην Αθήνα προς κατάληψη της Αρχής, έπεισε τον Πεισίστρατο(ΣΤ’ αιών π.Χ.) να εφαρμόσει όπως μαρτυροί ο Πλούταρχος τον θεσμό των «αδυνάτων» τον οποίο ο Σόλων είχε κατοχυρώσει νομοθετικώς(« και νόμου αυτός ετέρους έγραψεν ων έστι και τους πυρωθέντας εν πολέμω δημοσία τρέφεσθαι κελεύων»Ν. Παπαδούκα, Ο Σόλων, Ερμούπολις 1844).

Κατά τον θεσμό των «αδυνάτων», οι εν πολέμω στο σώμα τρωθέντες διατρέφοντο από το Δημόσιο. Ελάμβαναν συγκεκριμένα δύο οβολούς την ημέρα(κατ’ άλλους πέντε), από την Βουλή για την διατοφή τους και αφού προηγουμένως εξετάζοντο από αυτή. Το ποσό δεν ήταν ευτελές, διότι η ζωή στην κλασσική εποχή δεν ήταν ακριβή. Με ένα και μισό οβολό ημερησίως μπορούσαν να αγοράσουν άρτο, ελιές, ψάρι ή κρέας. Δύο οβολοί ήσαν αρκετοί για να εξασφαλίσου τροφή, θέρμανση, ένδυση, και κατοικία για ένα άτομο. Για να αναγνωρισθεί κάποιος δικαιούχος του ανωτέρω βοηθήματος έπρεπε να συντρέχουν ωρισμένοι λόγοι. Διαρκής αναπηρία΄ απορία΄ιδιότης του Αθηναίου πολίτου΄ ανεπίληπτο ήθος. Ο έλεγχος και η αναγνώριση του δικαιώματος γινόταν από την Βουλή των πεντακοσίων.

Σε περίπτωση που αναγνωρίζετο κάποιος ως αδύνατος, χωρίς την συνδρομή των άνω όρων μπορούσε κάθε ένας να προβεί σε καταγγελία της οποίας επηκολουθούσε δίκη ενώπιον της Βουλής.

Εκτός όμως των αναπήρων, βοηθήματος εδικαιούντο και οι οικογένειες των φονευθέντων στον πόλεμο (ορφανά,χήραι,γονείς), όπως μαρτυροί ο Θουκιδίδης.

Ο θεσμός των «αδυνάτων» ενώ διετήρησε από τον θεσμό των αεισιτών τους ηθικοποιητικούς σκοπούς της παροχής(ευγνωμοσύνη της πόλεως προ στους θυσιάζοντες την ζωή τους ή την σωματική τους ακεραιότητα, αλλά και ανεπίληπτον ήθος ως προυπόθεση της παροχής από πλευράς του δικαιούχου) εν τούτοις επεβλήθη εκ λόγων κοινωνικοπολιτικών.

Τούτο προκύπτει εξ τριών βασικά στοιχείων. Πρώτον, διότι τον θεσμό καθιέρωσε νομοθετικώς, ως προαναφέρθη ο Σόλων, του οποίου η όλη πολιτική φιλοσοφία ήταν η πάταξη της δημαγωγίας με την προβολή υψηλών αξιών τις οποίες οι πολίται θα ενστερνίζονται με σύστημα πειθαρχίας στηριζόμενο σε κατάλληλη νομοθεσία.

Δεύτερον, διότι οι τεθείσες προυποθέσεις απορίας και ιδιότητος του Αθηναίου πολίτου(θα λέγαμε σήμερα Ελληνική ιθαγένεια) είναι απόδειξη των κοινωνικοπολιτικών σκοπών του βοηθήματος και τρίτον διότι το πρώτον εμφανίζεται με τον θεσμό η ιδέα της αναγνώρισης από την πολιτεία ιδία ως προς αυτήν υποχρέωση προς αποκατάσταση του παθόντος και της οικογένειάς του. Εμφανίζεται δηλαδή η ιδέα της ευθύνης του συνόλου για το συγκεκριμένο άτομο και κατοχυρούται νομοθετικώς.

Εν τούτοις δεν συνίσταται ακόμη έννομος σχέση από την οποία να δημιουργείται αξίωση του παθόντος ή της οικογένειάς του αναγνώρισης και καταβολής του βοηθήματος. Εκ του λόγου αυτού και η διδομένη προς αποκατάσταση παροχή δεν δύναται ακόμη να ονομασθεί « σύνταξη» αλλά απλώς βοήθημα.

4.- Η διεύρυνση όμως στην οποία υπέστη ο θεσμός των «αδυνάτων» στην Δημοκρατία του Περικλέους κατέστησε συνειδητή στους επιγενόμενους την δημοσιονομική σημασία του θεσμού.

Πράγματι μετά την κατάλυση του πρώτου Ελληνισμού, ο καθ΄ ολοκληρία Ελληνικός αυτός θεσμός, χάνεται κάτω από την δυσμενή ανάμνηση των δημοσιονομικώς ολέθριων για την ηγεμονία των Αθηνών αποτελεσμάτων της γενικής μισθοδοσίας, με την καθιέρωση του εκκλησιαστικού μισθού και του θεωρικού, που καταργήθηκε όμως, με την οριστική επικράτηση του Φιλίππου.

Οι Ρωμαίοι καίτοι ενστερνίσθηκαν τις φιλοσοφικές ιδέες των Ελλήνων ιδία των Στωικών και του Αριστοτέλους, εν τούτοις δεν επανασυνιστούν τον θεσμό με την αυτή ή διάφορη μορφή. Εις τους Ρωμαίους πολίτες εφ’ όσον υπηρέτησαν υπό τα όπλα, μετά την λήξη της στρατιωτικής τους υπηρεσίας χορηγείται εφ’ άπαξ αμοιβή υπό μορφή χρημάτων ή κτηματικής περιουσίας.

Ειδική μέριμνα υπέρ των αναπήρων και θυμάτων πολέμου δεν προκύπτει κατ’ αρχή εκ των ιστορικών πηγών. Υπαλληλικό κράτος εξ άλλου μόνο από την εποχή της Αυτοκρατορίας( από του Διοκλητιανού και του Μεγάλου Κωνσταντίνου) οργανούται με διαρκή αύξηση των αρμοδιοτήτων του Κράτους και την πρώτην εμφάνιση του κρατικού παρεμβατισμού. Η υπαλληλία κατά την περίοδο της Αυτοκρατορίας απετελείτο από τους αυλικούς, τους πολιτικούς υπαλλήλους και τους στρατιωτικούς υπαλλήλους. Οι ανώτατοι εκ των οποίων ετέλουν χρέη ανάλογα προς τους σημερινούς Υπουργούς (Υπουργός Δικαιοσύνης, Υπουργός Οικονομικών, Υπουργός Αυτοκρατορικού Ταμείου και Αρχηγός Αυτοκρατορικού Οίκου)αποτελούσαν την κρατούσα τάξη εις τρόπον ώστε να μην υφίστατο κοινωνική ως προς αυτούς ανάγκη μέριμνας μετά την απομάκρυνση από τα αξιώματά τους.

Κατά την Βυζαντινή περίοδο παρατηρείται μια τάση διεξαγωγής αγώνος κατά της εκμετάλλευσης του οικονομικώς ασθενέστερου ή σε ανάγκη ευρισκόμενου(ενδεούς). Η εμφανιζόμενη όμως υπέρ των ενδεών προστασία έχει χαρακτήρα φιλανθρωπικό(προνοιακό) και παρέχεται κυρίως από την Εκκλησία και τα μοναστήρια εις βάρος της περιουσίας τους, παρεχόμενη από την εποχή του Λέοντος του Σοφού και με κάποια μικρή κρατική επιχορήγηση.

Αρχή εκδημοκρατικοποίησης του Κράτους συναντάμε βασικά κατ’ αρχήν το 1215 με την MAGNA CARTA του Ιωάννου του Ακτήμονος στην οποία τέθηκε η αρχή της υποταγής της Βασιλείας στον νόμο. Στη Γαλλία επί Λουδοβίκου του 9^ου συναντάται η τάση καλής οργάνωσης των Δημοσίων Υπηρεσιών με την δημιουργία του PARLEMENT(ανώτατη δικαστική υπηρεσία από επαγγελματίες νομικούς) και του COYR DES TEMPTES.( Διοικητικός και οργανωτικός παράγων του θεσμού).

Ένας άλλος ιστορικός σταθμός πρόδρομος της επιβολής των κοινωνικοπολιτικών παραγόντων, ως προσδιοριστικών μεταγενεστέρως της πολιτικής των κρατών, είναι η δημιουργία κατά τον 13^ο αιώνα αστικών κέντρων(Παρίσι 200.000, Βενετία και Μιλάνο 400.000,Φλωρεντία 40.000). Η μείωσις κατά τον 14^ο αιώνα και 15^ο αιώνα του αστικού αυτού πληθυσμού συνεπεία των επιδημιών κυρίως της Πανούκλας(μαύρου χάρου) είχε ως αποτέλεσμα την οικονομική κατάπτωση και έτσι η μάζα των κοινωνικώς αδυνάτων άρχισε σιγά-σιγά να διογκούται .Η μάζα αυτή δεν είναι μεν ισχυρή να προστατεύση τα συμφέροντά της, έχει όμως με το μέρος της , την δύναμη των αριθμών οι οποίοι μεταβάλλουν διαρθρωτικώς τα κοινωνικά και οικονομικά δεδομένα.

Έτσι στις αρχές του ΙΖ’ αιώνος συναντάμε στην Αγγλία την « την περί ενδεών» νομοθεσία(POOR LAW ACT 1601)κατά την οποίαν ήταν καθήκον των τοπικών αρχών να προνοούν, για τα μέσα συντήρησης του ενδεούς, του ασθενούς κα του αστέγου. Εντός των πλαισίων της νομοθεσίας αυτής αντιμετωπίζονται και οι εν πολέμω παθόντες.

Η Τρίτη επομένως ιστορική περίοδος της εξέλιξης του θεσμού των συντάξεων, λήγει με την επιβολήν του κοινωνικού, του Διοικητικού και του οργανωτικού παράγοντος ως προσδιοριστικών του θεσμού των συντάξεων.

5.- Μέχρι τα τέλη του 17^ου αιώνος , ως γνωστόν, κυριαρχούσε το δόγμα του θεικού δικαίου. Το κράτος, το δίκαιον, η πολιτική εξουσία, οι ηγεμόνες έλκουν την καταγωγήν τους εκ θεού, διότι δεν υπάρχει εξουσία εί μη μόνο από Θεού

Από τον 17^ο αιώνα αρχίζει η επίδραση του φυσικού δικαίου το οποίο κυριαρχεί μέχρι και το 19^ο αιώνα.

Ο MONTESQIEU με το γνωστό του βιβλίο “ L’ ESPRIT DES LOIS” (1748)θέτει νέες βάσεις στη μελέτη της Πολιτείας και του Δικαίου, ίδια οι θεωρίες του περί ατομικών δικαιωμάτων , περί διακρίσεως των εξουσιών περί αντιπροσωπευτικής Κυβέρνησης, περί της υφής των νόμων, ασκούν βαθεία επίδραση στην πολιτική και νομική σκέψη. Σε αυτά πρέπει να προστεθή η επίδραση την οποία άσκησε ο Ρουσώ με τα έργα του.

Έτσι πλέον μετά από μια μακρά νεκρά περίοδο, αρχίζει να ωριμάζει η σκέψη επανεμφάνισης νόμω του θεσμού των κρατικών συντάξεων, υπό την επίδραση πλέον δικαιοπολιτικών παραγόντων.

Νομοθετική ρύθμιση του θεσμού των Κρατικών συντάξεων καίτοι μη συστηματική –έχουμε από το 18^ο αιώνα. Στην Γαλλία με τον νόμο της 3/22 Αυγούστου 1790. Επακολουθεί ο βασικός νόμος της 18.4.1831 « περί στρατιωτικών συντάξεων»και της 9/6/1853 «περί πολιτικών συντάξεων». Με τους νόμους αυτούς οι κρατικές συντάξεις αποτελούν βάρος του Κρατικού Προυπολογισμού με επιβολή κρατήσεων προς ανακούφισή του.

Στην Ελλάδα θέμα συνταξιοδότησης των Κρατικών λειτουργών γεννάται το πρώτον το 1856 επί Κυβερνήσεως Βούλγαρη. Το 1861 επί Κυβερνήσεως Μιαούλη εγκρίνεται ο νόμος ΧΝΒ με τον οποίο συνίσταται ειδικό ταμείο με πόρους από κρατήσεις επί μισθών και με επιχορήγηση του Δημοσίου από τον Κρατικό Προυπολογισμό. Το 1877 το εν λόγω Ταμείο συνεχωνεύθη με το Δημόσιο Ταμείο το οποίο έκτοτε καταβάλλει τις συντάξεις των πολιτικών και στρατιωτικών υπαλλήλων από τον Κρατικό Προυπολογισμό διατηρηθεισών των κρατήσεων, οι οποίες κατά χρονικά διαστήματα κατηργούντο, επανεφέροντο, κατηργούντο κ.ο.κ.

Στην Ελλάδα συστηματική νομοθετική ρύθμιση γίνεται το πρώτον με το Π.Δ. της 31/10/1935 « περί απονομής των πολιτικών και στρατιωτικών συντάξεων» το οποίο ως πρότυπο είχε τους Γαλλικούς νόμους της 18/4/1831 και 9/6/1853 (Εισαγώμενο σύστημα υπολογισμού,υπολογισμό της συντάξεως σε πεντηκοστά)Λίγο αργότερα ο Βασικός αυτός νόμος υπέστη σωρεία τροποποιήσεων(Μέχρι το 1950 εν συνόλω 120 με ισάριθμα νομοθετήματα).

Σημειωτέον ότι το σύνολον σχεδόν των τροποποιήσεων αφεώρα το σύστημα υπολογισμού των συντάξεων(συντάξιμος μισθός, συντάξιμος υπηρεσία, ποσόν συντάξεων, προσαυξήσεις κ.ο.κ.).

Το 1951 καταρτίζεται ο Α.Ν. 1854/51 «περί απονομής πολιτικών και στρατιωτικών συντάξεων».

Παρά την ουσιαστική βελτίωση των συντάξεων εν γένει και ο Κώδιξ αυτός διατήρησε το αυτό σύστημα υπολογισμού των συντάξεων σε πεντηκοστά. Και η τύχη του νέου Κώδικος δεν ήτο διαφορετική. Μέχρι το 2010 υπέστη άνω των 500 τροποποιήσεων με ισάριθμα νομοθετήματα ή κανονιστικές πράξεις.

Οι τροποποιητικές διατάξεις αφορούσαν πλασματική μεγέθυνση του χρόνου συντάξιμου υπηρεσίας , του συντάξιμου μισθού, των προσαυξήσεων επ’ αυτού, του ποσού συντάξεως κ.ο.κ..

Η πανσπερμία διατάξεων που τροποποίησαν τον Α.Ν.1854/51 κωδικοποιήθηκαν με το αριθμ.166/2000 Προεδρικό Διάταγμα.

Επακολούθησαν νέες τροποποιητικές διατάξεις με επακόλουθη νέα κωδικοποίηση με τα Προεδρικά Διατάγματα 108/2007 (Κώδικας Πολεμικών Συντάξεων) και 169/2007 « Κώδικας Πολιτικών και Στρατιωτικών Συντάξεων».

Νεώτερες όμως διατάξεις περιόρισαν τα συνταξιοδοτικά δικαιώματα, με κατάληξη τα απορρεύσαντα από το Μνημόνιο εξαμβλώματα τους Νόμους 3863/10 και 3865/10 που ήδη ισχύουν.

Γιώργου Εμμανουηλίδη

10^η Σειρα

Με αφορμή την παράδοση -παραλαβή Διοικητού της Σχολής μας την 9 Σεπτεμβρίου , δημοσιεύουμε επιστολή που λάβαμε απο τον Σμχο ε.α  κ. Δημήτριο Ραχούτη. Σας υπενθυμίζουμε ότι ο κ. Ραχούτης διετέλεσε Διοικητής Σ.Τ.Υ.Α την περίοδο 21/07/1987 έως 07/12/1987και για δεύτερη φορά την περίοδο 26/06/1990 έως 04/12/1991, εποχή που η Σχολή έγινε ανεξάρτητη Διοίκηση, που η Σχολή μπήκε στις πανελλήνιες και που για πρώτη φορά η σχολή είχε Σμήναρχο Διοικητή.

Πράγματι ξαφνιάστηκα, όταν σήμερα πήρα μια πρόσκληση να παρευρεθώ στην παράδοση παραλαβή της Διοίκησης της Σχολής μας που θα γίνει στις 9 Σεπτεμβρίου. Δεν περίμενα ποτέ όμως ότι, ένας Ταξίαρχος Ιπτάμενος, θα ήταν ο νέος Διοικητής. Μετά από μια ιστορική διαδρομή Διοίκησης 61 χρόνων από άξιους συναδέλφους αξιωματικούς από την Σχολή μας, που πέρασαν τόσες και τόσες δυσκολίες που κατάφεραν να κρατήσουν στην υψηλότερη επίδοση αυτόν τον ιερό χώρο, μέσα από αγώνες, προβλήματα και αδυναμίες, για μια στιγμή χάθηκαν όλα.

Μια σχολή που ξεκίνησε από Μοίρα, έγινε Σμηναρχία και άξια ονομάστηκε Διοίκηση, κατάφερε στα τόσα χρόνια να παραδώσει στην Αεροπορία μας επιτυχημένους τεχνικούς που επάνδρωσαν Πολεμικές Μοίρες, Αεροπορικά Κέντρα, Διοικήσεις και τόσα άλλα κέντρα αντιαεροπορικής άμυνας. Σήμερα όλοι αυτοί νιώθουν τόσο λυπημένοι που η Ηγεσία της Αεροπορίας ποδοπάτησε όλα αυτά τα όνειρα και απογοήτευσε τις χιλιάδες αξιωματικούς και υπαξιωματικούς, απαξιώνοντας το κύρος τους, τις γνώσεις τους την ικανότητά τους, την τεχνική κατάρτισή τους.

Φάνηκε πλέον ότι οι αξιωματικοί προερχόμενοι από την Σ.Τ.Υ.Α μας, δεν είναι ικανοί για Διοίκηση και είναι κατάλληλοι μόνο για χαμαλίκι, μόνο για να τρέχουν στην πίστα από το πρωί μέχρι το βράδυ. Και αυτό το αποφάσισαν, ποιοί; εκείνοι που έφτασαν εκεί που είναι τώρα, βοηθούμενοι από αυτούς τους τεχνικούς, που με πολύ ευθύνη , σωστή συνείδηση, υπευθυνότητα και ασφάλεια, ετοίμαζαν μέσα στις χειρότερες συνθήκες εργασίες, τις ατέλειωτες ώρες, νύχτα και μέρα, το αεροσκάφος και μέσα από τις στιβαρές παλάμες τους, το παρέδιδαν σε αυτούς που σήμερα είναι οι ηγήτορες μας. Και αυτοί έτσι για να ικανοποιήσουν τις φιλοδοξίες τους, αποφάσισαν  μετά από τόσα χρόνια να σβήσουν με μια κοντυλιά μια μεγάλη ιστορία της σχολής μας.

Από τις 9 Σεπτεμβρίου, η Διοίκηση της Σχολής Σ.Τ.Υ.Α, έρχεται στα χέρια των Αξιωματικών Ιπταμένων. Σε λίγο θα δούμε Σμηνάρχους ιπταμένους ως Υποδιοικητές και στις Διευθύνσεις της Σχολής και βέβαια μοιράρχους αντί Ανθυποσμηναγούς προερχομένους από την Σχολή μας, να αναλαμβάνουν επισμηναγοί ιπτάμενοι. Φαίνεται ότι πια οι Πολεμικές Μοίρες δεν χρειάζονται στελέχωση. Όλα πάνε τόσα καλά δόξα σοι ο Θεός...

Πιστεύω όλοι αυτοί θα πούνε ότι, γίνονται αυτές οι φοβερές αλλαγές για να αναβαθμισθεί η Σχολή, να βλέπουν οι μαθητές Ταξίαρχο Διοικητή και να χαίρονται και να κάνουν όνειρα, όπως τα δικά μας όνειρα που περιμέναμε κάποια στιγμή η Ηγεσία μας, θα έβλεπε και λίγο χαμηλά και θα μας έδινε την δυνατότητα, σε όσους είχαν τα κατάλληλα προσόντα να έπαιρναν εκείνο τον αποστρατευτικό βαθμό του ταξιάρχου. Εύγε στην άξια ηγεσία μας, μεγάλη η αναβάθμιση της Σ.Τ.Υ.Α!!!!!

Και εγώ με την πρόσκληση τί θα πρέπει να κάνω, Να παραβρεθώ σε αυτήν την όμορφη τελετή, να δώ την Σχολή που υπηρέτησα με τόση αγάπη, να αναβαθμίζετε και να χαίρομαι.!!!!!!! Τί ειρωνεία..

Αγαπητοί μου Φίλοι του Διοικητικού Συμβουλίου του Σ.Α.Σ, ξέρω τους διαχρονικούς σας αγώνες που έχετε δώσει για το θέμα αυτό, τις επισκέψεις στα επιτελεία και τις Διοικήσεις, τις υποσχέσεις των ανωτέρων και όλο το σκοτεινό παρασκήνιο για όλη αυτήν την αδικία αλλά  και για τόσα άλλα σοβαρά θέματα που αφορούν την κατηγορία μας. Νιώσατε και εσείς από κοντά την αναλγησία, την αδιαφορία, την προσπάθεια της υποβάθμισης μας… Νιώθω την πικρά σας, όμως νιώθω ότι αγωνιστήκατε με όλες τις δυνάμεις να κρατήσετε αυτό το οχυρό ψηλά. Συγχαρητήρια για ότι κάνατε και για ότι κάνετε!!! Σας ευχαριστούμε..

Εύχομαι επιτυχίες σε όλους..

Με εκτίμηση

Δημ. Ραχούτης

Σμήναρχος ε.α

«Τα αποτελέσματα της οικονομικής κρίσης, κύριοι, είναι πιο σοβαρά απ’ ό,τι φαίνονται. Όπως διαπιστώνω, η κρίση δεν έχει αλώσει μόνο το οικογενειακό βαλάντιό μας, αλλά έχει αλλοιώσει και τη φαιά εγκεφαλική ουσία μας. Και τούτο διότι αλλιώς δεν μπορώ να εξηγήσω τη φήμη που κυκλοφόρησε για την επικείμενη απόφαση αλλαγής διοικητού της Σχολή Τεχνικών Υπαξιωματικών Αεροπορίας (ΣΤΥΑ) με διοικητή προελεύσεως Σχολής Ικάρων.

Καρκινογένεση, τουτέστι, στον εγκέφαλο των αρμοδίων, με συνακόλουθη τη μεγίστη αναστάτωση χιλιάδων αποφοίτων ΣΤΥΑ για την επιχειρούμενη ανεδαφική αλλαγή του προσώπου της Σχολής και τη συνακόλουθη βλάβη του “υπηρεσιακού συμφέροντος”.

Οι ορθώς σκεπτόμενοι υπηρεσιακοί παράγοντες φρονώ πάντως ότι πρέπει να λάβουν υπόψη τους τα ακόλουθα προτού “θερίσουν ανέμους”.

Είναι γνωστό ότι η ΣΤΥΑ αποτελεί το φυτώριο των τεχνικών της Πολεμικής Αεροπορίας (Π.Α.) σε τεχνικούς και τεχνολόγους. Είναι γνωστό επίσης ότι από ιδρύσεώς της, η ΣΤΥΑ είναι το λίκνο των μονίμων τεχνικών στελεχών της Αεροπορίας […]

Είναι γνωστό ακόμα ότι στη Σχολή ο μαθητής δόκιμος πέρα από την απόκτηση των γνώσεων και της ερμηνείας που απαιτούνται προκειμένου να ανταποκριθεί απόλυτα στα σοβαρά και υπεύθυνα καθήκοντά του, ότι κυρίως αποκτά την απαραίτητη ηθική και επαγγελματική υποδομή, την επαγγελματική αξιοπρέπεια, το ενδιαφέρον και τη διάθεση για επαγγελματική αξιοπρέπεια, το ενδιαφέρον και τη διάθεση για επαγγελματική και ιεραρχική εξέλιξη, το σεβασμό και την προσήλωση στους άγραφους και γραπτούς κανόνες της αξιοκρατίας και κυρίως την αγάπη για το επάγγελμά του.

Προέχουσα θέση άλλωστε μεταξύ των παραμέτρων που συνθέτουν τη διδακτική και ψυχική προετοιμασία του δοκίμου έχει η ψυχολογική του υποδομή για το επάγγελμα που διάλεξε και για τη μελλούμενη εξέλιξή του. Πιστεύω δε […] ότι η σωστή λύση […] στην επαγγελματική αξιοπρέπεια και στη σιγουριά και την επαγγελματική και ιεραρχική του εξέλιξη είναι η εκπαίδευση -κατά το δυνατόν- αλλά -κυρίως- και η Διοίκησή του, να στελεχώνεται από βαθμοφόρους προέλευσης ΣΤΥΑ.

Επισημαίνω δε ειδικότερα την επιβαλλομένη εκ του λόγου τούτου ανάθεση διοίκησης της Σχολής σε αξιωματικό προέλευσης ΣΤΥΑ ο οποίος θα αποτελεί για τους δοκίμους το πρότυπο της ιεραρχικής εξέλιξής τους αλλά και των επιδιώξιμων δυνατοτήτων. […]

Είναι άλλωστε επιβεβλημένη η ανάθεση της Διοίκησης της Σχολής σε αξιωματικό προελεύσεως  ΣΤΥΑ διότι έτσι επιτυχαίνεται καλύτερη και αγαστή συνεργασία διοικητού και λοιπού μονίμου προσωπικού που κατά 95% είναι προελεύσεως ΣΤΥΑ, αλλά και διότι ο προερχόμενος εξ υπαξιωματικών διοικητής αφενός γνωρίζει τους προβληματισμούς και τις ανησυχίες καλύτερα από οποιοδήποτε άλλης προελεύσεως αξιωματικό, τη νοοτροπία, τα προβλήματα. τα αιτήματα και τις επιδιώξεις του εφέδρου εκπαιδευομένου στη Μονάδα, διότι έζησε σε άμεση επαφή του επί σειρά ετών.

Και ενώ λοιπόν όλα τα δεδομένα, η λογική, η προηγηθείσα εμπειρία, το υπηρεσιακό συμφέρον και η παρούσα Διοίκηση, που υπήρξε αρίστη από κάθε πλευρά, […] εδραίωσαν την αναγκαιότητα διοικητού προέλευσης ΣΤΥΑ στη Σχολή […], παρά ταύτα κυκλοφόρησε η βάσιμη φήμη για παράλογη και ανεγκέφαλη ανάθεση της Διοίκησης σε αξιωματικό προελεύσεως Σχολής Ικάρων.

Δεν έχουμε τίποτα με τους συναδέλφους της ΣΜΑ είναι επαγγελματικά οι φυσικοί προϊστάμενοί μας. Είμαστε οι συνεργάτες τους στο δύσκολο και υπεύθυνο τεχνικό τομέα.

Όμως, πώς να το κάνουμε, δεν κολλάει ως διοικητής της Σχολής, στο λίκνο των τεχνικών και τεχνολόγων της Π.Α., αξιωματικός προελεύσεως της Σχολής Ικάρων για τους λόγους που προανέφερα.

Είναι κάτι σαν ανάθεση διοικητού Σχολής Ικάρων σε άλλης προελεύσεως. Μπορεί κανείς να το διανοηθεί; Επιβάλλετε λοιπόν τάχιστα αναθεώρηση της εσφαλμένης αποφάσεως. Αυτό επιβάλλει πρώτιστα το υπηρεσιακό συμφέρον που πρέπει να πρυτανεύσει σαν υπέρτατο καθήκον σε οιανδήποτε υπηρεσιακή ενέργεια, του οποιουδήποτε αρμοδίου. […] Κάθε δε ενέργεια που παραγνωρίζει και αντιστρατεύεται το υπηρεσιακό συμφέρον είναι παράνομη, απαράδεκτη και ασφαλώς ζημιογόνος για το στράτευμα και κατ’ επέκταση για την πατρίδα, μετ’ ανάλογη δε αξιολόγηση πιθανόν δολιοφθορά, υπονομευτική και εχθρική.

Γεώργιος Εμμανουηλίδης

10ης Σειράς ΣΤΥΑ»

Πηγή : ΠΑΡΑΣΚΕΥΗ & 13 , ένθετο "ΕΝΣΤΟΛΟΣ"

Οι υπαξιωματικοί κατά τον ίδιο λόγο με τους αξιωματικούς ασκούν ένα «αξίωμα», δηλαδή μια υποχρέωση στην υπηρεσία του Κράτους.

Αυτή η υποχρέωση είναι η πιο ευγενής και σοβαρή, αφού πρόκειται να συντηρήσουν και να υποστηρίξουν τα όπλα του Έθνους κάτω από την επίβλεψη των νόμων της Δημοκρατίας και σύμφωνα με τους κανονισμούς της στρατιωτικής τιμής. Η μεγαλοσύνη καθώς και η δουλειά του στρατιωτικού επαγγέλματος, πηγάζουν από τα ανωτέρω.

Το λειτούργημα του αξιωματικού τον οδηγεί στο να αναλαμβάνει ευθύνες και να παίρνει πρωτοβουλίες. Η αποστολή του υπαξιωματικού είναι να επιβεβαιώνει την εκτέλεση των διαταγών και να επιβλέπει για τη συνοχή του συνόλου.

Αυτά τα δύο λειτουργήματα (υποχρεώσεις) είναι συμπληρωματικά και αδιαχώριστα το ένα από το άλλο. Συνιστούν αυτό που ονομάζουμε «αρχή», που κάνει το Στρατό ένα οργανισμό ουσιαστικά φτιαγμένο για δράση. Αξιωματικοί και Υπαξιωματικοί είναι τόσο κοντά στην άσκηση των υποχρεώσεών τους και τόσο αναμεμιγμένοι στις λειτουργίες τους, ώστε ένα μεγάλο μέρος των πρώτων στρατολογούνται από τους δεύτερους.

Το στράτευμα αυτό το μεγάλο εργοτάξιο στο οποίο έχει ανατεθεί το σοβαρότερο εθνικό έργο, που είναι η διαφύλαξη της εδαφικής ακεραιότητας και της εθνικής μας υπόστασης, αναμφίβολα πρέπει να λειτουργεί με τους κανόνες νομιμότητας, δικαιοσύνης, ισότητας, αμεροληψίας, καλής πίστης, χρηστής Διοίκησης και της προστασίας του δημοσίου συμφέροντος.

Αυτό επιβάλλεται, αφ’ ενός γιατί η δομή και η διαφάνεια του στρατεύματος κάνουν ορατή κάθε παρανομία και κάθε νομοθετική δολιχοδρομία και αφ’ ετέρου γιατί το αίσθημα της αδικίας υποσκάπτει το ηθικό υπόβαθρο, που είναι άκρως αναγκαίο για την ύπαρξη αξιόμαχου προσωπικού, το οποίο χάνει το ήμισυ της μαχητικής του δύναμης πριν ακόμη εμπλακεί στη μάχη όταν λείπει

Η αρχή όμως ιδιαίτερα της ίσης μεταχείρισης και η προστασία όλων των διοικούμενων από διακρίσεις που αποτελεί οικουμενικό δικαίωμα, αναγνωρισθέν από την Οικουμενική Διακήρυξη των Ανθρωπίνων Δικαιωμάτων, τα σύμφωνα των Ηνωμένων Εθνών για τα ατομικά, τα κοινωνικά και πολιτιστικά δικαιώματα, από την Ευρωπαϊκή Σύμβαση για την προστασία των ανθρωπίνων δικαιωμάτων και το Σύνταγμά μας, αποτελεί βάσιμη υποχρέωση των διοικούντων.

Σχετική άλλωστε είναι και η αριθμ. G273/97/26-10-99  απόφαση του Ευρωπαϊκού Δικαστηρίου που επιτάσσει τις διοικήσεις των Ενόπλων Δυνάμεων να τηρούν κατά εικόνα την Αρχή της Ίσης Μεταχείρισης.

Παρά όμως τα άνω επιβαλλόμενα, οι επιρρεπείς σε εξυπηρετήσεις στους έχοντες το «πάνω χέρι» χαρτογιακάδες, νομοθετούν διακριτικές διατάξεις και παρέχουν δυνατότητα διακρίσεων που δημιουργούν πικρία και αγανάκτηση.

Μια ακραία μορφή διακριτικής μεταχείρισης που σπάει κυριολεκτικά κόκαλα, είναι η δυσμενής διακριτικής μισθολογική και συνακόλουθα συνταξιοδοτική μεταχείριση των Σμηνάρχων (Συνταγματαρχών – Πλοιάρχων) που προέρχονται από παραγωγικές Σχολές Υπαξκών σε σχέση με τους Σμήναρχους τους προερχόμενους από παραγωγικές σχολές αξκών, από διαγωνισμό κλπ.

Η ακραία διακριτική μεταχείριση με τον άνω διαχωρισμό τους, νομοθετήθηκε με τις διατάξεις άρθρου 6 παρ. 1 και 2 του Νόμου 2838/2000 του άρθρου 37 παρ. ιβ του Νόμου 3016/2002 και για τους συνταξιούχους εξ αυτών με το άρθρο 8 του Νόμου 3408/2005.

Επισημαίνω ότι η διακριτική μεταχείριση στη μισθολογική και αντίστοιχα συνταξιοδοτική προαγωγή, με διάκριση σε αξκούς προερχόμενους από παραγωγική σχολή αξκών και αξκούς προερχόμενους από παραγωγική Σχολή Υπαξκών, είναι προϊόν αρτηριοσκληρωτικών, ρατσιστικών και μεσαιωνικής νοοτροπίας εγκεφάλων, μη υφιστάμενη από τον πρώτο νόμο μισθολογικής προαγωγής τον 988/79 και τους μεταγενέστερους μέχρι τους προαναφερθέντες που πρωτοτύπησαν.

Το ρατσιστικό άνισης μεταχείρισης κατασκεύασμα είναι γνωστό.

Με την παρ.1στ άρθρου 6 του Νόμου 2838/2000 που είχε εφαρμογή από 1/7/2000 οι Σμήναρχοι Παραγωγικών Σχολών Αξκών, κατόπιν διαγωνισμού κλπ με τη συμπλήρωση 27 ετών λαμβάνουν τον βασικό μισθό Ταξιάρχου και με τη συμπλήρωση 31 ετών τα 2/3 βασικού μισθού Υποπτεράρχου.

Με την παρ. 2 άρθρου 6 του ιδίου Νόμου 2838/2000, οι ευδοκίμως τερματίσαντες Σμήναρχοι, προάγονται μισθολογικά στον αμέσως επόμενο βαθμό από εκείνο με τον οποίο μισθοδοτούνταν με πλήρη βασικό μισθό ένα μήνα πριν την αποστρατεία τους.

Λαμβάνουν δηλαδή σύνταξη με την άνω διάταξη οι αποστρατευθέντες προ του 2000 και οι αποστρατευόμενοι, σύνταξη 2/3 βασικού μισθού Αντιστρατήγου.

Τους Σμήναρχους από παραγωγική σχολή Υπαξκών τους ξέχασαν οι ανεγκέφαλοι μανδαρίνοι, μη προβλεφθείσης κάποιας μισθολογικής προαγωγής, συνταξιοδοτούμενοι με το βασικό μισθό Σμηνάρχου.

Επακολούθησε ο Νόμος 3016/2002 με την παρ. 2 άρθρου 37 του οποίου, αναπροσαρμόστηκαν οι μισθολογικές προαγωγές των αξκών προερχόμενων από τις παραγωγικές σχολές αξκών, κατόπιν διαγωνισμού κλπ.

Με τη παρ. 2στ. άρθρου 37 του άνω νόμου αναπροσαρμόστηκαν οι μισθολογικές προαγωγές των Σμηνάρχων ως ακολούθως.

Σε Σμήναρχους με τη συμπλήρωση 26 ετών ο βασικός μισθός Ταξιάρχου και με τη συμπλήρωση 28 ετών ο βασικός μισθός του Υποστρατήγου.

Οι ευδοκίμως τερματίσαντες την υπηρεσία τους Σμήναρχοι, αποστρατευθέντες προ του 2002 και αποτρατευόμενοι μεταγενέστερα, εκ του συνδυασμού των διατάξεων παρ. 2 άρθρου 6 του Νόμου 2838/2000 και της άνω παρ. 2στ άρθρου 37 του Νόμου 3016/2002 λαμβάνουν σύνταξη Αντιπτεράρχου.

Οι ρατσιστικοί εγκέφαλοι που νομοθέτησαν το Νόμο 3016/2002 θυμήθηκαν ότι υπάρχουν και Σμήναρχοι παραγωγικών σχολών υπαξκών και φρόντισαν να τους ανταμείψουν για την παράλειψη τους με το νόμο 2838/2000 χορηγώντας ένα …… κοκαλάκι με τη διάταξη 3ιβ άρθρου 37 του Νόμου 3016/2002 στους εν ενεργεία και τους συνταξιούχους …… με την προαγωγή τους σε Σμηνάρχους να λαμβάνουν τα 2/3 βασικού μισθού Ταξιάρχου.

Σχετικά επίσης με την εφαρμοζόμενη ίση μεταχείριση στις Ένοπλες Δυνάμεις επισημαίνω ότι ο ανθστής που αποστρατευόμενος προάγεται σε ανθσγό (σημαιοφόρο – ανθυπολοχαγό) λαμβάνει σύνταξη ανθυπασπιστού.

Και εύλογα τα ερωτήματα:

Με ποια προκρούστια λογική ανεγκέφαλοι, δημιουργήσατε ρήγμα στις εξισωτικές δημοκρατικές αρχές με «ρετιρέ» και «υπόγεια» στον ευαίσθητο χώρο των Ενόπλων Δυνάμεων;

Ποιες δυνάμεις και ποιες σκοπιμότητες καταστρατήγησαν βάναυσα τις Συνταγματικές Αρχές της «Ίσης Μεταχείρισης» των «Ίσων Δικαιωμάτων και Υποχρεώσεων» που σαν καθολικές αρχές δεσμεύουν ιδιαίτερα τους μισθωτούς με τον ίδιο απρόσωπο εργοδότη και δημιούργησαν «πατρικίους και πληβείους» στρατιωτικούς.

Οι Σμήναρχοι παραγωγικών σχολών Υπαξκων δεν ζουν και εργάζονται κάτω από τις ίδιες νομικές και πραγματικές συνθήκες με τους Σμήναρχους Παραγωγικών Σχολών Υπαξκών;

Δεν έχουν τις ίδιες οικογενειακές οικονομικές ανάγκες;

Δεν προσφέρουν περισσότερα έτη ενεργού υπηρεσίας;

Το άρθρο 22 παρ. 1 του Συντάγματος δεν διακελεύει: «…Όλοι οι εργαζόμενοι ανεξάρτητα από φύλο ή άλλη διάκριση, έχουν δικαίωμα ίσης αμοιβής για παρεχόμενη εργασία ίσης αξίας…»;

Η σχολή προέλευσης κύριοι αφορά την ιεραρχική εξέλιξη, τη δομή και τη Διοίκηση και δεν μπορεί να έχει σχέση και μάλιστα δυσανάλογη με το μισθό και τη σύνταξη ομοιοβάθμων αξκών.

Ο βαθμός είναι ενιαίος, δεν προσδιορίζει επίπεδο σπουδών, αλλά είδος εργασίας – καθήκοντα που πρέπει να επιτελούν αυτοί που τον φέρουν και εφόσον τα καθήκοντα δεν διαφέρουν, πρέπει οι φέροντες τον ίδιο βαθμό να έχουν ίση αμοιβή και αποστρατευόμενοι ίδια σύνταξη.

Η κραυγαλέα βέβαια αυτή συνταξιοδοτική διακριτική μεταχείριση εκκρεμεί με έφεση ενδιαφερομένων Σμηνάρχων στο Ελεγκτικό Συνέδριο.

Φρόντισαν βέβαια οι έχοντες το «πάνω χέρι» να αποδυναμώσουν την κραυγαλέα συνταξιοδοτική αδικία, όχι όμως με εξίσωση της σύνταξης, όπως επιβάλετο, αλλά με κατάργηση του βαθμού Σμηνάρχου (Συνταγματάρχου – Πλοιάρχου) για τους προερχόμενους αξκούς από παραγωγικές σχολές υπαξκών (παρ. γ (6) άρθρου 23 Νόμου 3883/2010).

Αιδώς Αργείοι.

Εθνικά επιζήμιοι εγκέφαλοι, βρυκόλακες της ομοψυχίας του στρατεύματος, έπαυσε πλέον η καταξίωση της βλακείας σαν τεκμήριο νομιμότητας και νομιμοφροσύνης;

Το πήρατε χαμπάρι;

Φροντίστε λοιπόν για την αποκατάσταση της αδικίας.

Γιώργος Εμμανουηλίδης

10^η σειρά.