Έχοντας μεγάλη συναισθηματική φόρτιση, βρέθηκα σε δίλημμα για το τι θα μπορούσα να πω σαν αποχαιρετιστήριο λογύδριο.
Το ερέθισμα το έδωσε ένα ποίημα του Καρυωτάκη και ειδικά οι δύο πρώτη στίχοι, μέσα στους οποίους καθρεφτίζεται το μεγαλείο της μελαγχολίας του ποιητή και ακόμη αυτής της ξεκαθαρισμένης εκτίμησής του γι’ αυτό που δεν πρόκειται να ξαναγίνει όπως ήταν.
Όμοια στοιχεία, χρονικοί προσδιορισμοί, εφάμιλλα δικά μου συναισθήματα ταυτισμένα με αυτά του ποιητή.
Η Αεροπορία μια ζωή. Με τις δυσκολίες τις βιοποριστικές, με τις χαρές που δίνει η συναδελφική αλληλεγγύη και με την υποστήριξη της εργοδοσίας που δεν ήταν άλλη από την ίδια την υπηρεσία που μας έδωσε την ανάταση στην οικογενειακή ζωή και στις σχέσεις μας με το κοινωνικό περιβάλλον.
Αλλά έφθασε η ώρα που όλα αυτά έπρεπε να αποσυρθούν στο υπηρεσιακό περιθώριο.
Το γιόρτασμα της νιότης και όλο αυτό το δημιουργικό στρές της ενεργής υπηρεσίας πέρασε στο παρελθόν. Η όποια μου σχέση με την υπηρεσία θα ήταν μία επίσκεψη ενός ταξιδιώτη για να δει τον καθρέφτη της καθημερινής απασχόλησης των μέχρι χθες συναδέλφων, ένα όνειρο που σβήστηκε.
Η καρδιά μου πράγματι σαν να γέρασε.
Τελείωσε η ζωή μου στην αεροπορία.
Κρεμασμένες στολές πλέον, πτυχία σε κορνίζες, παράσημα στον τοίχο, σπαθί σε διαγώνια θέση, ενθυμήματα σε περίοπτη θέση για να δημιουργούν μία γλυκιά νοσταλγία και αναμνήσεις που σιγά-σιγά θα φθίνουν.
Σχέσεις με φίλους και χθεσινούς συναδέλφους εκ των πραγμάτων άρχισαν σιγά-σιγά να χάνουν τη θέρμη τους. Τη θέση τους παίρνουν άλλες σχέσεις ανθρώπινες της έξω επικοινωνίας της Δημόσιας όπως έχω ξαναγράψει, οι οποίες όμως παρουσιάζουν δυσκολίες προσαρμογής.
Κάποιοι παλιοί συνάδελφοι, αποφάσισαν στο παρελθόν να οργανώσουν ενώσεις αποστράτων.
Και λέω ενώσεις διότι παρότι φαίνεται ότι υπάρχει ενιαίος Πανελλαδικός φορέας εν τούτοις τα παραρτήματα λειτουργούν σαν τοπικές ενώσεις.
Ενώσεις που ναι μεν διαχειρίζονται θέματα της μετά υπηρεσιακής μας ζωής, αλλά όμως δεν αντικρίζουν κατάματα το νέο περιβάλλον που ζούμε σαν πολίτες της Δημόσιας ζωής πλέον και επιμένουν να λειτουργούν εξαρτημένες από τα επίσημα υπηρεσιακά κέντρα.
Ναι, όντως έγιναν προσπάθειες για συγκρότηση αξιοπρεπών κέντρων συνάντησης, που όμως κάποιοι χθεσινοί Ταγοί επιμένουν να δημιουργούν ταξικές διαφορές.
Πίστεψα όταν έγινα μέλος ότι με κοινές προσπάθειες οι διαφορές που είχαν δημιουργηθεί στο παρελθόν από τις διαθέσεις των διοικούντων, λόγω των προνομιακών θέσεων που κατείχαν, θα είχαν εξομαλυνθεί.
Εις μάτην όμως. Τακτικές και εμμονές συντήρησης σχέσεων προέλευσης όχι απλώς υπάρχουν, αλλά χρησιμοποιούνται από φιλόδοξους δημιουργώντας ουλαμούς αποστράτων, σ’ ένα παράξενο υπηρεσιακό περιθώριο όπου ηγούνται πρώην ανώτατοι χθεσινοί Ταγοί και μη, και έπονται όλοι οι άλλοι.
           Δεν αποστασιοποιούμαι, ούτε ξαφνικά μου προέκυψε εξεγερτική ψυχολογία.
Την λέσχη αποστράτων φίλων όμως, σημερινών ελεύθερων ανθρώπων, την βλέπω σαν τόπο συνάντησης με ισότιμη συμπεριφορά επικοινωνίας.
Σημερινούς ηγέτες της ένωσης αποστράτων βλέπω μόνο ικανούς ανθρώπους ανεξαρτήτου προέλευσης, γιατί ίσως είναι ώρα για αυτούς να ξεδιπλώσουν ικανότητες που προϋπήρχαν βιολογικά και ωρίμασαν μέσα στην πάλη των δύσκολων και σκληρών υπηρεσιακών χρόνων που πέρασαν.
Οι βαθμοί είναι ετικέτες πλέον και αλίμονο αν ακόμη χαρακτηρίζουν την ποιότητα των σχέσεών μας στους χώρους που διαχειρίζονται οι τοπικές ενώσεις και στους οποίους συχνάζουμε σαν ισότιμοι πολίτες της κοινωνίας.
Τέλος θεωρώ υποχρεωτικά απαραίτητη την πνευματική μας ελευθερία και τη μη αλλοτρίωση της στις όποιες επιδιώξεις κάποιων που επιμένουν με χθεσινή ηγετική νοοτροπία.
Στο κάτω-κάτω δεν βλέπω να υπάρχουν υλικά κέρδη. Και είναι κρίμα στο βωμό της ικανοποίησης της προβολής και της συντήρησης χθεσινών ηγετικών τακτικών, να δημιουργούνται ψευδαισθήσεις υπηρεσιακής συνέχειας που σε ύστατη ανάλυση δεν ωφελούν την συνοχή και τις ισότιμες σχέσεις των αποστράτων.
Αν παρόλα αυτά οι ενώσεις επιμένουν να λειτουργούν με καθαρά χθεσινά υπηρεσιακά κριτήρια, τότε για τους ελεύθερους ανθρώπους υπάρχει η διέξοδος της αδέσμευτης ανεξαρτησίας.
Η ανταμοιβή θα είναι η βαθιά αίσθηση της κοινωνικής ελευθερίας και της προσαρμογής στον ανοιχτό Δημόσιο βίο.
Μερικές θυσίες θα υπάρξουν, αλλά αλίμονο αν τελικά η σχέση με τον παλιό συνάδελφο για να αποδώσει τον χαρακτήρα της επικοινωνίας και αλληλοστήριξης είναι υποχρεωμένη να συντηρείται σε ένα χώρο όπου επιμένουν τακτικές βαθμολογικής διαφοράς και λογικές προέλευσης.

Βασίλειος Νασόπουλος
Σμήναρχος ε.α. / 22η Σειρά

Υ.Γ.       Το ξέρω ότι θα δυσκολευτείτε να το δημοσιεύσετε κι αυτό γιατί έπαψα να είμαι μέλος του συλλόγους μας. Αιτία η συμπεριφορά συναδέλφων και ιδιαίτερα αυτών που μονοπωλούν την αρθρογραφία και έχουν μία εξαρτημένη συμπεριφορά προερχόμενη από τα κέντρα της ένωσης των αποστράτων.
Πάντως να ξέρετε ότι δεν έπαψα να σκέφτομαι την εξωυπηρεσιακή μας πορεία και να συναναστρέφομαι  και να συνομιλώ με χθεσινούς συναδέλφους.
Περιμένω να δω εξελίξεις που θα με πείσουν να ξαναενταχθώ στο περιβάλλον του συλλόγου.
Επί τη ευκαιρία θα ήθελα να συγχαρώ τον επαναεκλεγέντα Πρόεδρο του συλλόγου και να του ευχηθώ δύναμη και καλή συνέχεια με λόγια και με έργα.

Με εκτίμηση και αγάπη

Βασίλειος Νασόπουλος