Τον Παναγιώτη τον γνώρισα στις συλλογικότητες του αγώνα στα μνημονιακά χρόνια. Παρά το προχωρημένο της ηλικίας του ήταν παντού παρών. Να μας δίνει από την πείρα του, να μας ενώνει, να μας ενθαρρύνει, να βάζει στόχους που να μπορούν να κερδηθούν. Ήταν ο «Νέστορας» της παρέας, όπως τον αποκαλούσαμε. Είχε τον τελευταίο λόγο και τον ακούγαμε. 

Ήταν πάντα με τους αδύνατους, με τον ορθό λόγο, τις δημοκρατικές διαδικασίες, την αξιοκρατία, με το δίκαιο και την ελπίδα για μια καλύτερη ζωή και αγωνιζόταν καθημερινά για την εκπλήρωσή τους. «Αυτοί όπως το πάνε θα μας γυρίσουν στον κοινωνικό μεσαίωνα», έλεγες «και τι θα απογίνουν τα παιδιά και τα εγγόνια μας»;

Αγαπούσε με ανιδιοτέλεια την Ελλάδα και τον πολιτισμό της, έτσι όπως ο ίδιος τα αντιλαμβανόταν.

Τον Σύλλογο Αποφοίτων ΣΤΥΑ (Σ.Α.Σ) τον είχε πάντα στην καρδιά του. Βοηθούσε πάντα το Σύλλογο ποικιλότροπα. Όταν τον καλούσαμε στις συγκεντρώσεις μας, έλεγε: «Δεν μπορώ πια να παραβρίσκομαι κοντά σας, αλλά η καρδιά μου είναι μαζί σας. Χαίρομαι με τις νίκες σας και λυπάμαι για όσα μας έχουν κάνει για τη Σχολή μας». Την τελευταία φορά που μιλήσαμε στο τηλέφωνο και μας έλεγε για τα προβλήματα της υγείας που αντιμετώπιζε, είπε, μεταξύ άλλων: «Όταν ήμουν πρόεδρος στον Σ.Α.Σ, δεν έλλειψα ούτε μια μέρα από το γραφείο. Να προσέχετε το Σύλλογο, αυτόν φοβούνται όσοι θέλουν το κακό μας και όχι τα Facebook. Εμείς ερχόμαστε και φεύγουμε. Ο Σύλλογος μένει».

Αυτόν τον Παναγιώτη γνώρισα. Άνθρωπο ακέραιο, τίμιο, φιλότιμο, ανιδιοτελή με ήθος και πίστη. Πίστη ότι ο κόσμος πρέπει να αλλάξει, γιατί δεν πάει καλά. Αν ήταν στο χέρι του, θα τον είχε αλλάξει μονομιάς.  

Ο Παναγιώτης τίμησε την προέλευσή μας, από όποια κοινωνική συλλογικότητα κι αν πέρασε.  Ήταν άνθρωπος με Α κεφαλαίο κι έτσι θα τον θυμόμαστε.

Τα ειλικρινή μας συλλυπητήρια στη σύζυγό του, στα παιδιά του και στα εγγόνια του.

Ευθύμιος Γκιτέρσος
Αν. Γ.Γ. Σ.Α.Σ