Όταν πλησιάζαμε την πύλη, η πρώτη μου σκέψη ήταν εάν υπήρχε το ταβερνάκι δίπλα στο συρματόπλεγμα (το λεγόμενο Σμηνιτάκι).
Υπήρχε! Αλλαγμένο αλλά υπήρχε.
Ήταν το στέκι μιας γρήγορης ‘’απόδρασης’’ ή μιας απρογραμμάτιστης επίσκεψης φίλων.
Οι αναμνήσεις και η νοσταλγία των νεανικών χρόνων αρχίζουν να με κυριεύουν.
Περάσαμε την πύλη και ακολουθήσαμε τον ίδιο δρόμο που είχα βαδίσει πριν από 50 χρόνια άπειρες φορές και φθάσαμε στην Λέσχη. Το κτήριο νέο, η κατασκευή απόλυτα λιτή, πρακτική καμία σχέση με την πέτρινή κατασκευή της Λέσχης που θύμιζε Μετσοβίτικο ορεινό κατάλυμα.
Μας υποδέχθηκε ο Διοικητής Ταξίαρχος κος Α. Τσαλαμπούνης με όλους τους επιτελείς του με εξαιρετικά φιλική διάθεση και μας προσέφεραν καφέ, ροφήματα και μεγάλη ποικιλία με εδέσματα. Το αναφέρω για να τονίσω ότι η Διοίκηση οργάνωσε με κάθε λεπτομέρεια την υποδοχή, την ενημέρωση και την φιλοξενία μας, ενέργεια που δηλώνει ότι ήθελε να τιμήσει την παρουσία των εκπροσώπων των Συλλόγων των Σχολών Υπαξιωματικών της Αεροπορίας.
Στη συνέχεια ο κ. Διοικητής και οι επιτελείς του μας ενημέρωσαν για το πρόγραμμα των Δοκίμων, την πρόοδο των εργασιών ανοικοδόμησης των νέων κτηρίων, τις ελλείψεις εκπαιδευτικού προσωπικού και τις ενέργειες που έχουν καταβάλει για την βελτίωση της εκπαίδευσης των Δοκίμων.
Από τους εκπρόσωπους των Συλλόγων τέθηκαν προς συζήτηση θέματα που αφορούσαν τη μελλοντική εξέλιξη και διαβίωση των Δοκίμων ως Υπαξιωματικοί και αργότερα Αξιωματικοί και διαπίστωσα ότι τα προβλήματα (κάποια βελτιωμένα) είναι τα ίδια που αντιμετωπίσαμε και εμείς πριν 50 χρόνια όπως:
• Ο χαμηλός μισθός
• Η βαθμολογική εξέλιξη
• Η διαμονή στις Μονάδες
• Η αναγνώριση των τίτλων σπουδών

Ακολούθησε η μετάβασή μας στις νέες κτηριακές εγκαταστάσεις διαμονής των Δοκίμων και σε αυτές που είναι προς ανέγερση.
Από τα παλαιά πέτρινα κτήρια της Σχολής υπήρχαν μόνο δύο – τρείς θάλαμοι, το εστιατόριο και το ιατρείο που σήμερα στεγάζει το Διοικητήριο.
Οι θάλαμοι και η Λέσχη δεν υπάρχουν. Τα διδακτήρια άλλαξαν χρήση.
Η επίσκεψη στα νέα διδακτήρια με απογοήτευσε πλήρως. Τα πέτρινα κτήρια των διδακτηρίων έχουν αντικατασταθεί από προκατασκευασμένες εγκαταστάσεις. Επισκεφθήκαμε μια αίθουσα διδασκαλίας, η αίθουσα εσωτερικά είναι άνετη και σύγχρονη, οι μαθητές λιγότεροι από 15, η εικόνα με ικανοποίησε.
Τα πέτρινα κτήρια της ΣΤΥΑ που γνώριζα είναι παρελθόν και διερωτώμαι γιατί δεν ακολούθησαν την τύχη των επισκευασμένων κτηρίων (ολίγων διατηρητέων πέτρινων θαλάμων, ιατρείου και του εστιατορίου) και τα υπόλοιπα κτήρια της σχολής; Γιατί κατεδαφίστηκαν αφού υπέστησαν τις ίδιες ζημιές;
Δεν γνωρίζω τους λόγους και ποιοί πήραν τις αποφάσεις, εγώ πιστεύω ότι μπορούσαν να επισκευασθούν. Και το συμπεραίνω και από το γεγονός ότι πολλά παλαιά διατηρητέα κτήρια έχουν επισκευαστεί, ενώ είχαν απομείνει μερικά όρθια ντουβάρια κατάφεραν να τα επαναφέρουν στην αρχική τους μορφή. Κατά την άποψη μου, η απόφαση να γκρεμιστούν και να κτιστούν νέα είναι η εύκολη λύση, αλλά όχι η ΟΙΚΟΝΟΜΙΚΟΤΕΡΗ και πιο καλαίσθητη.
Έπειτα επισκεφθήκαμε το υπόστεγο και τους υπαίθριους χώρους του Μουσείου της ΠΑ. Οι χώροι είναι πλήρως καλυμμένοι από παλαιά αεροσκάφη, που καταγράφουν διαχρονικά την εξέλιξη της ΠΑ από την ίδρυσή της έως το 2000.
Σε ξεχωριστό χώρο από τα αεροσκάφη υπήρχε εκθεσιακός χώρος με αντικείμενα, στολές και φωτογραφίες από την ίδρυση της αεροπορίας, μουσειακής αξίας πλέον.
Σε μια εσοχή του υπόστεγου υπάρχει αφιέρωση στο πλήρωμα και στους καταδρομής που θανατώθηκαν κατά την πτώση του Noratlas στην Κύπρο το 1974.
Θυμήθηκα ένα αντίστοιχο. Την προηγούμενη νύχτα από την πτώση του στην Κύπρο, μας μετέφερε από τη Τανάγρα στην Κρήτη, για τεχνική υποστήριξη των F 102 που μεταστάθμευσαν στη 126 ΣΜ. Ηρωικά πληρώματα που προσέφεραν πολλά με αεροσκάφη μικρών δυνατοτήτων.
Το πρώτο αεροπλάνο που εργάσθηκα ήταν το F-102 και ένα TF βρίσκεται στον υπαίθριο χώρο του Μουσείου, το παλαιωμένο δελταπτέρυγο μου έφερε άπειρες αναμνήσεις από την πίστα, αφού όλες οι βλάβες επισκευαζόντουσαν στην ύπαιθρο είτε έβρεχε, χιόνιζε ή είχε 40οC βαθμούς.
Μέσα στο υπόστεγο διέκρινα ένα Mirage F1CE. Ήταν το δεύτερο αεροπλάνο που είχα την τιμή να προσφέρω τις υπηρεσίες μου κι αυτό απόμαχο, κομμάτι πλέον από το παρελθόν της Αεροπορίας.
Φεύγοντας από το Μουσείο ένιωσα ότι αποχαιρετούσα δύο φίλους από το παρελθόν, που είχα ζήσει μαζί τους 10 ολόκληρα χρόνια.
Το Μουσείο μου άφησε καλές εντυπώσεις, έχουν κάνει πολύ καλή δουλειά, η τοποθέτηση και η συντήρηση των εκθεμάτων είναι απόλυτα επαγγελματική.

Επισκεφθήκαμε τους χώρους των εργαστηρίων. Υπάρχει αρκετό υλικό εκπαίδευσης, αλλά θα μπορούσε να είναι πολυπληθέστερο. Είναι λυπηρό, γιατί στις Μονάδες υπάρχει παροπλισμένο πλήθος τεχνικού εξοπλισμού, που τα μόνα εμπόδια για τη μεταφορά του στη Σχολή είναι η ΑΠΟΦΑΣΗ και η ΟΡΓΑΝΩΣΗ. Ελαττώματα που μας διέκριναν και πριν 50 χρόνια.

Τελικός προορισμός τα εστιατόρια των Δοκίμων, όπου ο κ. Διοικητής μας παρέθεσε γεύμα μαζί με τους Δόκιμους. Η είσοδός μας στο εστιατόριο με μετέφερε 50 χρόνια πίσω, όταν ο 2ετής συσσιτιάρχης αναφέρθηκε στον Διοικητή κτυπώντας προσοχή, όπως κι εγώ ως 2ετής έκανα την ίδια κίνηση στον τότε αείμνηστο Διοικητή κ. Δερμίκη ή στον εκάστοτε επιτηρητή της Σχολής.
Το εστιατόριο ήταν άριστα διατηρημένο. Ήταν όπως το είχα αφήσει πριν 50 χρόνια. Σε όλη τη διάρκεια του γεύματος παρακολουθούσα τους Δοκίμους, τις εκφράσεις το ύφος, τις κινήσεις, οι εικόνες ίδιες όπως πριν 50 χρόνια!
Ο πρωτοετής μαζεμένος.
Ο δευτεροετής ξεψαρωμένος.
Ο τριτοετής αρχηγός και κυρίαρχος των πάντων.
Αποχαιρετώντας τον κ. Διοικητή και το επιτελείο του φωτογραφηθήκαμε, τους ευχαριστήσαμε και τους συγχαρήκαμε για τις προσπάθειες τους να βελτιώσουν και να αναβαθμίσουν την Σχολής μας.
Θα κρατήσω αυτές τις δύο φωτογραφίες με το F 102 και αυτή με τον κ. Διοικητή και τους εκπροσώπους των Σχολών που απέκτησα μετά από 50 χρόνια ως επισκέπτης στη σχολή μας και θα τις τοποθετήσω δίπλα σε αυτές που έχω από τα χρόνια που υπηρετούσα στην Πολεμική Αεροπορία.
Ευχαριστώ τον Πρόεδρο του Συλλόγου μας κ. Β. Τσιλιγιάννη που με συμπεριέλαβε στους προσκεκλημένους και επισκέφθηκα μετά από 50 χρόνια τον χώρο που θεωρώ αφετηρία μου.

Γεώργιος Πηρούνιας        
Ανθ/γος ε.α  .          
Μηχ/της 23ης Σειράς ΣΤΥΑ 

*Σημείωμα Συντακτικής Επιτροπής

Ο  διακεκριμένος συνάδελφος Γεώργιος Πηρούνιας είναι Ανθσγός (ΤΜΑ) ε.α. της 23ης Σειράς ΣΤΥΑ. Έχει γεννηθεί στη Λακωνία, είναι έγγαμος κι έχει δύο παιδιά.
Αποστρατεύτηκε το 1990 από την Πολεμική Αεροπορία. Εργάσθηκε ως τεχνικός διευθυντής σε εταιρείες με αντικείμενο το περιβάλλον και από το 1998 δραστηριοποιείται σε δικές του εταιρείες με αντικείμενο την ενέργεια και το περιβάλλον.
Από παιδί ασχολείται με τη ζωγραφική, είναι αυτοδίδακτος ζωγράφος και έχει παρουσιάσει πολλές ατομικές εκθέσεις, τα έσοδα των οποίων προορίζονταν πάντα για φιλανθρωπικούς σκοπούς.
Ο κ. Πηρούνιας, τιμήθηκε από τον Σ.Α.Σ κατά τη διάρκεια των εργασιών της Γενικής Συνέλευση του 2023. Του απονεμήθηκε κρυστάλλινο έμβλημα του Σ.Α.Σ, για την ποικιλότροπη προσφορά του προς το Σύλλογο και την πολύτιμη κοινωνική προσφορά του στον τομέα των εικαστικών και όχι μόνον. Ο καλλιτέχνης συνάδελφος ζωγράφισε και δώρισε στο Σύλλογο πίνακα, που απεικονίζει τις ειδικότητες της ΣΜΥΑ με θέμα «ΣΜΥΑ: Η εγγύηση για την επιτυχία κάθε αποστολής». Συγχρόνως, με δικά του έξοδα, δημιούργησε 20 μεταξοτυπίες του πρωτότυπου. Ο πρωτότυπος αυτός πίνακάς του αποφασίστηκε από το Δ.Σ. και δωρίσθηκε στον Δκτή της ΣΜΥΑ για το γραφείο του. Πέντε μεταξοτυπίες θα καλύψουν τις Μοίρες και τη Λέσχη της Σχολής. Μια μεταξοτυπία δωρίσθηκε, επίσης, στον Δ/ΔΑΕ κατά την επίσκεψή μας την 28/2/2024 στη ΔΑΕ. Το ίδιο και οι υπόλοιπες μεταξοτυπίες θα κοσμήσουν χώρους της ΠΑ.
Τέλος, σύντομα θα ανακοινωθεί από το Δ.Σ. του Σ.Α.Σ νέα πρωτοβουλία του συναδέλφου μας για εκδήλωση την 22 Απριλίου 2024 στο Πολεμικό Μουσείο Αθηνών.