Χωράει όμως όλη αυτή η ιστορία της «ραχοκοκαλιάς» σε λίγες γραμμές; Χωράει ο ιδρώτας κοντά δύο δεκάδων χιλιάδων ανθρώπων σε δυο κόλλες χαρτί; Σαφώς και όχι! Κάτι τέτοιο φυσικά είναι και αδύνατον, συνάμα και απαξιωτικό.

Τι χωράνε όμως; Χωράνε οι ευθύνες! Διαχρονικά, οι ευθύνες και των δυο μας. Και «εμού» και «σου». Και φυσικά αυτές δεν είναι εξίσου μοιρασμένες! Οι δικές σου ευθύνες σαφώς και υπερτερούν κατά πολύ αυτών των δικών μου! Βλέπεις εσύ είσαι πιο δυνατή από εμένα. Εσύ είσαι η …εξουσία!

Αυτές τις σκέψεις μου άκουσε από μακριά, με πλησίασε και στέκεται αμίλητη απέναντί μου. Η έπαρση στο πρόσωπό της ολοφάνερη. Πολιτεία είναι αυτή, όπως θέλει συμπεριφέρεται. Η έπαρση, αλλά και η απορία της ζωγραφισμένη στο πρόσωπό της για το θράσος μου. Για λίγο σκέφτομαι πώς να αρχίσω να της λέω αυτά που με πνίγουν τόσα χρόνια. Και ενώ είχα προετοιμαστεί να της μιλήσω αρχίζοντας με φιλοφρονήσεις και ευγένεια, προσαρμόστηκα αμέσως στο ψυχρό και επιθετικό της βλέμμα, και χωρίς καν να της συστηθώ, μπαίνω στο θέμα απαγγέλλοντας τους παρακάτω στίχους του ποιητή Βλαντιμίρ Μαγιακόφσι.

« Την πρώτη νύχτα πλησιάζουνε και κλέβουν ένα λουλούδι από τον κήπο μας και δε λέμε τίποτα.

Την δεύτερη νύχτα δεν κρύβονται πλέον, περπατούνε στα λουλούδια, σκοτώνουν το σκυλί μας και δε λέμε τίποτα.

Ώσπου μια μέρα, -την πιο διάφανη απ’ όλες-, μπαίνουν άνετα στο σπίτι μας και ληστεύουν το φεγγάρι μας γιατί ξέρουνε το φόβο μας που πνίγει τη φωνή στο λαιμό μας.

Κι επειδή δεν είπαμε τίποτα, πλέον δε μπορούμε να πούμε τίποτα!»

Ακούγοντας τους στίχους αυτούς η Πολιτεία, δείχνει να αδιαφορεί και απορώντας μου λέει: «Καλά, ήρθα εδώ για να μου απαγγείλεις ένα ποίημα, που ούτε καν δικό σου είναι!» …και εκνευρισμένη σηκώθηκε για να φύγει.

«Κάθισε κάτω σε παρακαλώ» …της λέω. «Δόκιμα ή αδόκιμα επέλεξα αυτούς τους στίχους, διότι, όλα αυτά τα ανείπωτα που θέλω να σου πω, νομίζω, ό,τι περικλείονται σε αυτούς τους λίγους στίχους».

Αυτή, με το αλαζονικό ύφος που πάντα την διακρίνει, αδιαφορεί για ότι της είπα και απομακρύνεται.

«Μια ζωή έτσι συμπεριφέρεσαι σε αυτούς που σε εμπιστεύονται, …τώρα θα αλλάξεις!» …της φωνάζω απογοητευμένος.

Και εκεί που νόμιζα ότι η ευκαιρία να συνομιλήσω μαζί της είχε χαθεί, ξαφνικά αυτή γυρίζει, και φανερά εκνευρισμένη κάθεται απέναντί μου και αρχίζει μαζί της ο παρακάτω διάλογος:

Πολιτεία: - Ωραία, σε ακούω τι θέλεις να μου πεις.

Γράφων: - Ξέρεις, Κυρία Πολιτεία, αυτά που θέλω να σου πω είναι πολλά, αλλά θα προσπαθήσω να περιοριστώ στα κυριότερα. Θα μου επιτρέψεις όμως το κουβάρι να το πιάσω από την αρχή.

Πολιτεία: -Δηλαδή;

Γράφων: - Θα σε πάω πίσω στο παρελθόν, πάνω από επτά δεκαετίες, όχι τίποτε άλλο, απλά για να σχηματίσεις μία εικόνα.

Πολιτεία:- Τόσο πίσω θα με πας! Τέλος πάντων, πες μου τι έχεις να πεις γρήγορα.

Γράφων: -Εγώ θα στα πω, αλλά θα πρέπει και εσύ σε κάποιο χαρτί να τα σημειώσεις, διότι φεύγοντας από εδώ το βέβαιο είναι ότι θα τα ξεχάσεις. Πάρε λοιπόν σε παρακαλώ χαρτί και μολύβι και σημείωνε.

Πολιτεία: -Ααα εσύ είσαι πολύ απαιτητικός. Αλλά μιας και κάθισα να σε ακούσω λέγε γρήγορα ότι έχεις να πεις για να τελειώνω με εσένα.

Γράφων: - Πολύ ωραία. Λοιπόν, αυτά που θέλω να σας πω Κυρία Πολιτεία αφορούν στην «ραχοκοκαλιά».

Πολιτεία:- Ώπα-ώπα! Για ποια «ραχοκοκαλιά» μου μιλάς. Για την ανατομία του σώματος θα μου μιλήσεις; Μήπως είσαι γιατρός;

Γράφων: -Είδες που βιάζεσαι να βγάλεις συμπεράσματα Κυρία Πολιτεία! Όχι δεν είμαι γιατρός. Μηχανικός στα αεροπλάνα υπήρξα. Και μάλιστα στα μαχητικά αεροπλάνα. Δηλαδή Μηχανικός στην Πολεμική Αεροπορία. Πρόσεξέ με, στην δική σου Πολεμική Αεροπορία, την Ελληνική, και όχι σε καμιάς τριτοκοσμικής άλλης χώρας. Γιατί αυτά που θα ακούσεις, μόνον σε τριτοκοσμικές χώρες συμβαίνουν. Και όχι απαραίτητα σε όλες από αυτές!

Πολιτεία:- Είπες «υπήρξες». Και τώρα τι ζητάς από εμένα! Μήπως αύξηση στην σύνταξη; Και εν πάση περιπτώσει, τι θα με ωφελήσει μία συζήτηση με σένα, με έναν απόμαχο!

Γράφων:- Όχι, προς Θεού, η σύνταξη που μου δίνεις είναι πάρα πολύ περισσότερη απ΄ ό,τι περίμενα, και επ΄ ευκαιρίας σε ευχαριστώ πάρα πολύ γι΄ αυτό. Τεσσεράμισι χιλιάδες ευρώ δεν τα λες και λίγα, το ...τρίμηνο! Όχι κυρία Πολιτεία, ο λόγος που ήρθες εδώ είναι να σου πω τα λάθη που έκανες στο παρελθόν. Και το σημαντικότερο, να σταματήσεις να τα κάνεις!

Πολιτεία:- Δηλαδή; Για γίνε πιο σαφής, πιο συγκεκριμένος.

Γράφων:- Αν με διακόπτεις συνέχεια και δεν με αφήνεις να σου εξιστορήσω αυτά που θέλω να πω, θα χάσουμε και οι δυο τον χρόνο μας. Και ο δικός μου, σε πληροφορώ, μου είναι πολύτιμος, για τον δικό σου αμφιβάλω αν είναι.

Πολιτεία:- Πολύ καλά, λέγε.

Γράφων:- Εγώ θα λέω και εσύ θα σημειώνεις.

Πολιτεία:- Εντάξει, ξεκίνα καμιά φορά.

Γράφων:- Άκου και γράφε Κυρία Πολιτεία, για να σου μείνουν. Άκου και γράφε.

Πριν περίπου 75 χρόνια, και συγκεκριμένα το 1949, η τότε Ηγεσία της Πολεμικής Αεροπορίας, προβλέποντας την μελλοντική ανάπτυξη της Π.Α., οραματίσθηκε και ίδρυσε μία Σχολή που θα παράγει τεχνικούς- μεσαία στελέχη που θα επιφορτιστούν το κύριο έργο της συντήρησης του οπλοστασίου της. Αυτή την σχολή την ονόμασε Σχολή Τεχνικών Αεροπορίας (Σ.Τ.Α.), της οποίας οι μαθητές της, αποφοιτώντας Υπαξιωματικοί με την πάροδο των ετών θα εξελισσόταν έως και τον τελευταίο βαθμό των Ανωτέρων Αξιωματικών.

«Είστε η ραχοκοκαλιά της Πολεμικής Αεροπορίας», και « Η υπογραφή σας, η Ζωή μας», ήταν οι φράσεις που ειπώθηκαν δια στόματος του τότε Αρχηγού της, Υποπτεράρχου (Ι) Χαράλαμπου Ποταμιάνου στους μαθητές της 1ης Σειράς της Σχολής.

Αν η πρώτη φράση αποτέλεσε έκτοτε το διαχρονικό τονωτικό ΄΄χάπι΄΄ για τους αποφοίτους της, η δεύτερη φράση καθιερώθηκε ως τον πιο ολιγόλεξο - εν ισχύ ακόμα και σήμερα- Κώδικα Τιμής Στρατιωτικής Σχολής. Παγκοσμίως!

Κοιτάζοντας σήμερα πίσω την 70χρονη ζωή της Σχολής, αναμφισβήτητα ο εμπνευστής της δικαιούται, και του απονέμεται, ο χαρακτηρισμός του «οραματιστή». Και να φανταστείς, Κυρία Πολιτεία, ό,τι ο αείμνηστος Ποταμιάνος ήταν απόφοιτος της Σχολής Ναυτικών Δοκίμων!

Πολιτεία:- Θαυμάσια! Παραδέχεσαι λοιπόν ό,τι ως Πολιτεία τότε πρόβλεψα, και φρόντισα κατάλληλα έναν τομέα της Π.Α. ώστε αυτός να ζει διαχρονικά!

Γράφων:- Πάλι βιάζεσαι Κυρία Πολιτεία να βγάλεις τα συμπεράσματά σου. Σε πιάνει βρε παιδί μου εκείνη η έπαρση ό,τι όλα τα κάνεις σωστά. Περίμενε και θα δεις ότι η συνέχεια της ιστορίας της «ραχοκοκαλιάς» δεν είναι και τόσο ρόδινη για σένα.

Πολιτεία: -Δηλαδή;

Γράφων:- Σημείωσε, και μην με ξαναδιακόψεις σε παρακαλώ. Και πάνω απ΄ όλα –παράκληση- εγκατέλειψε αυτό το πάγιο αλαζονικό ύφος που έχεις προς τον συνομιλητή σου. Όσο μικρός και να είναι αυτός.

Πολιτεία: - Ώπα-ώπα, στάσου Κύριε Γράφοντα. Η συμπεριφορά σου αγγίζει, αν όχι έχει υπερβεί ακόμα-ακόμα και τα όρια της απρέπειας . Ξέρεις ποια είμαι εγώ!

Γράφων:- Και βέβαια γνωρίζω. Λες να κάθομαι απέναντί σου χωρίς να γνωρίζω τον συνομιλητή μου!

Πολιτεία: -Εε τότε, πες μου λοιπόν ποια είμαι;

Γράφων:- Κοίταξε να δεις. Επειδή διακρίνω στο πρόσωπό σου το υπέρμετρο αλάνθαστο «εγώ» να προβάλει ως ΄΄ασπίδα΄΄ σου, και κατά παράβαση του savoir vivre, στο τέλος της συζήτησής μας θα γίνουν οι απαραίτητες συστάσεις. Σε αυτό το σημείο θα περιοριστώ μόνον να πω ότι δεν είσαι απρόσωπη, αντιθέτως, είσαι μία πολυπρόσωπη Κυρία. Μία Κυρία την οποία συνθέτουν θεσμικά πρόσωπα. Κάνε λίγο υπομονή.

…Συνεχίζοντας λοιπόν από εκεί που με διέκοψες, πολύ λίγα χρόνια μετά την ίδρυση της ΣΤΑ, έφτασε «… η πρώτη νύχτα που έκλεψες ένα λουλούδι από τον κήπο μας» (δηλαδή την Σχολή μας) και δεν είπαμε τίποτα!».

Πολιτεία:-Μα είσαι με τα καλά σου βρε άνθρωπέ μου; Τι βλακείες είναι αυτά που λες! Και το κυριότερο: με αποκαλείς κατάφατσα και κλέφτρα! Είσαι πολύ αναιδής. Για αναίρεσε σε παρακαλώ γιατί αλλιώς θα σηκωθώ να φύγω.

Γράφων:- Ούτε αναιρώ, αλλά ούτε και θα φύγεις. Όσον αφορά στο ΄΄κατάφατσα΄΄ αυτό θα πρέπει να το εκτιμήσεις πάρα πολύ, γιατί οι περισσότεροι φοβούμενοι τα λένε πίσω από την πλάτη σου. Άκου λοιπόν Κυρία Πολιτεία. Τρία χρόνια μετά, την ΣΤΑ την μετονόμασες σε ΣΤΥΑ.

Πολιτεία:-Εε και! Κάποιο πολύ σημαντικό λόγο θα είχα τότε. Δεν αλλάζεις έτσι στα καλά καθούμενα μία ονομασία.

Γράφων:-Ακριβώς! Πρόσεξέ με τώρα, θα σε ξαναγυρίσω πάλι πίσω, όταν ο Ποταμιάνος μαζί με την ίδρυση της ΣΤΑ, οραματίσθηκε και την ξακουστή Σχολή Μηχανικών Αεροπορίας, την ΣΜΑ, τεταρτοετούς φοίτησης, της οποίας οι απόφοιτοι Αξιωματικοί της θα επάνδρωναν τα ανώτερα και ανώτατα κλιμάκια της τεχνικής υποστήριξης του οπλοστασίου της Π.Α., ολοκληρώνοντας έτσι το όραμά του.

Και σου θέτω ευθέως το εξής ερώτημα: Αν, ο σημαντικός λόγος μετονομασίας της Σ.Τ.Α. σε Σ.Τ.Υ.Α. ήταν να φαίνεται στην ονομασία ότι η σχολή παράγει Υπαξιωματικούς (άσχετα της εξέλιξης αυτών), τότε γιατί δεν έγινε και η αντίστοιχη μετονομασία της Σ.Μ.Α. σε ΄΄Σχολή Μηχανικών Αξιωματικών Αεροπορίας΄΄ (Σ.Μ.Α.Α.); Γιατί;

Αλλά, στην ζωή μας το: «μάχαιραν έδωσες, μάχαιραν θα λάβεις» ισχύει, και αρκετά χρόνια μετά αυτό συνέβη! Συνέβη, δυστυχώς, με τον πιο απαράδεκτο τρόπο. Η ξακουστή και αποδεκτή σε όλους μας ΣΜΑ, από Σχολή υποβιβάσθηκε σε Κατεύθυνση! Θα κατάλαβες φαντάζομαι ποιοι εισηγήθηκαν και έδωσαν την «μάχαιραν» τότε στην ΣΤΑ. Είναι οι ίδιοι που την έλαβαν! Μην έχεις καμία αμφιβολία γι΄ αυτό. Η ιστορία γράφεται από μαρτυρίες, και από αυτές υπάρχουν πολλές, και μάλιστα αξιόπιστες.

Πολιτεία:- Μμμ με ρωτάς τώρα, ύστερα από τόσα χρόνια να σου πω τον λόγο! Που θέλεις να ξέρω εγώ. Εγώ ούτε καν ακόμα είχα γεννηθεί!

Γράφων:- Λάθος Κυρία Πολιτεία! Εσύ και τότε ζούσες, όπως και τώρα, όπως και στο μέλλον θα ζεις, όπως και οι θεσμοί σου. Τα πρόσωπα που υπηρετούν αυτούς και κατ΄ επέκταση εσένα, αυτά είναι που έρχονται και παρέρχονται, οπότε μην αποποιείσαι των ευθυνών σου, δεν σε τιμά αυτή σου η στάση.

Πολιτεία:-Εντάξει, αλλά δεν μπορώ να κατανοήσω την αδικαιολόγητη εμμονή σου στην μετονομασία που δόθηκε τότε.

Γράφων:- Όχι Κυρία Πολιτεία, δεν είναι αδικαιολόγητη αυτή η εμμονή μου. Θα δεις που στην πορεία της εξιστόρησης και προς το τέλος αυτής ό,τι αυτή την μετονομασία θα την βρούμε πάλι μπροστά μας. Κάνε λιγάκι υπομονή.

Πολιτεία:-Ουφ, με σένα που έμπλεξα, συνέχισε, αλλά κάνε γρήγορα.

Γράφων:- Όχι γρήγορα, είπαμε! Τουλάχιστον τις ΄΄νύκτες΄΄ αλλά και κάτι ΄΄σούρωπα΄΄ που εσύ έκλεβες την Σχολή μου θα στις πω. Συνεχίζω λοιπόν. Ο λόγος της μετονομασίας της Σχολής υπαγορεύτηκε από την συντεχνιακή αντίληψη ορισμένων ρηχών μυαλών που δυστυχώς εκείνη την περίοδο είχαν καθίσει στις θέσεις των εισηγητών και εσύ τους άκουσες.

Αλλά τέλος πάντων. Παρόλα αυτά, οι απόφοιτοι της ΣΤΥΑ πλέον, και για δεκαετίες, πιστοί στην τήρηση του Κώδικα: «Η υπογραφή σας, η Ζωή μας», σήκωσαν, και υποστήριξαν με τις γνώσεις τους τέσσερις ολόκληρες γενιές αεροπλάνων στον αέρα.

Οι δε πρώτοι απόφοιτοι από αυτούς, όταν έγιναν Αξιωματικοί ανέλαβαν και την Διοίκηση της Σχολής, ως έμπρακτη εκ μέρους της Π.Α. αναγνώριση της αξιοσύνης των. Και αυτό φυσικά συνεχίστηκε μέχρι το 2012, χρονιά που εσύ αποφάσισες Κυρία Πολιτεία

να ΄΄κλέψεις ξανά το σπίτι μας΄΄ ( Την δεύτερη νύχτα δεν κρύβονται πλέον, περπατούνε στα λουλούδια, σκοτώνουν το σκυλί μας και δε λέμε τίποτα), αφαιρώντας την Διοίκηση από τους Αξιωματικούς προερχόμενους από την ΣΤΥΑ και αναθέτοντας αυτή σε Ανώτατους και Ανώτερους Αξιωματικούς απόφοιτους της Σ.Ι., Ιπταμένους και Μηχανικούς, στο όνομα, άκουσον – άκουσον, της ΄΄αναβάθμισης΄΄ της Σχολής, ενώ, η πραγματική ανάγκη που ήθελες να καλύψεις ήταν να βρεις θέσεις διοίκησης για τους προαναφερόμενους Αξιωματικούς, ώστε οι τελευταίοι να συμπληρώσουν τα τυπικά προσόντα για την περαιτέρω εξέλιξή τους. Αυτός ήταν ο πραγματικός λόγος και όχι η ΄΄αναβάθμιση΄΄ της Σχολής Κυρία Πολιτεία. Αυτός ήταν, και εσύ πες ό,τι θέλεις.

Και επειδή σε βλέπω να είσαι καθηλωμένη, όχι με αυτά που σου λέω, αλλά με τον ωμό τρόπο που στα λέω, συνεχίζω την εξιστόρησή μου από το ΄΄σωτήριο΄΄ έτος 2016! Γιατί ΄΄σωτήριο΄΄…θα μου πεις; Και τι συνέβη τότε;

Άκου Κυρία Πολιτεία. Τότε, δηλαδή πριν οκτώ χρόνια, «…μια μέρα, -την πιο διάφανη απ’ όλες-, μπήκες άνετα στο σπίτι μας και λήστεψες το φεγγάρι μας γιατί ήξερες το φόβο μας που πνίγει τη φωνή στο λαιμό μας», …κατά τους στίχους του ποιητή Μαγιακόφσι.

Κοινώς, αποφάσισες να καταργήσεις μία ιστορική Σχολή, να ασελγήσεις επάνω της, ασελγώντας ταυτόχρονα, και κατ΄ επιλογή σου, σε ένα σημαντικό κομμάτι της ιστορίας της Π.Α., και πάλι επικαλούμενη την ΄΄αναβάθμιση΄΄, αδιαφορώντας παντελώς για τον ιδρώτα προσφοράς χιλιάδων αποφοίτων της ΣΤΥΑ. Πράξη, που ακόμα και στο πιο υποανάπτυκτο σημείο της γης δεν θα γινόταν!

Ρηχά μυαλά. Ναι ρηχά μυαλά! Ρηχά και αγνώμονα μυαλά, σου εισηγήθηκαν τον θάνατο της «ραχοκοκαλιάς», και εσύ, συμπεριφερόμενη ως ΄΄Πόντιος Πιλάτος΄΄ έβαλες φαρδιά-πλατιά την υπογραφή σου χωρίς ούτε καν να σκεφτείς, ότι ένα από τα στοιχεία που ΔΕΝ πρέπει να αγνοήσεις σε μία ΄΄μεταρρύθμιση΄΄ είναι το στοιχείο της «ιστορικότητας»!

Κατήργησες την ΣΤΥΑ, μαζί με αυτή και την ΣΥΔ και ΣΙΡ, και τις υποβίβασες από Σχολές σε κατευθύνσεις της νεοϊδρυθείσας σχολής ΣΜΥΑ. Και αντί η ονομασία αυτής της Σχολής να είναι Σχολή Τεχνολόγων Αεροπορίας (ΣΤΑ), δηλαδή, όπως το 1949, με την διαφορά ότι το «Τεχνικών» θα αναβαθμιζόταν σε «Τεχνολόγων», εσύ, επικαλούμενη την οριζόντια αντιμετώπιση των σχολών Υπαξιωματικών των Ε.Δ., κολλημένη στις λέξεις ‘’Μονίμων΄΄ και ΄΄Υπαξιωματικών΄΄ επέλεξες αυτή την ονομασία!

Και επειδή σε βλέπω έτοιμη να πεις ότι αυτό ήταν σωστή σου απόφαση, σε ερωτώ: γιατί δεν έκανες το ίδιο και με τις σχολές των Αξιωματικών! Δηλαδή, την Σχολή Ευελπίδων να την μετονομάσεις σε Σχολή Μονίμων Αξιωματικών Στρατού Ξηράς, την Σχολή Ναυτικών Δοκίμων σε Σχολή Μονίμων Αξιωματικών Ναυτικού, και την Σχολή Ικάρων σε Σχολή Μονίμων Αξιωματικών Αεροπορίας! Αν το έκανες αυτό, θα με είχες πείσει και για πολλά άλλα. Επειδή όμως δεν έχεις τα κότσια να το κάνεις, ακριβώς επειδή σέβεσαι την ιστορία αυτών των σχολών, ευθέως σου λέω ότι συμπεριφέρεσαι επιλεκτικά με ασέβεια προς εμένα!

Άκου Κυρία Πολιτεία. Μην βιαστείς να μου πεις ότι πάσχω από σύνδρομο κατωτερότητας. Σε διαβεβαιώ πως όχι! Εσύ πάσχεις από το σύνδρομο της ανωτερότητας, χρόνια τώρα.

Και επειδή ο θυμός πλέον στο πρόσωπό σου είναι ολοφάνερος με αυτά που ακούς, αν τα ακούς, συνεχίζω.

Ίδρυσες την ΣΜΥΑ, την Σχολή Μονίμων Υπαξιωματικών Αεροπορίας. Την έκανες τριετούς φοίτησης, την ονόμασες «Ανώτερο Στρατιωτικό Εκπαιδευτικό Ίδρυμα», παρέχεις-λες- σπουδές ανωτέρου επιπέδου, και ενώ θα περίμενε κανείς το αυτονόητο, δηλαδή, οι απόφοιτοι αυτής να έχουν μία αναβαθμισμένη σταδιοδρομία όσον αφορά στο βαθμό αποφοίτησης και στην εξέλιξή τους, εσύ, τους εξομοιώνεις με εμένα τον γράφοντα, που εισήλθα στην ΣΤΥΑ το 1977 απόφοιτος της 1ης Λυκείου! Και αντί να μεριμνήσεις -ως οφείλεις- για τα τελευταία δύο που σου ανέφερα, εσύ, άκουσον - άκουσον, ούτε καν ως Πολιτεία αναγνωρίζεις την ακαδημαϊκότητα των πτυχίων τους! Ειλικρινά με έχεις απογοητεύσει Πολιτεία. Η προσφώνηση «Κυρία» μάλλον δεν ταιριάζει με την συμπεριφορά σου!

Αν εσύ αυτό το αποκαλείς ΄΄αναβάθμιση΄΄, ή, ΄΄μεταρρύθμιση΄΄, ή, όπως αλλιώς σε βολεύει, η μετριότητά μου το αποκαλεί παραπλάνηση! Και μάλιστα μέγιστη παραπλάνηση των ονείρων πολλών νέων, όπως και των προσδοκιών χιλιάδων γονέων. Επιδεικτικά αδιαφορείς και για τις θυσίες και για τα χρήματα αυτών. Νέοι, που εισήλθαν στην Σχολή με τις υψηλότερες βάσεις εισαγωγής -αδιάψευστοι μάρτυρες αυτές-, εσύ τους απογοητεύεις.

Προχειρότητες Κυρία Πολιτεία. Προχειρότητες με αρκετή δόση σκοπιμοτήτων. Ένας σχεδιασμός γραμμένος κυριολεκτικά στο πόδι. Μία ΄΄μεταρρύθμιση΄΄ πεντάρφανη, και περιπλανώμενη, και φυσικά ακατάλληλη να ενταχθεί σε κάποιο όραμα ενός Ηγέτη, όπως αυτού του Ποταμιάνου!

Υπερηφανεύεσαι σήμερα για την ΄΄μεταρρύθμιση΄΄, που έκανες το 2016, όταν, είκοσι πέντε χρόνια πριν, αρχές της δεκαετίας του ΄90, σου φώναζα, την ανάγκη για τριετή φοίτηση της ΣΤΥΑ, ανάγκη που απέρρεε από την συνεχώς εξελισσόμενη τεχνολογία του οπλοστασίου της Π.Α., και την μετονομασία της σε Σχολή Τεχνολόγων Αεροπορίας, κατά πλήρη αντιστοιχία με τις ονομασίες των Τεχνολογικών Εκπαιδευτικών Ιδρυμάτων σου.

Λοιπόν, Κυρία Πολιτεία, δύο πράγματα μπορεί να συμβαίνουν. Ή προηγούμαι από εσένα, ή εσύ έπεσαι από εμένα! Διάλεξε όποιο σε βολεύει!

Πολιτεία:-Σε ακούω τόση ώρα, και πραγματικά αναρωτιέμαι με την υπομονή μου. Με ξεκίνησες με την ιστορία της ΣΤΥΑ και τώρα μου μιλάς για την ΣΜΥΑ. Τι στο καλό θέλεις βρε άνθρωπέ μου και με φώναξες εδώ!

Γράφων:- Κατ΄ αρχάς δεν σε φώναξα, εσύ άκουσες τις σκέψεις μου και ήρθες. Που σημαίνει ότι ακούς, αλλά ακούς επιλεκτικά. Δεν εξηγείται διαφορετικά.

Τα λάθη σου, όσον αφορά στην ΣΤΥΑ, Κυρία Πολιτεία, είτε τα αποδεχθείς, είτε όχι, παραμένουν λάθη! Στα είπα όλα αυτά μην τυχόν και διορθώσεις κάποια λάθη εις βάρος της νέας «ραχοκοκαλιάς», της ΣΜΥΑ, όσο ακόμα αυτά είναι νωπά.

Και επειδή σε βλέπω, ώρα τώρα καρτερείς να σου συστηθώ. Λοιπόν, είμαι ο ε.α. Σμηναγός Αθανάσιος Μαλέτσικας, που υπηρέτησε για τρεις δεκαετίες στην Π.Α., ως Μηχανικός στις πίστες των Πολεμικών Μοιρών, ως Ιπτάμενος Μηχανικός, ως στέλεχος και εκπαιδευτής στην ΣΤΥΑ, ως Αξιολογητής Τεχνικών, και ως Επιτελής στο Αρχηγείο. Αυτός είμαι! Τράβα λοιπόν τώρα στα πρόσωπα τα οποία σε συνθέτουν, και πες αυτά που άκουσες! Και αν κάποιο από αυτά έχει στον χαρακτήρα του και το στοιχείο της «ειλικρίνειας», θα σου πει ότι έχω δίκιο! Αυτοί όμως που θα σου πουν ότι έχω άδικο, στείλε τους σε μένα. Διαβασμένους όμως!

Τώρα είσαι ελεύθερη να φύγεις. Να συνεχίσεις να κάνεις αυτό που ξέρεις να κάνεις καλά. Λάθη! Λάθη! Λάθη! Αδιόρθωτα λάθη!

Θανάσης Μαλέτσικας, 10 Φεβρουαρίου 2024