Όλα αυτά τα χρόνια κάποιοι ρασοφόροι στα μοναστήρια γίνανε και δάσκαλοι που κρυφά μάθαιναν τα γράμματα της ελληνικής γλώσσας των πατέρων μας, που ο κατακτητής δεν το δεχόταν, γιατί εκείνο μας έδενε ψυχικά και με τη λαχτάρα της λευτεριάς. Ένας άλλος ανδρείος ρασοφόρος υπηρέτης του Χρηστού και της Ρωμιοσύνης σήκωσε και ευλόγησε το λάβαρο με έναν σταυρό για να το έχουν σαν δύναμη στον αγώνα των υπόδουλων Ελλήνων για να αποτινάξουν το ζυγό.
Οδηγός η Παναγιά μας και δύναμη η λαχτάρα για να ζήσουμε πια ελεύθεροι.
Ελευθερωθήκαμε κάποτε, αφού χύθηκε ποταμός αίματος. Χιλιάδες είναι όσοι δώσανε τη ζωή τους για να είμαστε εμείς σήμερα ελεύθεροι.
Οι ρασοφόροι εκείνης της εποχής έγιναν σεβάσμιοι γέροντες-ιερείς. Πρώτοι στο χωριό. Χτίσανε εκκλησίες με τους χωριανούς. Λειτουργούσαν στις γιορτές και δίδασκαν τα μηνύματα του Ευαγγελίου και των Αποστόλων. Για τα παιδιά είχαν οργανώσει το κατηχητικό. Διάπλαση ανθρώπων με αρχές, αρετές, αξίες, παραδόσεις, ιδανικά που στερέωναν τα πιο ιερά. Την Πατρίδα και τη Θρησκεία! Όταν μεγαλώναμε μαθαίναμε στο σχολείο: Απάντων τιμιώτερο και αγιώτερο εστί η Πατρίς!
Και φτάσαμε σήμερα, γεμάτοι από αχαριστία (ουδείς επικινδυνέστερος του ευεργετηθέντος αχαρίστου), να αρνούμαστε μέσω πεφωτισμένων πολιτικών ταγών μας το ευχάριστο παρελθόν μας σε ανίερο δυσάρεστο μέλλον μας. Αρνούμαστε ακόμη και την εικόνα της φύσης μας. Την εικόνα των πλασμάτων που ζούνε πάνω στη γη. Που δεν διακατέχονται από παρεκτροπές της φυσικής των υπόστασης και δομής.
Πιστεύω ότι όλοι θα έχουμε παρατηρήσει πως όλα τα πλάσματα, αρσενικό και θηλυκό, σε κάποια εποχή ζευγαρώνουν, γιατί κι αυτά διαπνέονται από την ανάγκη της αναπαραγωγής και διαιώνισης του είδους τους. Βέβαια έχουμε και κάποια πλάσματα που από μια ιδιόμορφη αγάπη μας τα εκτρέπουμε από τη φύση τους για το καλό μας και δεν τα αφήνουμε να διαιωνίσουν το είδος τους! Τα στειρώνουμε!
Όμως, έχουμε και παράδοξες αντιλήψεις για ανθρώπινα πλάσματα. Θέλουμε να βρούμε τρόπο, ώστε οι ομόφυλοι να παντρεύονται και να αποκτούν παιδιά. Είναι αυτό βιολογικά δυνατόν να γίνει; Τούτο δεν αντιστρατεύεται στους ορισμούς, τα δεδομένα της φύσης; Τι είμαστε εμείς, λοιπόν; Θεός; Όταν η φύση μας έπλασε με συγκεκριμένα χαρακτηριστικά δεδομένα και αντίστοιχη αποστολή; Αυξάνεστε και πληθύνεστε. Έτσι, από παιδιά αντιλαμβανόμαστε σε ποια κατηγορία-αποστολή έχουμε ταχτεί να λειτουργήσουμε. Θα επικαλεστεί κάποιος, κάποιες διαταραχές της φύσης σε κάποιες περιπτώσεις ποια βιολογική αποστολή θα έχουν; Μεγάλο ερώτημα αυτό. Είναι γεγονός ότι η επιστήμη αναζητεί παρεμβατικές λύσεις και εφαρμογές με την ελπίδα να απαντήσει κι εδώ ικανοποιητικά. Οι επιτυχίες της επιστήμης είναι τεράστιες τα τελευταία χρόνια και δεν μπορεί να αποκλειστεί. Ωστόσο οφείλουμε να σεβόμαστε την επιλογή της φύσης μας μέχρις ότου εξασφαλιστούν οι σχετικές προϋποθέσεις από την επιστήμη.
Βέβαια, μέχρι τότε δεν θα πρέπει να αντιδρούμε για στις επιλογές τους και τις διαπροσωπικές τους σχέσεις. Πρέπει να κατανοούμε και να συμπάσχουμε ως συνάνθρωποι. Όμως, η επιβολή αντιλήψεων περί υιοθεσίας εκτιμάται ότι θα δημιουργήσουν θύματα μη ορθολογικής - φυσιολογικής προστασίας της εξέλιξης της ζωής του ανήμπορου νηπίου να εκφέρει άποψη-επιλογή. Δεν θα αποτελεί μια σοβαρή παρέκκλιση της φυσικής καταβολής – προέλευσης; Ποιος θα μπορεί να αρθρώσει τεκμηρίωση στην μη νομική προστασία, όταν ενός μικρού παιδιού ή νηπίου του επεβλήθη μια μη φυσιολογική θέση μεταξύ δυο ατόμων του ιδίου φύλλου, όταν τα άλλα παιδιά θα απολαμβάνουν την φυσιολογική τους προέλευση από αρσενικό (μπαμπά) και θηλυκό (μαμά). Δεν θα έχει αριθμήσεις του ομόφυλου «ζεύγους» για εικονικό προσδιορισμό της αποστολής του μπαμπά και της μαμάς! Κόμπλεξ, bulling δυστυχώς που θα υφίσταται, ψυχολογικά προβλήματα που θα του διαμορφωθούν εξαιτίας των αυθαίρετων και ασύμβατων αποφάσεων της πολιτείας για ικανοποίηση άλλων επιλογών και σκοπιμοτήτων της, σε βάρος όμως, της υποστάσεως και της δικής του ζωής! Ποιος νομοθέτης θα υπερβεί τους κανόνες της φύσης για να νομοθετήσει σχετικά, σαφώς παρανομώντας; Ποιος και πώς θα αποζημιώσει ένα παιδί αυτής της κατηγορίας όταν μεγαλώνοντας απορρίψει την τρέχουσα δοτή θέση του και διεκδικήσει ανάκληση μιας τέτοιας υιοθεσίας;
Μήπως η ματαιοδοξία κάποιων ταγών μας να γίνουν ομόφρονες και φιλικοί άλλων συναδέλφων τους και άλλων κοινωνιών με ελαστικές ηθικές, κοινωνικές αντιλήψεις και παραδόσεις; Μήπως κάποιες εθνικές κόκκινες γραμμές που ακόμη διατηρούμε και στο Σύνταγμά μας από τα θεμελιώδη δομικά στοιχεία των παραδόσεών μας, θα έπρεπε να υπάρχουν και για τη δομή της κοινωνίας μας, σε ανάλογους με το κυρίως θέμα μας, νέους κοινωνικούς προβληματισμούς;
Υπεράνω όλων η Πατρίδα και η Θρησκεία! Όλοι κρινόμαστε. Δεν ξεχνιόμαστε!

    Παναγιώτης Καράμπελας
Αξιωματικός ε.α. – Συγγραφέας