Η Μοίρα μού είχε δώσει εντολή να εκπαιδεύω στους κινητήρες μόνο τους Έλληνες χειριστές και τους μαθητές της Σχολής Ικάρων. Τον Ιούλιο του 1965 εκπαίδευσα τον τότε Αρχηγό ΔΑΕ Αντιπτέραρχο Δημ. Βουτσινά στους κινητήρες. Μετά από μία εβδομάδα, ένα πρωινό με αίθριο καιρό και ημέρα πολύ καλή για πτήση, ήμουν Readiness και προετοίμαζα τα αφη Τ-37 για να πετάξουν είτε οι «Ίκαροι» είτε οι Έλληνες χειριστές. Εκείνη την ημέρα ήρθε ο Αρχηγός για να πετάξει και ζήτησε να τον συνοδεύσω στην πτήση του. Αμέσως ειδοποίησα τον κ.Μαρινάκη Α.Ε, τον αρχιμηχανικό μου και τον αξιωματικό γραμμής, οι οποίοι μου έδωσαν την άδεια για τη συμμετοχή μου σε αυτήν την πτήση. Ήμουν ο μοναδικός μηχανικός που θα πετούσα με το Τ-37. Φόρεσα την κατάλληλη φόρμα «αντί G» των χειριστών και κάθισα δίπλα στον Αρχηγό. Απογειωθήκαμε από το αεροδρόμιο της Ελευσίνας (112 ΠΜ). Περάσαμε από το αεροδρόμιο της Τανάγρας (114 ΠΜ), όπου την προηγούμενη μέρα είχε σκοτωθεί ο Μοίραρχος Αντισμήναρχος Ευσταθίου. Σκοτώθηκε μέσα στο αεροδρόμιο με αφος F104G. Στη συνέχεια περάσαμε τη Θήβα, τη Λειβαδιά, αναχαιτίσαμε το τρένο που περνούσε και τέλος φτάσαμε στην Αράχωβα. Εκεί κάναμε πολλά ακροβατικά που έφταναν τα όρια αντοχής του αεροσκάφους. Ήμουν καθηλωμένος στο κάθισμά μου! Δεν μπορούσα να κουνήσω τα χέρια μου. Έβλεπα προς τα κάτω κι αντίκριζα τον ουρανό. Πραγματικά τα είχα χάσει κι αναρωτιόμουν πού βρισκόμουν και τι ήθελα σε αυτήν την πτήση με τα ακροβατικά! Παράλληλα θαύμαζα τις ικανότητες και τον χειρισμό του Αρχηγού Ήταν σπουδαίος χειριστής! Κάποια στιγμή κι ενώ πετούσαμε σε οριζόντια πτήση, ο Αρχηγός αντιλήφθηκε την αμηχανία μου... ίσως και τον φόβο μου...κι άρχισε να μου κάνει διάφορες προσωπικές κι επιχειρησιακές ερωτήσεις, για να με ηρεμήσει. Στη συνέχεια αρχίσαμε πάλι τα ακροβατικά. Καλύψαμε πάνω από δύο (2) ώρες πτήσης και τέλος προσγειωθήκαμε πίσω στο αεροδρόμιο της Ελευσίνας. Όταν κατέβηκα από το αφος ήμουν μούσκεμα στον ιδρώτα! Έκανα τον σταυρό μου γιατί πρώτη φορά στη ζωή μου αισθάνθηκα τέτοιο κίνδυνο! Όταν ηρέμησα, ευχαρίστησα τον Αρχηγό για την εμπειρία που απέκτησα στην πτήση μαζί του. Αναλογίσθηκα πόσο πάθος κι αγάπη χρειάζεται να έχουν οι Έλληνες χειριστές και Ίκαροι για να πετούν με αυτά τα πολεμικά υπερηχητικά μας αεροπλάνα! Πόση αγωνία πρέπει να έχουν τόσο οι ίδιοι όσο και οι οικογέ-νειές τους, όταν τα παλικάρια τους βρίσκονται στον αέρα! Η αλήθεια είναι ότι κατά τη διάρκεια της πτήσης μου θαύμαζα την επιδεξιότη- τα του Αρχηγού στον χειρισμό του αεροσκάφους! Ένιωσα μεγάλο σεβασμό κι εκτίμηση στο πρόσωπό του! Είχε μία ακτινοβολία που σε συνέπαιρνε! Είχε συγκροτημένη σκέψη, μεστό και καθαρό λόγο, σταθερή και κρυστάλλινη φωνή που σε έπειθαν! Αυτή την πτήση με αυτόν τον εξαίρετο χειριστή τον τότε Αρχηγό της Διοίκησης Αεροπορικής Εκπαιδεύσεως ΔΕΝ θα την ξεχάσω ποτέ! Το Αφος Τ-37 «ΙΚΑΡΟΣ» πέταξε για τελευταία φορά τη Δευτέρα 7 Οκτωβρίου 2002 στην τελετή απόσυρσης του τύπου στην 120 ΠΕΑ/ΚΑΛΑΜΑΤΑ. Τότε ακούστηκε για τελευταία φορά το διαπεραστικό σφύριγμά του! Μαζί με τη σιγή που ακολούθησε, έκλεισε κι ένα μεγάλο κεφάλαιο 40 χρόνων της αεροπορικής ιστορίας της χώρας μας στον τομέα της εκπαίδευσης στον αέρα. Το Αφος Τ-37 και ο κινητήρας του J-69, η δασκάλα των αεροπόρων, υπηρέτησε στην πολεμική μας αεροπορία χωρίς να του αποδώσουν ποτέ ιδιαίτερες δάφνες ή έστω να έχει κάποια αξιοσημείωτη προβολή! Μέρα-Νύχτα όργωνε τους ελληνικούς ουρανούς προκειμένου οι αυριανοί μαχητές του Αιγαίου να θέσουν γερά θεμέλια στην αεροπορική τους καριέρα.

ΒΛΑΧΟΓΙΑΝΝΗΣ  ΣΕΒΑΣΤΟΣ
Επγός ε.α.  9η Σειρά ΣΤΥΑ
Μηχανοσυνθέτης