Ο Γιώργος ήταν πολύ περισσότερο από τις ταυτότητες και τα βιογραφικά στοιχεία που πολλές φορές καθορίζουν ένα άνθρωπο. Ήταν εκείνος που κατέδειξε, μέσα από την εξαιρετική τεχνική του γνώση και την αταλάντευτη αφοσίωση στην πατρίδα, πως η αρετή και η αξία μπορούν να συνυπάρξουν στο ίδιο πρόσωπο.
Χαμηλών τόνων άνθρωπος αλλά και ως καθηγητής, γνώστης και μεταδοτικότατος με άμεσο και αποτελεσματικό το ενδιαφέρον του σε εσένα, κοιτάζοντας σε πάντα στα μάτια ενώ διέκρινες μέσα από όποια υπηρεσιακή τυπικότητα και αυστηρότητα του, ένα αδιόρατο χαμόγελο που σου έδειχνε την κατά βάθος μια πατρικότητα και την εμπιστοσύνη του σε σένα.
Η παιδαγωγική του προσέγγιση παροιμιώδης και πάντα με χιούμορ ώστε κάθε τι που σου εξηγούσε σου έμενε στο μυαλό. Θυμάμαι -για παράδειγμα και πιθανόν κάποιοι από εμάς να μειδιάσουμε μέσα από τον σημερινό πόνο- όταν ρωτούσε με αυστηρή δήθεν πρόθεση «...Δόκιμε, πόσους «δέκα» θαλάμους καύσης έχει ο κινητήρας? ... ασφαλώς φίλε Γιώργο (το συγκρατήσαμε) ...10 θαλάμους καύσης έχει ο κινητήρας»
Οι αρετές του Γιώργου Ζεβόλη δεν περιορίστηκαν μόνο στο αυστηρά τεχνικό πεδίο. Εξάλλου κάτοχος πληθώρας πτυχίων και πιστοποιητικών και βραβευμένος από οντότητες όπως η Αεροπορική Ακαδημία Ελλάδος και αλλού. Όποτε η πατρίδα τον καλούσε, όπως στην κρίση του 1974, ο Γιώργος ήταν εκεί, προϊστάμενος προωθητικών συστημάτων της Μοίρας όπου με αυταπάρνηση και απόλυτη προσήλωση, όπως επιβάλλει το καθήκον και ενεργοποιώντας όλους τους διαθέσιμους ανθρώπινους αλλά και υλικούς πόρους, κατόρθωσε σε χρόνο ρεκόρ την αξιοποίηση όλων των εφεδρικών κινητήρων των αεροσκαφών F-104 της Πτέρυγας.
Αργότερα όταν ακόμη κλήθηκε με άλλους άξιους συναδέλφους να προσφέρουν γνώση και εμπειρία στην πρωτοδημιουργηθεισα Ελληνική Αεροπορική Βιομηχανία έσπευσε χωρίς δεύτερη σκέψη με το γνωστό αρνητικό τίμημα (οικονομικό και ασφαλιστικό) για τους ίδιους και τις οικογένειες τους.
Μετά την συνταξιοδότηση του από τις ενεργό δράση, δεν βρήκε καταφύγιο στο καφενείο ή στο κομματικό γραφείο. Με τη σύσταση του Συλλόγου Αποφοίτων ΣΤΥΑ, επέδειξε για άλλη μια φορά (σε συνεργασία με άξιους συναδέλφους) την αγάπη του για τον συνάδελφο τα προβλήματα του και κατά συνέπεια τη βελτίωση του όπλου! .
Εγώ προσωπικά είχα την τιμή να υπάρξω μαθητής του Γιώργου, συνάδελφος αργότερα στη Μονάδα αλλά και στην ΕΑΒ-ΥΠΑΕΑΒ αλλά και οικογενειακός του φίλος. Ο Γιώργος ήταν πάντα εκεί, με ένα χαμόγελο που μόνο εμείς, όσοι τον γνωρίσαμε από κοντά, μπορούμε να ερμηνεύσουμε: ένα χαμόγελο που είχε τη δύναμη να περάσει εμπιστοσύνη και αισιοδοξία στα δύσκολα.
Καθώς φτάνουμε στο τέλος αυτού του λόγου, ας φέρουμε στην καρδιά μας όχι μόνο τη θλίψη για την απώλεια, αλλά και την ευγνωμοσύνη για τη ζωή που έζησε ανάμεσά μας. Ο άνθρωπος που τιμούμε σήμερα, μπορεί να είναι ενσυνείδητα απόν, αλλά η κληρονομιά του παραμένει αθάνατη.
Στο πέρασμα του χρόνου, ας είμαστε φρουροί της μνήμης του, ας εμπνευστούμε από τα ιδανικά του, και ας βρούμε τρόπους να μεταφέρουμε το φως του στις επόμενες γενιές. Ευχαριστώ που είσαστε εδώ για να τον αποχαιρετίσουμε και να τον τιμήσουμε. Καθώς και τους ιερείς για τις προσευχές τους. Ας του αφήσουμε το τελευταίο αντίο με την ελπίδα ότι κάποια στιγμή θα συναντηθούμε ξανά. Ας είναι ελαφρύ το χώμα που τον σκεπάζει.