Στις 31 Μαρτίου 1993 πέταξαν για τελευταία φορά στον ελληνικό ουρανό συμπληρώνοντας 29 χρόνια λαμπρής καριέρας.
Γοργοκύλισε ο χρόνος, διάβηκε και προσπέρασε. Έμειναν αξέχαστα τα ανεπανάληπτα πρωινά στην πίστα, οι νυχτερινές, τα λυκόφωτα, τα λυκαυγή, τα READINESS των 3 και 5 λεπτών, οι αξιολογήσεις, οι ασκήσεις, τα QRA, οι ομάδες φορτώσεως και τα ξενύχτια για τις αποκαταστάσεις των βλαβών.
Ποια δάφνη είναι η κατάλληλη για το αμάραντο της δόξας το στεφάνι, που έστεφε περήφανα την κεφαλή των παλικαριών χειριστών που πετούσαν πάνω σ’έναν πύραυλο, σε μια ιπτάμενη βολίδα;
Ήταν ήρωες γιατί είχαν την τόλμη και την αρετή και αψηφούσαν κάθε κίνδυνο στην πραγμάτωση ενός σκοπού αφιερωμένου στην λατρευτή μας Πατρίδα! Όμως υπήρξαν 16 λεβέντες χειριστές που χάθηκαν με F/TF-104 G.
Είναι αθάνατοι ονόματα ηρωικά που έχουν προστεθεί στις δέλτους της ιστορίας... που θυσιάστηκαν για την Πατρίδα!
«ΟΙ ΑΕΤΟΙ ΠΕΘΑΙΝΟΥΝ ΣΤΟΝ ΑΕΡΑ»!!! λέει ένα λαϊκό άσμα!
Κι αυτές οι πράξεις αυτοθυσίας για τα ιερά μας είναι εκείνες που δίνουν νόημα στον άδολο πατριωτισμό, στην έννοια του έθνους και του εθνικού φρονήματος
Σαν ένοιωσα γεράματα θυμάμαι τα παλιά μου...
Τον Νοέμβριο του 1965 μετατέθηκα από την 112ΠΜ (Ελευσίνα) στην 114ΠΜ (Τανάγρα). Αμέσως τοποθετήθηκα στο Συνεργείο Κινητήρων J79-11 του αφους F104G στην τότε Μ.Σ.Α/Φ. Εκεί συνάντησα «μεγαθήρια» τεχνικούς προερχόμενους από τις πρώτες σειρές της ΣΤΥΑ.
Ήμουν τυχερός γιατί από την πρώτη στιγμή με δίδαξαν την αυταπάρνηση και τον σωστό δρόμο για την υλοποίηση του έργου.
Οι τεχνικοί αυτοί, χωρίς δόλια κίνητρα, με εντιμότητα, με φιλοτιμία και με αγάπη προσέφεραν έργο προς παραδειγματισμό στους νεότερούς τους. Ήταν οι πρώτοι που εκπαιδεύτηκαν στην Αμερική το 1963 στους κινητήρες J79-11 για λίγους μήνες. Επάνδρωσαν ένα τέλειο Συνεργείο Κινητήρων τότε το καλύτερο των Βαλκανίων, με χωρίσματα για κάθε επιθεώρηση και συντήρηση με κάθετες κλίνες, με συνεργαζόμενα άλλα τεχνικά συνεργεία όπως: NDI των ρωγμών πτερυγίων, ηλεκτρολογείο, οργάνων, οπλουργών, συγκολλήσεων κ.ά.
Και στη μέση του υποστέγου το εργαλειοδοτήριο με τα αναλώσιμα υλικά.
Οι επιστημονικές τεχνικές γνώσεις μας σε συνδυασμό με τα αμερικανικά τεχνικά εγχειρίδια κάλυπταν όλες τις πτυχές των δυσκολιών μέσα από επικίνδυνες και αντίξοες συνθήκες όπως:
1) Η τοποθέτηση ραδιενεργού στοιχείου με τον ανιχνευτή του στη δεξαμενή ελαίου για την ένδειξη στον χειριστή της χαμηλής στάθμης του ελαίου στη δεξαμενή {low lever oil}.Για την τοποθέτηση αυτή φοράγαμε ειδικά γάντια και με μια ποδιά από μολύβι πάχους 0,5 χιλιοστά. Aκόμη στο πέτο μας είχαμε ένα ειδικό μηχάνημα από τον Δημόκριτο για τις τιμές ραδιενέργειας. Επίσης στο υπόστεγο ψηλά ήταν κρεμασμένο ένα κουδούνι για τα ποσοστά ραδιενέργειας, όπου θα σήμανε τον κίνδυνο.
2) Στις γενικές συντηρήσεις υπήρχε και εκεί κίνδυνος με τις αναθυμιάσεις όταν τρίβαμε τα τεφλόν των βάσεων των κινητών πτερυγίων του περιβλήματος του αεροσυμπιεστού.
3) Το NDΙ, η φασματοσκοπική ανίχνευση ρωγμών στα πτερύγια του αεροσυμπιεστού.
4) Στο δοκιμαστήριο και στο RUN UP με τους τρομερούς θορύβους η υγεία μας κλονιζόταν αποκτώντας προβλήματα ακοής.
Αν μπόρεσα να δω μακριά είναι γιατί πατούσα πάνω στους ώμους γιγάντων τεχνικών! Βρισκόμουν κοντά στα 10 χρόνια στους κινητήρες J79-11 και ήμουν συνεπής με τα καθήκοντά μου. Μπορεί να στερήθηκα πολλά στα καλύτερα χρόνια της ζωής μου, αλλά ποτέ δεν αγανάκτησα! Λάτρευα αυτό που έκανα γιατί πίστευα ότι ήταν χρήσιμο και αναγκαίο για την αγαπημένη μου Πατρίδα.
Πολλές αναμνήσεις έρχονται στο μυαλό μου που δεν ξεριζώνονται, αλλά παραμένουν πάντοτε ζωντανές. Μία από αυτές που με συγκλόνισαν ήταν όταν ο τότε διοικητής μου στη ΜΣΑ/Φ ο Επγός Ε. Πλευράκης με κάλεσε στο γραφείο του μια μέρα από τις πολλές φορές που μου ανέθετε υπεύθυνα εργασία αποκατάσταση βλαβών στα αεροπλάνα που έμεναν στα διάφορα αεροδρόμια όπως στον Βόλο, στην Ανδραβίδα και τον Άραξο. Τη στιγμή εκείνη μου έδειξε ένα ταμπελάκι ενός κινητήρα που έγραφε Ρ/Ν J79-11, S/N 419200. Κινητήρας δεν υπήρχε! Είχε αποψιλωθεί για την αποκατάσταση βλαβών άλλων κινητήρων. Ανέλαβα την γενική επισκευή του (OVERHAUL) και μετά από κοπιαστικές μέρες και νύχτες τελείωσα έναν κινητήρα που πέταξε στη συνέχεια πάνω από 400 ώρες χωρίς προβλήματα. Μετά από τη δοκιμή στο δοκιμαστήριο, τον πήγα στο Συνεργείο Κινητήρων με το τρακτέρ. Εκεί με περίμενε μία έκπληξη... Είχε μαζευτεί πολύς κόσμος απ’έξω από το συνεργείο με τον τότε Διοικητή της μονάδας Δημακογιάννη, τον Μοίραρχό μου Πλευράκη, τον αρχιμηχανικό της μονάδας Νιγιάννη και πολλούς αξιωματικούς, υπαξιωματικούς και ιδιώτες για να με συγχαρούν. Μεγάλη τιμή προς το άτομό μου απέδωσαν με την παρουσία τους, όλοι αυτοί οι σημαντικοί άνθρωποι της υπηρεσίας μου κατά την υποδοχή μου! Επί πλέον, τελείως απροσδόκητα, ένας υπαξιωματικός νεότερός μου μηχανικός με εξέπληξε με τα επαινετικά λόγια του. Εξήρε την όλη προσφορά μου και την εργατικότητά μου στη συντήρηση και επισκευή γενικά των κινητήρων J79-11. Ήταν κάτι που δεν το περίμενε κανείς, πολύ περισσότερο εγώ! Η συγκίνησή μου ήταν μεγάλη, δάκρυα χαράς, υπερηφάνειας και ανακούφισης ήρθαν στα μάτια μου. Είχα πετύχει!
Όπως κι εγώ είχα παραδειγματιστεί από τους ανωτέρους μου μηχανικούς, έτσι μπορώ να πω το ίδιο έγινε και με τον νεότερό μου.
Πιστεύω ότι πρέπει όλοι να κερδίζουμε την αξιοπιστία, την αξιοπρέπεια και την εμπιστοσύνη στην υπηρεσία οποιαδήποτε εργασία κάνουμε, γιατί μας χρειάζεται η γλυκιά μας Πατρίδα, η Ελλάδα μας!!!
Όλοι μαζί χειριστές και τεχνικοί έθεσαν ισχυρές βάσεις ώστε η ΠΑ να είναι πανέτοιμη να αντιμετωπίσει με επιτυχία κάθε νέα πρόκληση.
Γι αυτό πάντοτε να έχουμε υπόψη τα «ΕΥ ΑΓΩΝΙΖΕΣΘΑΙ» και «ΑΙΕΝ ΥΨΙΚΡΑΤΕΙΝ»!
Ας μου επιτραπεί να γράψω παρακάτω τα ονόματα των 16 χειριστών που χάθηκαν με το αεροπλάνο αυτό, ως οφειλόμενο φόρο τιμής!
Έφυγαν φορτωμένοι με ιστορία και χορτασμένοι από ικανοποίηση, γιατί εκτέλεσαν το καθήκον τους προς την οικογένεια, την κοινωνία και την Πατρίδα, φυλάσσοντας νέες Θερμοπύλες:

Επγός (Ι)   ΑΝΑΓΝΩΣΤΟΥ έπεσε τον Μάιο του 1964

Επγό (Ι)    ΜΑΡΙΝΟΣ έπεσε τον Μάιο του 1964

Υπσγός (Ι) ΝΙΚΟΛΑΟΥ έπεσε τον Ιούνιο του 1965

Ασμχος (Ι) ΕΥΣΤΑΘΙΟΥ έπεσε τον Ιούλιο του 1965

Υπσγός (Ι) ΚΩΣΤΟΛΑΜΠΡΟΣ έπεσε τον Ιανουάριο του 1968

Υπσγός (Ι) ΔΗΜΑΚΗΣ έπεσε τον Νοέμβριο του 1969

Επγός (Ι)   ΔΑΜΙΑΝΙΔΗΣ έπεσε τον Ιούλιο του 1972

Σγος (Ι)      ΦΙΛΙΠΠΟΥ έπεσε τον Ιούλιο του 1972

Σγος (Ι)      ΡΟΥΛΙΑΣ έπεσε τον Φεβρουάριο του 1976

Ανθσγός (Ι) ΚΙΖΑΣ έπεσε τον Απρίλιο του 1977

Υπσγός (Ι)  ΜΠΙΜΠΙΚΟΣ έπεσε τον Νοέμβριο του 1978

Υπσγός (Ι)  ΔΑΒΗΛΑΣ έπεσε τον Ιανουάριο του 1979

Σγος (Ι)      ΠΑΠΑΣΤΑΥΡΟΥ έπεσε τον Ιανουάριο του 1980

Σγος  (Ι)     ΛΑΟΥΡΔΕΚΗΣ έπεσε τον Απρίλιο του 1980

Σγος (Ι)      ΜΠΟΥΡΤΖΙΝΑΚΟΣ έπεσε τον Σεπτέμβριο του 1981

Υπσγός (Ι) ΖΩΓΡΑΦΟΣ έπεσε τον Σεπτέμβριο του 1987.

Οι λεβέντες αυτοί που χάθηκαν είναι «ΑΘΑΝΑΤΟΙ»!
Ας έχουν ΚΑΛΟ ΠΑΡΑΔΕΙΣΟ!
«Του ανδρειωμένου ο θάνατος, θάνατος δε λογιέται»!!!

Βλαχογιάννης Σεβαστός
Επγός ε.α. 9η Σειρά ΣΤΥΑ
Μηχανοσυνθέτης