Πάσχα δεν είναι το αρνί, δεν είναι το κόκκινο αυγό, δεν είναι το τσουρέκι, δεν είναι η λαμπάδα, δεν είναι τα καινούρια ρούχα, δεν είναι η παρουσία μας στην εκκλησία δέκα λεπτά πριν το Χριστός Ανέστη και ένα λεπτό μετά. Πάσχα δεν είναι η λατρεία του φαγητού, το πανηγύρι, ο χορός και το ποτό. Πάσχα δεν είναι οι σούβλες στο δρόμο, δεν είναι η ανταλλαγή ευχών, δεν είναι η επιστροφή στο χωριό. Ή, τουλάχιστον, δεν είναι μόνο αυτά. Και όλα αυτά θα μπορούσαν να είναι ευπρόσδεκτα, αν παράλληλα ενδιαφερόμασταν και για την ουσία του Πάσχα, που είναι το πέρασμα από το θάνατο στη ζωή.
Αυτός που ενσαρκώθηκε και αναστήθηκε, για να μας προσφέρει την αιώνια ζωή.
«Ιδού ο Νυμφίος έρχεται εν τω μέσω της νυκτός και μακάριος ο δούλος ον ευρήσει γρηγορούντα, ανάξιος δε πάλιν, ον ευρήσει ραθυμούντα …».
Η γιορτή αυτή είναι κάτι περισσότερο από μια απλή ευχαρίστηση. Έχει ένα προσωπικό νόημα για το κάθε άτομο -μέσα στη συλλογικότητα της ζωής-, γιατί αγγίζει τα βαθύτατα υπαρξιακά θέματα του πόνου, της δυστυχίας, του δεινοπαθήματος και του θανάτου.
«Τον νυμφώνα Σου βλέπω, Σωτήρ μου, κεκοσμημένον, και ένδυμα ουκ έχω, ίνα εισέλθω εν αυτώ. Λάμπρυνόν μου την στολήν της ψυχής, Φωτοδότα, και Σώσον με…».
Η Μεγάλη Εβδομάδα δεν είναι γι’ αυτούς που αισθάνονται ισχυροί, που ζαλίστηκαν στην αλαζονεία της δήθεν αρετής τους, στην δύναμη της εξουσίας τους και των «κατορθωμάτων» τους.
«Οὐαὶ δὲ ὑμῖν, γραμματεῖς καὶ Φαρισαῖοι ὑποκριταί…»
Δεν είναι γι΄ αυτούς που έμειναν πιστοί στα «έθιμα» και τις «παραδόσεις» μιας θρησκευτικής σύμβασης. Από τότε που πάψαμε να «μετράμε την ποιότητα της ζωής με την χαρά της Γιορτής», να μεταμορφώνουμε τον πόνο σε προσευχή, τους καημούς και τα μεράκια της υπάρξεως μας σε τέχνη, δεν μπορούμε να βιώσουμε την Μεγάλη Εβδομάδα. Για να βιωθεί η Μεγ. Εβδομάδα πρέπει, με πνευματικό θάρρος, να ομολογηθεί «ότι στα δάκρυα της Μαγδαληνής είδες τα δάκρυα σου…».
«Λάβετε φάγετε τούτό μού εστι τό σώμα τό υπέρ υμών κλώμενον…», «Πίετε εξ αυτού πάντες τούτο γάρ εστι τό αίμά μου τό τής καινής διαθήκης τό περί πολλών εκχυνόμενον εις άφεσιν αμαρτιών…».
Η Εβδομάδα των Παθών που καταλήγει στην Ανάσταση έχει ένα βαθύ ψυχολογικό νόημα: το πέρασμα από τα πάθη στη λύτρωση και τον εορτασμό της ανανέωσης και της ανάτασης. Το πάθος, ο πόνος, οι προδοσίες, οι πειρασμοί, οι πλάνες, οι προσκολλήσεις, οι απoγοητεύσεις, οι δυσκολίες, ο θάνατος είναι το ψυχολογικό τοπίο μέσα στο οποίο ζούμε εμείς οι άνθρωποι και το οποίο ζει μέσα μας.
«Ράπισμα κατεδέξατο, ο εν Ιορδάνη ελευθερώσας τον Αδάμ. Ήλοις προσηλώθη, ο νυμφίος της Εκκλησίας. Λόγχη εκεντήθη, ο υιός της Παρθένου.» «Προσκυνούμεν σου τα Πάθη, Χριστέ…».
Οι αναποδιές, οι απογοητεύσεις, οι δυσκολίες, ο θάνατος είναι το καθημερινό τοπίο μέσα στο οποίο ζει ο άνθρωπος. Οι στιγμές της ευτυχίας είναι σαν την Ανάσταση, ακολουθούν τις δυσκολίες σαν ανταμοιβή, σαν λύτρωση.
«Αι γενεαί πάσαι, ύμνον τη Ταφή Σου, προσφέρουσι Χριστέ μου… Ω γλυκύ μου έαρ, γλυκύτατόν μου Τέκνον, πού έδυ σου το κάλλος…»;
Ειδικά αυτούς τους χαλεπούς καιρούς όμως, που τα προβλήματα συσσωρεύονται σταδιακά σε προσωπικό, τοπικό, περιφερειακό, εθνικό αλλά και παγκόσμιο επίπεδο, η εξύψωση που θα μας προσφέρει η Ανάσταση του Κυρίου θα λειτουργήσει σαν βάλσαμο και θα χαλυβδώσει θέληση και καρδιά. Είναι τόσα τα προβλήματα που μας κατακλύζουν που πολλοί από εμάς παραμελούμε να σκύψουμε και να συμπάσχουμε πνευματικά. Μας διαφεύγει το νόημα του Πάσχα, δεν κατανοούμε τη διαδρομή μέχρι την υπέρτατη θυσία που έγινε για εμάς.
Ο άνθρωπος είναι φυλακισμένος των συνηθειών του, των φόβων του, της αρνητικότητας και της επιφυλακτικότητάς του, αλλά πάντα έχει τη δυνατότητα να αποδράσει με το να πάψει να φοβάται τους εσωτερικούς κι εξωτερικούς εχθρούς του, με το να πάψει να φοβάται το γεγονός ότι έχει να κουβαλήσει τον προσωπικό του σταυρό και αντέξει τον πόνο. Η Ανάσταση γεννιέται και ξαναγεννιέται μέσα από τις σκέψεις και τις πράξεις των ανθρώπων που επιμένουν σε αυτήν, που παλεύουν γι’ αυτήν, ο καθένας με τον τρόπο του.
Εξ’ άλλου, το Πάσχα συμπίπτει με την Άνοιξη, που η φύση ξυπνά από τη νάρκη του χειμώνα και περνά στην περίοδο της γονιμότητας και της ευφορίας.
«Δεύτε λάβετε Φως…», «Χριστός Ανέστη εκ νεκρών θανάτω θάνατον πατήσας και τοις εν τοις μνήμασι, ζωήν χαρισάμενος».

* εράνισμα από το διαδίκτυο
 Σύνθεση: Ευθ. Γκιτέρσος
        24η Σειρά ΣΤΥΑ