Η διαπίστωση πως κάποιος είναι γέρος συνδέεται περισσότερο με τη βιολογική κατάστασή του παρά με τη ληξιαρχική πράξη του.
Η ιατρική δε γνωρίζει τι ακριβώς είναι το γήρας και πώς ο καθένας μας αντιστέκεται σε αυτό.
Μια θεωρία υποστηρίζει πως ο κύκλος της ζωής του ανθρώπου μοιάζει μ’ένα ρολόι που έχει προγραμματιστεί για 100-120 χρόνια.
Τι είναι, όμως, αυτό που το κάνει να ΤΡΕΧΕΙ μερικές φορές πιο γρήγορα;
Κάθε ανθρώπινο κύτταρο κληρονομεί πληροφορίες μέσα στις οποίες περιέχεται ο προγραμματισμός του.
Αυτό το πρόγραμμα είναι υπεύθυνο για τη βιολογική αποστολή του κυττάρου, που θεωρητικά αναπαράγει τον εαυτό του πολλές φορές.
Η ύπαρξη πάμπολλων παροιμιωδών φράσεων για τον χρόνο, όπως «σπεύδε βραδέως», «ο χρόνος είναι βάλσαμο», «ο έρως χρόνια δεν κοιτά» φανερώνει πόσο έντονα απασχόλησε η έννοια του χρόνου την ανθρώπινη σκέψη. Ο χρόνος τροφοδότησε θρησκευτικές δοξασίες, εδραίωσε φιλοσοφικά συστήματα και ενέπνευσε όλες τις μορφές της τέχνης. Και όμως ακόμη παραμένει ασύλληπτος.
Είναι αντιληπτός μόνο με γνώμονα κάποιες παραμέτρους, όπως η έλευση του νέου χρόνου, ο οποίος για κάθε νέα χρονιά που έρχεται προσφέρει τις ευκαιρίες του απολογισμού και της λήψεως αποφάσεων για ριζικές αλλαγές στη ζωή μας στο μέλλον.
Ο χρόνος της ζωής μας τρέχει με ιλιγγιώδη ταχύτητα . Το ένα λεπτό διαδέχεται το άλλο και μόλις προλαβαίνουμε τις εικόνες των καθημερινών γεγονότων και μάλιστα όχι όλες, αλλά μόνον εκείνες που διαδραματίζονται στο στενό μας κύκλο.
Οι ώρες, οι μέρες, οι εβδομάδες, οι μήνες, τα χρόνια, περνούν σαν αστραπή.
Πόσες φορές δε σκεφτόμαστε: Πότε πέρασαν τα χρόνια! Πότε ήμουν παιδί! Πόσο γρήγορα τρέχει ο χρόνος! Φεύγει ο χρόνος χωρίς επιστροφή και κανείς δεν μπορεί δυστυχώς να τον σταματήσει ή να ζήσει δυο φορές. Πόσες φορές δε λέμε πως αν μπορούσαμε να ξαναζήσουμε τα χρόνια της ζωής μας που πέρασαν, δεν θα τα ζούσαμε όπως τα ζήσαμε, αλλά θα τα γεμίζαμε με νέες σκέψεις « στερνή μου γνώση να σ’είχα πρώτα», με σύνεση, με σοφία, με ωραίες και μεγάλες πράξεις.
Δεν θα γεμίζαμε λέμε με εφήμερα πράγματα που φεύγουν αμέσως, με απολαύσεις τη στιγμή που μόνο πίκρα στα χείλη και στην ψυχή αφήνουν μόλις περάσουν, αλλά θα γεμίζαμε τα χρόνια μας, αν τα ξαναζούσαμε, με κάθε τι το αιώνιο, με κάθε τι το άφθαρτο, το στερεό, με κάθε τι το ωραίο, με κάθε τι το μεγάλο. Αλήθεια, πόσες πολύτιμες ώρες, πόσες πολύτιμες μέρες, πόσα πολύτιμα χρόνια της ζωής μας δεν χάθηκαν άσκοπα.
«Σαν ένιωθα γεράματα θυμάμαι τα παλιά μου, μου φαίνεται παράξενο πως άσπρισαν τα μαλιά μου» Ζούμε στον αιώνα που ο πολιτισμός μας έφθασε στο ζενίθ. Ζούμε στον αιώνα που η τεχνική πρόοδος και τα επιτεύγματα του ανθρώπινου νου έφθασαν στο κατακόρυφο.
Δεν μας λείπει τίποτα από τα υλικά αγαθά . Και όμως δεν είμαστε ικανοποιημένοι. Και όμως αισθανόμαστε μέσα μας κάποιο κενό, μια ανία. Μας λείπει κάτι. Μας χρειάζεται κάτι .
Και αυτό το κάτι που χρειάζεται στους ανθρώπους της εποχής μας δεν είναι τίποτα άλλο παρά η αιωνιότητα. Η εποχή μας χρειάζεται αιωνιότητα.
Γιατί το μεγαλύτερο δυστύχημα για την εποχή μας είναι ότι αυτή, παρά τον πολιτισμό της, παρά τις επιστημονικές ανακαλύψεις, παρά την τεχνική της πρόοδο, κατάντησε απλός κενός χρόνος.
Χρόνος αδειανός από πνευματική ουσία που δίνει στη ζωή μας νόημα. Χρόνος αδειανός από πνευματική παρουσία.
Πολλοί άνθρωποι της εποχής μας, για να μην πω όλοι, γίναμε μάζα, μάζα χωρίς πνευματικές ανησυχίες, χωρίς πνευματικά ενδιαφέροντα, χωρίς μεγάλα και ωραία ιδανικά.
Πολλές φορές ακούμε γύρω μας ή χρησιμοποιούμε τη φράση «ο χρόνος είναι χρήμα» και είναι σωστό.
Πράγματι ο χρόνος είναι χρήμα. Μάλιστα χρήμα πολύτιμο, χρήμα από τη χρησιμοποίηση του οποίου εξαρτάται η υλική, η ηθική, η πνευματική μας πρόοδος και προκοπή.
Σε όλους είναι γνωστό αυτό που έλεγαν οι αρχαίοι πρόγονοί μας και το οποίο σε πολλά γραφεία είναι σε κορνίζα: «ΧΡΟΝΟΥ ΦΕΙΔΟΥ» θέλοντας οι πρόγονοί μας με αυτό να τονίσουν πως κάθε χαμένο δευτερόλεπτο του χρόνου της ζωής μας, είναι σοβαρή και μεγάλη απώλεια, η οποία πολλές φορές μπορεί να έχει τρομακτικές συνέπειες για το μέλλον μας, την πρόοδο, την προκοπή, την ευτυχία, για τη ζωή μας όλη. Είμαστε φειδωλοί σε όλα τα πράγματα της ζωής μας και μόνο σε ένα γινόμαστε σπάταλοι και άσωτοι, ξοδεύοντας χωρίς σκέψεις, χωρίς φειδώ, το πολύτιμο χρήμα που λέγεται χρόνος.
Άλλοι σπαταλούν χρόνο εύκολα χωρίς γνώση, γιατί δεν έχουν τίποτα με το οποίο να γεμίσουν τις ώρες τους. Άλλοι σπαταλούν γύρω από ένα τραπέζι παίζοντας συγχρόνως και το χρήμα, που τους δίνει τη δυνατότητα να ζήσουν αυτοί και η οικογένειά τους. Άλλοι σπαταλούν τον χρόνο τους σε διασκεδάσεις χωρίς περιεχόμενο, σε διασκεδάσεις εφήμερες, που αφήνουν άδεια την καρδιά και οδηγούν τον άνθρωπο στον χαμό του.
Πολλοί σπαταλούν τον χρόνο σε πολύωρες αργόσχολες αναζητήσεις. Καταντήσαμε άσωτοι του χρόνου με ώρες αργίας, με ώρες περιέργειας, με ώρες ανόητων κοσμικών εκδηλώσεων, με ώρες ανούσιων θεαμάτων και αναγνωσμάτων, με ώρες χαμένες, για τις οποίες θα πρέπει να προβληματιστούμε:
«Γιατί τον σκοτώσαμε τον χρόνο;» Οι χαμένες αυτές ώρες της ζωής μας μπορεί να μας εκδικηθούν.
Τη ζωή μας, το παρόν και το μέλλον τα έχουμε μέσα στην παλάμη μας, μέσα στα χέρια μας, όχι γραμμένα, μα πραγματικά σαν κάτι πολύτιμο και εύθραυστο. Θα πρέπει να το προσέξουμε!
Στο χέρι μας είναι να ευτυχήσουμε και στο χέρι μας είναι να δυστυχήσουμε!
Στο χέρι μας είναι να κερδίσουμε τη ζωή μας ή να την χάσουμε.
Στο χέρι μας είναι να νικήσουμε τον θάνατο και στο χέρι μας είναι να κερδίσουμε χρόνο για τη ζωή μας.
Το χθες δεν ξαναέρχεται... Το αύριο δεν είναι σίγουρο... Μόνο το σήμερα είναι δικό μας και αν χρονοτριβούμε το χάνουμε κι αυτό...

ΒΛΑΧΟΓΙΑΝΝΗΣ ΣΕΒΑΣΤΟΣ
Επγός ε.α. 9η Σειρά ΣΤΥΑ