Είμαι ο Μπάμπης Αντίοχος, ειδικότητας ΕΔΦ και ανέλαβα εκ μέρους της οργανωτικής επιτροπής να απευθύνω προς όλους μερικές σκέψεις για την μέρα αυτή.

Δεν θα σας αποκαλέσω ούτε φίλους, ούτε συμμαθητές, ούτε συναδέλφους.

Θα σας αποκαλέσω ΑΔΕΛΦΙΑ μου!

Γιατί μόνο αδέλφια, με κεφαλαία γράμματα, είναι άνθρωποι που σε ηλικία 17 -18 ετών αποφάσισαν να αφήσουν το ασφαλές οικογενειακό περιβάλλον τους (και πιθανώς κάποιοι και μία ανέμελη φοιτητική ζωή) και να διαβούν ένα πρωί στις αρχές Νοεμβρίου του 1987 μία πύλη στρατιωτικής μονάδας, εν προκειμένω αεροδρομίου, για να ράψουν το ίδιο μεσημέρι, κακήν κακώς, κάποια διακριτικά σε μπλε φόρμες και ένα τζόκεϋ, αφού πρώτα είχαν περάσει από την ‘’ψιλή’’ κουρευτική μηχανή του κουρέα της Σχολής μας.

Και το ίδιο απόγευμα, ανυποψίαστοι, κατεβήκαμε στο θρυλικό ‘’υπόστεγο’’… και εκεί καταλάβαμε για τα καλά ότι το Τατόι τελικά δεν είναι μόνο ένα καταπράσινο μέρος, αλλά ο τόπος που σε σύντομο χρονικό πλαίσιο θα απογαλακτιζόμασταν, θα ωριμάζαμε μάλλον πρόωρα και θα οπλίζαμε τον εαυτό μας με πολύτιμη ακαδημαϊκή γνώση αλλά και ακόμα πιο πολύτιμο στρατιωτικό ‘μέταλλο’, ώστε να αντέξουμε αυτό που θα ερχόταν τα πολλά επόμενα χρόνια σε γιγαντιαίες ποσότητες στις πίστες, στις κορυφές, στις αποθήκες, στα εποχούμενα περίπολα, στις υπηρεσίες Χριστούγεννα και Πάσχα, στην δικαιολογημένη ή όχι ιδιότροπη απαίτηση του προϊσταμένου μας, στο ξενύχτι, στον πιεστικό χρόνο για ανελαστικό αποτέλεσμα, την εξαντλητική σωματική και ψυχική κούραση, την στέρηση αμέτρητων προσωπικών και οικογενειακών στιγμών για την Υπηρεσία και πόσα ακόμα θα μπορούσαμε να παραθέσουμε. Τα έχουμε ζήσει και γευθεί όλοι μας.

Είμαστε μία μεγάλη Σειρά σε αριθμό εισακτέων στα χρονικά της ένδοξης και ιστορικής Σχολής μας και είναι φυσικό στην πορεία οι περισσότεροι να χαθήκαμε μεταξύ μας. Στην αρχή κάποιες επαφές με συμμαθητές μας στις Μονάδες ως Σμηνίες που ξεκινήσαμε και στην πορεία όπου του έλαχε του καθενός.

Γνωρίσαμε πάρα πολλά αξιόλογα πρόσωπα και ζήσαμε ευχάριστες αλλά και δύσκολες καταστάσεις. Κάναμε φιλίες, κουμπαριές, κάποιοι γνώρισαν μάλιστα και τη σύντροφο της ζωής τους στην ΠΑ και έκαναν οικογένεια…

Μια διαδρομή σε ένα πέλαγος γεμάτο από γαλάζιο και σκούρο μπλε, μια πορεία γεμάτη από εμπειρίες, ξεχωριστές ή όμοιες για τον καθένα, ένα μονοπάτι άλλοτε μοναχικό και άλλοτε συλλογικό.

Πάντα όμως σε μία κοινή βάση και έναν κοινό σκοπό: να πετάει και να αναχαιτίζει το αεροσκάφος, να εντοπίζει τον παρείσακτο το ραντάρ, να είναι έτοιμο το Α/Α σύστημα να εξακοντίσει τον πύραυλο του σε όποιον σκοπεύει να έρθει ‘’νύχτα’’, να εποπτεύει την περίμετρο της Μονάδας το όχημα, να υπάρχουν σφαίρες στον γεμιστήρα του G3, να έχει φαγητό η σκοπιά του 24ωρου…Ατελείωτη η λίστα των ‘’πρέπει’’, η οποία πάντα είχε όμως τσεκαρισμένα όλα τα κουτάκια της.

Η απάντηση στο ‘’πώς τα καταφέραμε τελικά’’, μας οδηγεί πίσω στην σημαδιακή μέρα που περάσαμε την πύλη της 123 ΠΤΕ και περιέγραψα πιο πάνω.

Ήρθε λοιπόν αγαπητά μου αδέρφια, παιδιά όλοι της μεγάλης Μάνας που λέγεται Πολεμική Αεροπορία, η στιγμή που σύντομα, οι περισσότεροι τουλάχιστον, θα αποχαιρετήσουν αυτήν την απαιτητική, πολλές φορές σκληρή αλλά γεμάτη αγάπη και περηφάνεια για τα παιδιά της Μάνα.

Και αυτή την ιστορική, τη δεύτερη μεγαλύτερη σε συμβολισμό στιγμή μετά την κατάταξη μας, την γιορτάζουμε σήμερα, εδώ, εμείς, η προβολή στο σήμερα εκείνων των άγουρων παιδιών που πέρασαν τότε την πύλη της 123 ΠΤΕ και αντίκρυσαν λίγο πιο πάνω κάποια πέτρινα κτίρια, τόσο ιστορικά που αν μπορούσαν να μιλήσουν, θα γραφόταν το ομορφότερο διήγημα.

Εκεί που κοιμήθηκαν και εγέρθηκαν στην άγρια νύχτα και εκπαιδεύτηκαν και ίδρωσαν και μορφώθηκαν και εξειδικεύθηκαν γενιές και γενιές στελεχών που αποτέλεσαν, αποτελούν και πάντα θα αποτελούν την ραχοκοκαλιά της Πολεμικής Αεροπορίας μας.

Ας γιορτάσουμε λοιπόν αυτήν την μέρα, που βρεθήκαμε, οι περισσότεροι πάλι, μαζί μετά από 35 ολόκληρα χρόνια, ας χαρούμε, ας θυμηθούμε πάλι τις ωραίες στιγμές που όλοι μας ζήσαμε στην ένδοξη Σχολή μας και ας αφιερώσουμε το πιο φωτεινό και ζεστό κομμάτι της σκέψης μας στους συμμαθητές μας που δεν είναι πια μαζί μας, διότι έδωσαν το πολυτιμότερο πράγμα που είχαν, τη ζωή τους, για την Αεροπορία και την γλυκιά Πατρίδα μας.

Σας ευχαριστώ προσωπικά αλλά και εκ μέρους των οργανωτών της σημερινής εκδήλωσης για την παρουσία σας, σας ευχόμαστε κάθε καλό και κάθε χαρά στην ζωή σας και το πολυτιμότερο όλων που είναι η υγεία για εσάς και τους αγαπημένους σας.

Θα απευθύνει έναν σύντομο χαιρετισμό ο Αρχηγός της Σειράς μας, ο Νίκος Κοκκολάκης.

Ντοκουμέντα - Φωτογραφίες