Με τρεμάμενα γόνατα, ημιγονατιστός και ψιλοανάσκελα στο διάκενο μεταξύ κινητήρα και σκάφους (αναφέρομαι στα Starfighter F-104) για όγδοη συνεχή βραδυά, ώρα 2 πρωινή από τις 6 την προηγούμενη σε διάφορες δραστηριότητες και τώρα με τον ιδρώτα να περνάει τα φρύδια και να τσούζει τα μάτια, με μια μπαλαντέζα κρεμασμένη και να φέγγει εκεί που δεν χρειάζεται και με κουνούπια σε σχηματισμούς. Προσπαθώ να ευθυγραμμίσω μια σωλήνα εύκαμπτη διατομής 7/8 της ίντσας που θα έπιανε με τέσσερις βίδες και τις αντίστοιχες ροδέλες πάνω απ το κεφάλη μου ψηλά χωρίς να την βλέπω . Απλή δουλειά αν την κάνεις στον πάγκο εργασίας ή με τον κινητήρα εκτός σκάφους αλλά έτσι? Έπρεπε να εργάζεσαι με τη στάση βατράχου, τα χέρια σε πλήρη ανάταση, με το κύριο σώμα του κινητήρα πάνω σου, τη φάτσα σου μάγουλο μάγουλο με τα καπάκια καύσης του κινητήρα και συρματάκια (εξέχοντα των μπλεντάζ σωληνώσεων και συρματασφαλειών) να σου κάνουν “tattoo” στα γυμνά χέρια. Η δε διαχείρηση της κατάστασης στα άκρα δακτύλων με απειλή να σου πέσει μια μικρή ροδελίτσα μέσα στο σκάφος και να ψάχνεσαι για πολύ! Και όλα αυτά για να μη αφαιρέσουμε τον κινητήρα και πάμε για άλλα!
Σε αυτή την κατάσταση περνάει από εκεί ένας “ξηροχωρικός” -όπως μου συγχωρούσε πάντα το αστείο- ένας συνάδελφος ο Χρήστος ο Σιακανδάρης απ την Τανάγρα. Μαρκούλη -έτσι με έλεγε- τι κάνεις εκεί? Άσε ρε Χρηστάρα …"γάμα με τώρα" του φωνάζω με μια φωνή απόκοσμη σαν από πηγάδι εκεί που ήμουν χωμένος. Ο Χρήστος κατάλαβε και μια και δυο με τραβάει έξω με το ζόρι και αναλαμβάνει αυτός τη συνέχεια. Εγώ αρκέστηκα να επιθεωρήσω τη δουλειά στο τέλος λόγω ειδικότητας μηχανών! Νάναι καλά!
Μοίραρχος ένας ικανότατος πιλότος ο Πλευράκης και αρχιμηχανικός ο Σπυρόπουλος της ΣΤΥΑ.
Η Εντολή ήταν σαφής …όλοι οι εφεδρικοί κινητήρες σε άμεση αξιοποίηση για πτήση. Τι σήμαινε αυτό? Πως αν είχαμε 10 κινητήρες αποσυναρμολογημένους σε διάφορα στάδια, για να υποστούν επιθεωρήσεις και τυχόν αντικαταστάσεις εξαρτημάτων (λόγω ωρών ή κατάστασης) τώρα απλά θα τους ξανακλείσουμε σαν να μην τους είχαμε ανοίξει ποτέ προκειμένου να εξυπηρετήσουμε άμεσες αποστολές μάχης. Φυσικά όπως αντιλαμβάνεστε ένας δίσκος στροβίλου που θα έπρεπε να αντικατασταθεί στις 7000 ώρες δεν σημαίνει πως στις 7001 θα καταστρεφόταν (τα όρια ασφαλείας επαρκούσαν ενδεχόμενα για κάποιες αποστολές αλλά αυτά είναι και λίγο πειραματικά δεν υπήρχε εγγύηση) Αντιλαμβάνεστε τις προτεραιότητες! Εκεί που ο χειριστής έπρεπε να έχει όργανο ποσότητας λαδιού κινητήρα, αν δεν είχε ικανοποιηθεί ήδη η παραγγελία έμπαινε απλά μια τάπα! Μα η ένδειξη? Δευτερεύον! Προέχει να φύγει το αεροπλάνο τώρα! Αργότερα βλέπουμε! Μοιάζει κυνικό και πάντως ξένο για την δεοντολογία συντήρησης αεροπορικού υλικού αλλά στον πόλεμο? …Ακόμη και κάτουρο αντί για υδραυλικό! (Είναι και σχετική ερώτηση για απόκτηση πτυχίου της ΥΠΑ)
Φάση 3
Μετά παρέλευση τριμήνου έχουμε αρχίσει δειλά δειλά και εξερχόμαστε του στρατοπέδου σε αναλογία (μία μέρα έξω και τρεις μέσα) αναρωτιόμασταν …τι έγινε τελικά? Γιατί τα αεροσκάφη δεν έφυγαν ποτέ? Πως χάσαμε τη Κύπρο? Τι έγιναν τόσοι άνθρωποι εκεί κάτω? Ποιά σοβαρή δικαιολογία είχαμε? Μα η Χούντα ασφαλώς έφταιγε! Και πριν την Χούντα είμασταν λεβέντες εν τη αγνοία μας? Και μετά την Χούντα? Και σήμερα? Πάλι λεβέντες? Απορίες που μάλλον θα παραμείνουν απορίες.
Και η άδεια διακοπών τότε? Πια άδεια? Χα χα χα αστεία πράγματα, το αναφέρω έτσι για την πλάκα!
Πάλι ευχαριστώ για την υπομονή σας!
Η φωτό από την εποχή ο μεταφερόμενος θάλαμος ελέγχου δοκιμών των αεροκινητήρων! Τότε δεν υπήρχε η ΕΑΒ και όλα πέρναγαν από εκεί! Την έχω ξαναδείξει? Σάμπως έχω και πολλές από τότε? Αλλού τα μυαλά!