«Της Ρούμελης οι μπέηδες και του Μοριά οι λεβέντες
στο Ντερβενάκι κείτονται κορμιά δίχως κεφάλια.
Στρώμα έχουνε τη μαύρη γη, προσκέφαλο μια πέτρα
Και τ' από πάνω σκέπασμα του φεγγαριού τη λάμψη
Κι ένα πουλάκι επέρασε και το ξαναρωτούσε:
«Πουλί, πώς πάει ο πόλεμος το κλέφτικο τουφέκι;»
Μπροστά πάει ο Νικηταράς (ο τουρκοφάγος), πίσω
ο Κολοκοτρώνης και παραπίσω οι λεβέντες Έλληνες
με τα σπαθιά στα χέρια.»

Ο Θ. Κολοκοτρώνης έλεγε:
«Ο Θεός έβαλε την υπογραφή Του για τη λευτεριά της Ελλάδας και δεν την παίρνει πίσω».
Στη συνέχεια υπήρξε και η Ναυμαχία του Ναυαρίνου -20 Οκτωβρίου 1827- στη δυτική πλευρά της Πελοποννήσου, διασφάλισε την ελληνική επανάσταση.
Η Ναυμαχία αυτή δε διευθυνόταν από Έλληνες, αλλά ήταν εκείνη πού οδήγησε στην ελληνική ανεξαρτησία και στη διεθνή αναγνώρισή της.
Αδιαμφισβήτητο γεγονός παραμένει ότι παρά τον διχασμό, παρά τις εμφύλιες συγκρούσεις κατά τη διάρκεια του αγώνα, οι Έλληνες, πατώντας στα χνάρια των προγόνων τους, υπερέβαλαν εαυτούς και τη διεκδικούμενη ελευθερία την κατέκτησαν, δεν τους την χάρισαν.
Στις 5 Αυγούστου του 1827 ο Άγγλος Αντιναύαρχος Κόδριγκτον και ο Γάλλος Υποναύαρχος Δεριγνύ) πήγαν στο Ναύπλιο, όπου ανήγγειλαν τη Συνθήκη του Λονδίνου
(ΙΟΥΝΙΟΣ 1827) στην ελληνική κυβέρνηση. Συμβούλευσαν την αποδοχή της αιτήσεως ανακωχής, αλλά και τη μετάθεση της έδρας τις κυβερνήσεως στην Αίγινα.
Στις 15 Αυγούστου η κυβέρνηση της Ελλάδας εγκαταστάθηκε στην Αίγινα κι εκεί αποδέχτηκε επίσημα την ανακωχή.
Τη Συνθήκη του Λονδίνου η Οθωμανική Αυτοκρατορία δεν την αποδέχτηκε, όπου οι τρείς μεγάλες δυνάμεις, Αγγλία-Γαλλία και Ρωσία, την καλούσαν να σταματήσει τις εχθροπραξίες και της απαγόρευαν οποιανδήποτε μεταφορά στρατού και εφοδίων στην ηπειρωτική Ελλάδα ή στα νησιά και να προχωρήσουν στην αυτονομία της Ελλάδας.
Οι Οθωμανοί με επικεφαλής τον Ιμπραήμ δε συμμορφώθηκαν με την άμεση ανακωχή και επιχείρησαν, στα τέλη Σεπτεμβρίου 1827, να μεταφέρουν ενόπλους από το Ναυαρίνο, όπου βρισκόταν ο στόλος τους, στην Πάτρα. Στις αρχές του Οκτώβρη φάνηκε ότι σύντομα θα γινόταν σύγκρουση μεταξύ του τουρκοαιγυπτιακού στόλου και των στόλων των τριών δυνάμεων.
Ο τουρκοαιγυπτιακός στόλος αποτελείτο περίπου από 90 πλοία με 2.240 πυροβόλα, ενώ ο συμμαχικός στόλος από 27 πλοία (12 αγγλικά, 8 ρωσικά και 7 γαλλικά) με 1.324 πυροβόλα.
Ήταν η τελευταία σημαντική ναυμαχία που διεξήχθη με τόσα πολλά πλοία και τόση μεγάλη δύναμη πυρός συγκεντρωμένα σε ένα τόσο περιορισμένα χώρο. Στις 8 Οκτωβρίου και ώρα 15:00 άρχισε η ναυμαχία και τελείωσε περίπου μετά από 4 ώρες. Σ' αυτή τη διάρκεια ηττήθηκε ο τουρκοαιγυπτιακός στόλος με μεγάλες απώλειες. Περίπου 6.000 άνδρες σκοτώθηκαν και μόνο 14 πλοία γύρισαν στην Αλεξάνδρεια κτυπημένα, ενώ οι σύμμαχοι είχαν απώλεια 654 άνδρες (272 Βρετανοί, 184 Γάλλοι και 198 Ρώσοι) και δε βυθίστηκε κανένα πλοίο τους.
Εκείνο που έκρινε τον αγώνα ήταν η μεγαλύτερη δύναμη των συμμαχικών πυροβόλων και ότι οι τρεις συμμαχικές μοίρες αγωνίστηκαν με γενναιότητα και με εξαιρετικό πνεύμα συνεργασίας. Επικεφαλής του συμμαχικού στόλου ήταν: ο Άγγλος Αντιναύαρχος Κόδριγκτον, ο Γάλλος Υποναύαρχος Δεριγνύ και ο Ρώσος Υποναύαρχος Χέυδεν.
Η χαρμόσυνη είδηση της καταναυμαχήσεως του τουρκοαιγυπτιακού στόλου, πανηγυρίσθηκε με μεγάλο ενθουσιασμό από τους Έλληνες, οι οποίοι έβλεπαν την ημέρα της ελευθερίας τους να πλησιάζει.
Την επομένη μέρα, οι σύμμαχοι απαίτησαν από τον Ιμπραήμ, που στο μεταξύ είχε καταφύγει στα βουνά της Μεσσηνίας, να υψώσει λευκή σημαία σε όλα τα φρούρια, με την απειλή ότι αν ριχτεί έστω κι ένας πυροβολισμός θα θεωρηθεί ως κήρυξη πολέμου.
Στη συνέχεια απαιτήθηκαν δύο πρόσθετες παρεμβάσεις, (ο Ρωσο-τουρκικός πόλεμος 1828-1829 και η γαλλική εκστρατευτική μονάδα στην Πελοπόννησο, γνωστή ως εκστρατεία του Μοριά), για να αποσυρθούν οι οθωμανικές δυνάμεις από την κεντρική και νότια Ελλάδα και να διασφαλισθεί η ελληνική ανεξαρτησία.
Μετά από μία σειρά Διεθνών Συνθηκών από το 1827 η ελληνική ανεξαρτησία αναγνωρίστηκε το 1830 και τα σύνορα του νέου κράτους οριστικοποιήθηκαν το 1832.
ΖΗΤΩ ΟΙ ΑΘΑΝΑΤΟΙ ΗΡΩΕΣ ΤΟΥ 1821!!!

Επγός ε.α. ΒΛΑΧΟΓΙΑΝΝΗΣ ΣΕΒΑΣΤΟΣ
9η Σειρά ΣΤΥΑ