Εάν ήταν κάποιος αθλητής του ΝΒΑ, ή ένας ηθοποιός, η τραγουδιστής, που δουλεύει για τον εαυτό του και δεν έχει προσφέρει τίποτα και σε κανένα, θα το ήξεραν όλοι γιατί θα τον έπαιζαν όλα τα κανάλια.

Τον Στέλιο Κυριακίδη δεν τον ανέφερε ποτέ κανένας, ούτε γυμναστής, ούτε αθλητικός προπονητής.

 Και ενώ στο Χόλυγουντ ετοιμάζουν ταινία για την ζωή του Στέλιου Κυριακίδη που θα την προβάλουν στο τέλος του χρόνου λόγο της επετείου του θανάτου του, στην Ελλάδα χρειάστηκε αγώνας για να αποδεχτούμε το άγαλμα του Κυριακίδη που ήταν δωρεά των ομογενών μας της Αμερικής.

Ο Στέλιος Κυριακίδης γεννήθηκε στην Κύπρο το 1910.

Μετακόμισε στην Αθήνα και εργάστηκε ως εισπράκτορας στην ηλεκτρική εταιρεία, χωρίς βέβαια να εγκαταλείψει τον αθλητισμό με τον οποίο ασχολιότανε από τότε που ήταν παιδί.

 Ήταν αυτός που κατέρριψε την επίδοση του Σπύρου Λούη.

Όταν συναντήθηκε με τον Λούη του είπε : «Παιδί μου Στέλιο, συνέχισε να τρέχεις διότι εμείς οι Έλληνες γεννηθήκαμε να τρέχουμε και έτσι καταφέραμε να ζήσουμε τόσους αιώνες».

 Το 1946 ο 36χρονος Στέλιος Κυριακίδης αποφάσισε να συμμετάσχει στον περίφημο πεντηκοστό Διεθνή Μαραθώνιο της Βοστώνης «42.195 μέτρα», μετά από τιμητική πρόσκληση των οργανωτών.

 Η σύζυγός του προσπάθησε να τον αποθαρρύνει, διότι λόγο της κατοχής ήταν αδύνατος και υποσιτισμένος.

 Άλλωστε είχε πέντε χρόνια να αγωνιστεί ή τουλάχιστον να προπονηθεί.

 Ο ίδιος όμως είχε πάρει την απόφαση, πουλώντας τα προσωπικά του αντικείμενα και μετά από πολλές προσπάθειες, κατάφερε να φτάσει στην Βοστώνη αεροπορικώς στις 4 – 4 – 1946.

 Οι γιατροί των αγώνων όταν τον είδαν έτσι αδύνατο εξέφρασαν τις αμφιβολίες τους, αν έπρεπε να του δώσουν την άδεια να συμμετάσχει, διότι φοβόντουσαν για την ίδια του την ζωή.

 Ο Στέλιος όμως δεν το συζητούσε.

 «Ήρθα να τρέξω για επτά εκατομμύρια Έλληνες και θα τρέξω».

 Υπέγραψε υπεύθυνη δήλωση ότι αναλαμβάνει την ευθύνη για τον εαυτό του.

 Στις 20 Απριλίου του 1946 δόθηκε η εκκίνηση του φημισμένου 50κοστού μαραθωνίου με μεγάλο φαβορί τον Αμερικάνο Τζόνη Κέλι.

 Ο Στέλιος ξεκίνησε με την τακτική στην αρχή χαλαρά και μετά την μέση της διαδρομής επιτάχυνε.

 Όλοι οι ομογενείς – μετανάστες έτρεχαν κοντά του και του έδιναν κουράγιο.

 Με την δύναμη της ψυχής του κατάφερε να είναι μπροστά στα τελευταία μέτρα και έτσι κατάφερε να φτάσει στην νίκη φωνάζοντας

 «Για την Ελλάδα».

 «Πολλά χρόνια αργότερα το ίδιο θα δήλωνε και η Βούλα Πατουλίδου».

 Δεν του επέτρεπε η δύναμη της ψυχής του, να μην κερδίσει.

 Ο χρόνος του ήταν 2 ώρες 29 λεπτά 27δεύτερα.

 Αποτέλεσε τον καλύτερο χρόνο σε Ευρώπη και Αμερική.

 Στην Ελλάδα καταρρίφτηκε μετά από 22 χρόνια.

 Όταν ρωτήθηκε ο Κέλι γιατί δεν τα κατάφερε είπε :

 «Πως θα μπορούσα να κερδίσω ένα τόσο μεγάλο αθλητή. Εγώ έτρεχα για τον εαυτό μου και αυτός για μια ολόκληρη πατρίδα».

 Η νίκη του έκανε πάταγο. ¨

 Όλοι έτρεξαν να του δώσουν χρήματα.

 Αυτός όμως τους άφησε άφωνους, ακόμα και τον πρόεδρο της Αμερικής τον Χάρη Τρούμαν, όταν τον ρώτησε τι δώρο ήθελε.

 «Για μένα δεν θέλω τίποτα. Βοήθεια όμως για την Ελλάδα».

 Με την νίκη του αυτή συγκίνησε Ομογενείς, γηγενείς Αμερικάνους και κατάφερε να συγκεντρώσει, το τεράστιο για εκείνη την εποχή ποσό των 250.000 δολαρίων.

 Η Οικογένεια Λιβανού διέθεσε έξι πλοία για να μεταφέρει την δωρεά των ειδών πρώτης ανάγκης δωρεάν στην δοκιμαζόμενη μετά την κατοχή Ελλάδα.

 Η βοήθεια αυτή ονομάστηκε «πακέτο Κυριακίδη».

 Στις 23 Μαΐου του 1946 επέστρεψε στην Ελλάδα όπου τον περίμενε ένα εκατομμύριο Έλληνες να τον υποδεχτούν.

 Προς τιμή του εκείνο το βράδυ φωταγωγήθηκε και η Ακρόπολη.

 Δακρυσμένος κατά την διάρκεια της τελετής δήλωσε :

 «Είμαι υπερήφανος που είμαι Έλλην».

  Μέχρι το τέλος της ζωής του αφιερώθηκε σε φιλανθρωπικά έργα, στον προσκοπισμό και προέτρεπε τους νέους να ασχολούνται με τον αθλητισμό.

 Την ίδια εποχή με την είσοδο των Γερμανών Ναζί στην Αθήνα, ο Κυριακύδης παντρεύτηκε την Ιφιγένεια και απέκτησε τρία παιδιά.

 Το 1943 συνελήφθηκε από τους Γερμανούς με άλλα 49 άτομα που εκτελέσθηκαν.

 Για καλή του τύχη ο Αξιωματικός του εκτελεστικού αποσπάσματος ήταν μαραθωνοδρόμος και τον θυμήθηκε διότι έτρεχαν στην ίδια σειρά δίπλα – δίπλα στους Ολυμπιακούς Αγώνες του Βερολίνου το 1936 και τον άφησε ελεύθερο.

 Πέθανε στις 10 Δεκεμβρίου του 1987, η κηδεία του έγινε στο νεκροταφείο του Πύργου της Κορινθίας.

12/10/2020

 Ανδρέας Ανδρικόπουλος
      Σμήναρχος ε.α.