Ήταν σκληρός ο Απρίλης που περάσαμε, χωρίς Άνοιξη, χωρίς Ανάσταση. Τουλάχιστον ο Μάης μας ήρθε πολλά υποσχόμενος σε σχέση με τον κορονοϊό: μιλάνε για αρχή της αναχαίτησης, χαλάρωση, ανάταση, σταδιακή έξοδο από την κρίση και ανάκτηση απωλειών.
Είναι όμως έτσι τα πράγματα;
Βλέπω, αισθάνομαι, νοιώθω τους γύρω μου να είναι διαφορετικοί, ν’ αλλάζουν, να μεταλλάσσονται κι’ αυτό με κάνει να τρομάζω όλο και πιο πολύ.
Τα παιδιά μου έμειναν χωρίς δουλειά, τα εγγόνια μου προσπαθούν να μάθουν γράμματα εξ αποστάσεως, τα ανίψια μου δουλεύουν από το σπίτι για τρακόσια ευρώ το μήνα, οι γονείς μου έχουν πάθει κατάθλιψη και η βαριά βιομηχανία του τουρισμού, για την οποία τόσο μας παίνευαν ντόπιοι και ξένοι, μας έγινε κατάρα μιας και οι διεθνείς χρηματοπιστωτικοί οίκοι υποβαθμίζουν την προοπτική της οικονομίας της χώρας, γενικότερα, εξ αιτίας του.
Κι εγώ διστάζω να ξεμυτήσω, έστω και μασκοφόρος, χωρίς την ανάγκη υποβολής SMS προς τις αρχές. Όλο το αναβάλω με την προσδοκία της ανάπτυξης κάποιου αποτελεσματικού φαρμάκου ή τελικά εμβολίου, μιας και ανήκω στις ομάδες υψηλού κινδύνου.
Οι φίλοι μου, η συλλογικότητα και η κοινωνικοποίησή μου, έχουν γίνει διαδικτυακοί συνοδοιπόροι. Όμως τα προβλήματα είναι αληθινά.
Η λογι¬κή απο¬δοχή των μέτρων περιορισμού των μετακινήσεων, της δημοκρατίας, της οικονομίας, της κοινωνικοποίησής μας, υπαγορευμένη από το φόβο της ανεξέλεγκτης μετάδοσης της πανδημίας, μ’ έχει παραλύσει.
Ο φόβος του παγκόσμιου, αγνώστου, μικροσκοπικού αυτού εχθρού, που μεταδίδεται ταχύτατα, κατακάθεται στα χερούλια και τις επιφάνειες κι εξέρχεται από τα στόματα των άλλων ανθρώπων, μου δημιουργεί ποικιλόμορφα συναισθήματα αδυναμίας και κοινωνικής αποστασιοποίησης.
Νομίζω ή είμαι σχεδόν σίγουρος, πως ο γείτονας προσπαθεί να με αποφύγει, ο συνεπιβάτης στο λεωφορείο που πάντα λέγαμε μια καλημέρα, τώρα είναι βυθισμένος στις σκέψεις του και νομίζω πως δεν βλέπει κανέναν πίσω από τη μάσκα και τα σκούρα γυαλιά που φοράει. Φταρνίζομαι και νομίζω πως ο γύρω κόσμος με κοιτάζει και απομακρύνεται, γιατί με υποψιάζεται για φορέα του ιού.
Η πανδημία του κορονοϊού έγινε ο καταλύτης μεγάλων αρνητικών αλλαγών στην καθημερινότητα του ανθρώπου. Ελλείψει ανθρωπιστικού πολιτισμού, κοινωνικής πολιτικής, αλληλεγγύης και δημοκρατίας, ο άνθρωπος γίνεται πιο ανταγωνιστικός προς τον συνάνθρωπό του και προσδοκά πρόσκαιρα κέρδη από την εκμετάλλευση, ακόμα, της ανημποριάς και του φόβου του.
Δυστυχώς, αισθάνομαι ότι βυθιζόμαστε ακόμα περισσότερο στην κοινωνική βαρβαρότητα που είχαμε συνηθίσει. Κανένα σημάδι δεν δείχνει ότι αναζητείται αυτή τη φορά κάποιος διαφορετικός δρόμος.
Είμαστε έτοιμοι για οικονομική ανάκαμψη πάνω από 5% στη χρονιά που έρχεται, διατυμπανίζουν οι αρμόδιοι! Δεν έχει σημασία εάν η δημοκρατία είναι λειψή, εάν τα βάρη της κρίσης ρίχνονται μονόπλευρα προς τους εργαζόμενους και τους κοινωνικούς συμμάχους τους, εάν τα αίτια που δημιούργησαν την παρούσα πανδημία, σύμβολο επερχόμενων νέων παγκόσμιων κρίσεων, μένουν στο απυρόβλητο.
Κοινωνική αυτοκριτική μηδέν. Παγκόσμια συνεργασία και αλληλεγγύη ελλιπέστατη και ανταγωνιστική. Ειλικρινά, αυτό μας λείπει; Αυτό ήταν το πρόβλημα που οδήγησε στην ανάπτυξη της πανδημίας του κορονοϊού, ότι δεν είχαμε ανάπτυξη;
Μία από τα ίδια, δηλαδή, «ανάπτυξη» όπως την ξέραμε και στη χειρότερη περίπτωση ο ένας ισχυρός να ρίχνει τα βάρη στον άλλο, για ν’ αποπροσανατολίσουν τους λαούς και να κερδίσουν θέσεις στη παγκόσμια γεωπολιτική σκακιέρα.
Κι εμείς σα ζωντανός κοινωνικός οργανισμός, σα Σύλλογος σε μαχητικό συντονισμό με τους άλλους συναφείς συλλόγους και σωματεία τι θα κάνουμε;
Είμαστε σε θέση να εξάγουμε τα αναγκαία συμπεράσματα από την παρούσα κρίση ή θα οδηγηθούμε στο μια από τα ίδια των ισχυρών της γης;
Μπορούμε να δημιουργήσουμε νέα διεκδικητική ατζέντα που να πηγάζει από τις σύγχρονες ανάγκες των μελών μας, από τα προβλήματα και τα συμπεράσματα που μας έχει δημιουργήσει η παρούσα υγειονομικοπολιτική και οικονομική κρίση και από τις τεράστιες σύγχρονες παραγωγικές δυνατότητες της εποχής μας (εάν χρησιμοποιηθούν λογικά και προς όφελός μας);
Με αυτά τα ερωτήματα, πιστεύω, πως πρέπει να αναμετρηθούμε τη νέα ημέρα που ξημερώνει.
Όμως, μέχρι η ανθρωπότητα να δαμάσει την πανδημία, οι συνθήκες παραμένουν έκτακτες. Χρειάζεται, σοβαρότητα, νηφαλιότητα και υπευθυνότητα για να αρθρώσουμε ξανά λόγο και έργο πιστικό και αποτελεσματικό.
Από την άλλη μεριά, δεν μπορούμε και να ζούμε σε μόνιμη καραντίνα (πνευματική και καθημερινή), που πιθανόν μας θέλουν έτσι αυτοί που κάθε λεπτό της μέρας σχεδιάζουν, δρουν για εμάς χωρίς εμάς!
Γι’ αυτό λοιπόν δεν σταματάμε, φτου ξελευτερία.

4/5/20
Ευθ. Γκιτέρσος