Πικρία, θυμός, οργή και απόγνωση είναι τα συναισθήματα που έχουν κυριεύσει τους περισσότερους συναδέλφους. Αγανάκτηση και μια γεύση ματαιότητας. Διαμαρτυρίες στους πολιτικούς, ενημερωτικά γράμματα στους Ευρωπαίους και Τι κάνουμε τώρα; Τόσο πολύ ΣτΕ πια! Έξι χρόνια δούλεμα, τα αναδρομικά και τα αναδρομικά και δώστου σανό. Και το αποτέλεσμα ήταν μια απογοήτευση.

Σύντομα οι απόστρατοι θα αρχίσουν να ψάχνουν για γιλέκα, ότι χρώμα να ναι. Κίτρινα, παραλλαγής, κόκκινα, μπλε, ότι να ναι. Αρκεί να μας ενώνουν σε γνώριμα αγωνιστικά, διεκδικητικά μονοπάτια και δρόμους.

Τι να σου κάνουν και οι τόσες προσφυγές στα δικαστήρια πια! Χωρίς πραγματικό αγώνα, μας την έχουν όλοι στημένη. Δικοί μας και ξένοι προστάτες και σωτήρες. Όλα για το δημόσιο χρέος. Όλα για τους δανειστές. Μέχρι τον αιώνα τον άπαντα.

Ας μην ξεχνάμε δε, πως κι αυτές οι, όποιες, επιστροφές επιβλήθηκαν μετά τους κοινούς, ανεξάρτητους, μεγαλειώδεις και, για πολλούς, ανεπανάληπτους αγώνες των στρατιωτικών (εν ενεργεία και αποστράτων) του 2012 και του 2013. Από τη στιγμή που μας ξεφούσκωσαν αγωνιστικά και μας διέσπασαν, το σκαρί των αποστράτων έγινε ευάλωτο. Βάζει νερό από πολλές μπάντες και αρχίζουν πάλι και μας δουλεύουν. Και μας παίρνουν πίσω, ότι έχει κερδηθεί με αγώνα και κόπο πολύ.

Είναι ανάγκη να βρούμε πάλι τη δική μας φωνή, να μην μιλάμε με τη φωνή των όποιων κυρίαρχων διαχειριστών και ξεπουλημένων. Τη φωνή της επείγουσας ανάγκης μας, τη φωνή του δικαίου, τη φωνή της αξιοπρέπειάς μας. Είναι ανάγκη να βρούμε κοινό, ενωτικό βηματισμό. Με τις διαφωνίες μας, με τις αντιρρήσεις μας, αλλά δικό μας βηματισμό και όχι καθοδηγούμενο.

Πρέπει να ανακτήσουμε τη χαμένη μας αγωνιστική αυτοπεποίθηση. Δυστυχώς το μέλλον που μας τάζουν είναι δυσοίωνο. Μας περιφρονούν, μην τους το επιτρέψουμε!

Αθήνα, 21/12/2018

Ευθύμιος Γκιτέρσος
 Απόστρατος ΠΑ