Δεκαοχτάχρονα παιδιά άντε και δεκαεννέα
ούτε που το γνωρίζαμε τι πάει να πει …σκελέα.

Μας κούρεψαν, μας δώσανε μιά φόρμα να φορέσουμε
μακριά ήταν, την …πατήσαμε κοντέψαμε να …πέσουμε.

Το τζόκεϊ μέχρι τ’ αφτιά μας έπεφτε σαν …φέσι
η ζώνη τρείς …γυροβολιές μας έφερνε τη μέση.

Τα πόδια μας αμάθητα ήτανε στις αρβύλες
πληγώσαν τις …πατούσες μας και βγάλανε …καντήλες.

Σαν μπήκαμε όμως στη γραμμή κι άρχισε το …τροχάδη
δεν είχε φίλε …τελειωμό μέχρι αργά το …βράδυ.

Κραυγές, φωνές και προσταγές σφυρίχτρες …καμπανάκια
νόμιζες πως μας βάζανε φωτιές μες’ τα …μπατζάκια.

Και τρέχαμε και τρέχαμε και συνεχώς πηδούσαμε
«Δόοοοκιμος 1ης !!» λέγαμε με όση δύναμη μπορούσαμε.

Και από τότε πέρασαν τόσα και τόσα χρόνια
ας ήταν να γυρίζανε κι ας …τρέχαμε ακόμα.

Γιατί μια Μάνα ήτανε για όλους μας η ΣΤΥΑ
που θύμησες μας άφησε γεμάτες νοσταλγία

Από την ανέκδοτη ποιητική μου συλλογή "Ποιητικές Επωμίδες". Ηλίας Γ. Σβάρνας