Του Σγου ε.α Κων. Λιούτα της 32ας σειράς

Ένας Υπαξιωματικός γράφει στην Ηγεσία

Δεν είμαστε αριθμοί σε έναν πίνακα. Είμαστε οι άνθρωποι που σηκώνουν το βάρος.
Κάποτε μας έλεγαν-και το πίστευαν γιατί είχαν αρχές και αξίες-«η ραχοκοκαλιά των ΕΔ».
Σήμερα συμπεριφέρεστε σαν να μην υπάρχουμε.
Κουραστήκαμε να είμαστε η ραχοκοκαλιά, που όλοι πατάνε επάνω.
Κουραστήκαμε να δίνουμε, ενώ κάποιοι άλλοι δεν σέβονται τίποτα.
Κουραστήκαμε να αποδεικνύουμε την αξία μας σε ανθρώπους που δεν θέλουν να τη δουν. 
Μας θέλετε ακούραστους, υπεύθυνους, πρόθυμους, «επαγγελματίες».
Μας θέλετε φιλότιμους, γιατί το φιλότιμο δουλεύει τσάμπα.
Θέλετε τον Υπαξιωματικό παντού: στις μοίρες, στα πλοία, στη βάρδια, στην αποστολή, στο πρόβλημα που δεν ξέρετε να λύσετε, στη φωτιά που πρέπει κάποιος να σβήσει.
Και όταν τελειώσει η δουλειά; Ξαφνικά εξαφανιζόμαστε από το ραντάρ.
Αλλά εδώ υπάρχει μια λεπτομέρεια που δεν έχετε υπολογίσει:
Ο αόρατος, όταν θυμώσει, γίνεται ΕΚΚΩΦΑΝΤΙΚΟΣ.
Ας το πούμε καθαρά: Δεν μας θεωρείτε αναγκαίους. Μας θεωρείτε δεδομένους.
Κι αυτή είναι η μεγαλύτερη προσβολή.
Πιστεύετε ότι ο υπαξιωματικός «θα συνεχίσει να βαστάει», ότι «θα το καταπιεί», ότι «θα του περάσει». Πιστεύετε ότι η αγανάκτηση είναι σαν τον πυρετό. Πλανάστε πλάνην οικτράν.
Η σιωπή μας δεν είναι αδυναμία. Ήταν ΕΠΙΛΟΓΗ.
Και πλέον αυτή η επιλογή τελείωσε.
Δεν ζητάμε τίποτα. Δεν παρακαλάμε για τίποτα. ΘΥΜΙΖΟΥΜΕ αυτά που κάνετε ότι ξεχνάτε:
Ότι χωρίς εμάς τίποτα δεν λειτουργεί. Ότι χωρίς εμάς δεν υπάρχει καμία «κανονικότητα».
Ότι χωρίς εμάς, το σύστημα μένει μόνο με τα χαρτιά και τις υπογραφές του, και αυτά δεν έχουν μάθει ακόμα να δουλεύουν.
Οι υπαξιωματικοί κρατούν τις ΕΔ όρθιες. Όχι «συμβολικά». Όχι «θεωρητικά». Όχι στα χαρτιά.
Στην ΠΡΑΓΜΑΤΙΚΟΤΗΤΑ.
Η κοροϊδία έχει ξεπεράσει κάθε όριο. Η υποτίμηση έχει γίνει καθημερινότητα.
Και η ανοχή εξαντλήθηκε. Υπάρχει ένα όριο στην υπομονή.
Και το δικό μας δεν το άγγιξε απλώς, το ξεπέρασε προ πολλού.
Και τώρα, ΝΑΙ, έχουμε θυμώσει. Όχι γιατί θέλουμε τιμές και δάφνες.
Αλλά γιατί βαρεθήκαμε την κοροϊδία. Βαρεθήκαμε την προσβολή πίσω από χαμόγελα.
Βαρεθήκαμε να εξηγούμε ποιοι είμαστε σε ανθρώπους που δεν θέλουν να το βλέπουν.

Φ Τ Α Ν Ε Ι   ΠΙΑ.

Η αξιοπρέπεια δεν είναι αίτημα. Είναι δικαίωμα που κανείς δεν μπορεί να αγνοήσει.

Και τώρα θα ακούσετε τη φωνή μας. Γιατί αυτή τη φορά:

– Δεν ζητάμε. – Δεν παρακαλάμε. – Α Π Α Ι Τ Ο Υ Μ Ε.

Απαιτούμε αυτά που κερδίσαμε με ιδρώτα, ατέλειωτες βάρδιες, αποστολές, ευθύνες και αμέτρητες υπερβάσεις.

ΑΠΑΙΤΟΥΜΕ: – Δικαιοσύνη. – Αναγνώριση. – Θεσμική ισοτιμία.

Ό,τι μας χρωστάτε, θα το ακούτε δυνατά.

ΤΕΡΜΑ Η ΚΟΡΟΪΔΙΑ. ΤΕΡΜΑ Η ΥΠΟΤΙΜΗΣΗ. ΤΕΡΜΑ Η ΑΦΑΝΕΙΑ.

Σγος (ΤΕΑ) ε.α. Κων/νος Λιούτας
         32α Σειρά ΣΤΥΑ